Zien
Schuldcomplex
Mijn jongste zoon had zijn rijbewijs gehaald. Hij mocht op een avond mijn auto meenemen, maar hij moest mij 's nachts wel ophalen. Toen we naar huis terugreden, reed hij opeens een voorrangskruising op. Ik zag het en wist op hetzelfde moment dat er een ongeluk zou gebeuren. Ik had hem gemakkelijk kunnen waarschuwen, maar deed het niet. De klap was vreselijk. Gelukkig is alles goed afgelopen. Nu moet ik bekennen dat ik het niet erg vind om dood te gaan, mede door een liefde die niet kan. Maar dan neem je toch je kinderen niet mee! Mijn schoondochter, een erg lief meisje, zat ook achter in de auto. Het houdt me dag en nacht bezig. (J. M. uit U.)
Ik denk dat deze ervaring niets te maken heeft met het laatste deel van uw brief. Dit duidt duidelijk op een schuldcomplex waar u zelf uit moet zien te komen, hoe moeilijk dat ook is. Daar kan ik verder geen advies over geven. Maar u moet het echt helemaal loskoppelen van wat er die nacht gebeurd is. Wat u ervaren hebt, is een helderziende waarneming op korte termijn. Het gekke is namelijk - dat weet ik uit eigen ervaring - dat je meestal achteraf zegt: ik wist het en ik had het moeten zeggen. Maar, je hebt het niet gezegd. En waarom niet? Het was iets wat je niet kon voorkomen. Het stond vast dat het moest gebeuren. Daardoor kon je het niet uitspreken en mocht je het ook niet uitspreken. Dat zou de ander zo onzeker kunnen maken dat het juist daardoor toch zou gebeuren, ook al zou je voorgevoel fout zijn geweest. Het is een soort ingebouwd systeem in de mens dat het hem of haar wel of niet laat uitspreken. Uit eigen ervaring weet ik zelf zeer goed onderscheid te maken tussen iets wat voorkomen kan worden en iets wat vaststaat. Ik kan bijvoorbeeld tegen iemand zeggen: "Er is iets aan je vrachtwagen kapot en als je dat niet na laat kijken, kan er wat ernstigs gebeuren." Men kijkt mij dan met grote ogen aan, maar bij controle van de vrachtwagen komt er een ernstig remdefect aanhet licht. Dit is preventief paranormaal werk. Maar als ik zo'n gevoel had gehad als u die nacht, had ik waarschijnlijk van angst mijn mond ook niet opengedaan, in de hoop dat het maar niet zou gebeuren. En die ervaring ken ik heel goed, omdat ik mensen tegenover mij heb gehad waarvan ik wist en zag dat zij door een ongeval of ziekte niet lang meer te leven hadden. En dan houd ik ook wijselijk mijn mond. Ik krijg vaak brieven van mensen die naar "helderzienden" zijn geweest die dat soort dingen wel uitkramen om ontzag en indruk te wekken bij een ander. Ik vind dat ronduit schandelijk. Zij zijn het niet waard om zichzelf paragnost te kunnen of mogen noemen, want sociaal paranormaal gevoel hebben ze niet. En dat hoort wel bij een goede paragnost. Het ongeluk is goed afgelopen en het voordeel voor uw zoon is nu dat hij hier ontzettend veel van geleerd heeft en nooit meer onbesuisd in een auto zal scheuren. Daarvoor was het ongeluk goed genoeg. En misschien, je weet maar nooit, voor de toekomst een geluk bij een ongeluk.
Visioen in het woud
Mijn oudste zoon is vorig jaar op 6 juli door een auto aangereden en heeft daarbij zijn leven verloren. Ik had een hele goede geestelijke band met hem. Hij was net zestien geworden. Twee maanden voor zijn dood heb ik met wijd open ogen zijn begrafenis gezien met alles en iedereen erbij. Het was net een film waar ik niet in meespeelde. Omdat ik zag dat mijn vader zo'n verdriet had, wist ik dat het om mijn oudste zoon ging. want deze zoon is altijd zijn oogappel geweest. Mijn zoon, die zeer spontaan en opgewekt leefde, had het er dikwijls over dat hij niet oud zou worden. Drie dagen voor zijn sterven zei hij opeens - midden onder een film - dat, als hij dood zou gaan, hij begraven wilde worden; dan kwamen alle mooie meiden op zijn graf bloemen brengen. Hij was erg populair en geliefd bij vele mensen en hij had vrienden en vriendinnen bij de vleet. Hij was erg volwassen voor zijn leeftijd en veel kinderen met probleem vonden bij hem een gewillig oor. De dag dat hij stierf is voor mij en mijn man van onschatbare waarde geweest door de manier waarop hij bezig is geweest. Hij is 's avonds omzes uur gestorven en heeft de hele dag nog erg gelukkig samen met onsdoorgebracht. Achteraf gezien is dat zijn afscheid geweest. Dit is duszo'n beetje het verhaal. In verband met dit verhaal (ik ben bang dat het er iets mee te makenheeft) heb ik jou iets te vragen. Ik wil nog voorop stellen dat ik geloof in reïncarnatie, dat er geen toeval bestaat in het leven, maar dat alles eenreden en voorbestemming heeft.Ik heb als meisje van dertien jaar een hele rare ervaring gehad. Ik woonde dicht bij grote bossen midden in de natuur. Op een dag waren wij met een stel vriendinnen cantharellen aan hetplukken in een groot bos. Op een gegeven moment waren mijn vriendinnen er niet meer. Ik was opeens alleen. En voor mijn ogen, een tienmeter bij mij vandaan, kwam een zwarte auto aanrijden. In mijn herinnering leek die auto op een ouderwetse T-ford. Ik kon niet weten hoeeen auto eruit zag, want televisie hadden we toen nog niet. Het was ookniet mogelijk dat in dat bos een auto kon rijden, want de bomen stondenvlak naast elkaar. Opeens stond de auto stil, een deur ging open en eensoort zwevende witte gedaante met een vriendelijk gezicht wenkte mij.Ik was totaal verstijfd van schrik en ben achteruit in een sloot gelopen.Ik heb zelfs niet gegild, want ik was bang dat er dan iets ergs zougebeuren. Opeens was ik weer bij mijn vriendinnen die mij vroegen of ikziek was. Wij zijn toen, nadat ik verteld had wat ik gezien had, heelheldhaftig gaan kijken, maar er was niets meer te zien.Deze ervaring is jaren uit mijn herinnering geweest tot het moment datmijn zoon verongelukte. Want er is namelijk nog iets gebeurd op deplaats waar ik de verschijning heb gehad. Daar is namelijk mijn zoonverwekt, midden in de bossen op het mos. Het lijkt wel een bizarreroman, maar het is allemaal echt gebeurd hoor.Pas een week na zijn ongeluk heb ik te horen gekregen dat de auto diehet ongeluk veroorzaakt heeft (er waren namelijk twee auto's bij betrokken), een zwarte ford was. De man in de auto had een vrouw naasthem zitten die zwanger was. Hij heeft haar willen beschermen en heeftdaardoor een rare manoeuvre gemaakt. Mijn zoon was totaal nietschuldig aan het ongeval.André, kun jij mij nu vertellen of het visioen dat ik had in het bos, iets temaken heeft met de dood van mijn zoon? (Toos v.d. P. uit V.)
Het is maar goed dat veel mensen zich van veel voorspellingen inwat voor vorm dan ook niet bewust zijn en ze niet overzien op het moment dat zij ze krijgen, want dan zou al heel wat levensgeluk vroegtijdig vergald zijn. Daarom gebeurt het ook vaak dat zo'n ervaring in de veilige brandkast van het onderbewustzijn wordt gestopt en dat de cijfercombinatie pas duidelijk voor ogen komt, als het onheil al geschied is. Wat er ook gebeurd is, uw zoon heeft geleefd! tot op de dag van het onheil, zorgeloos en voor veel vreugde zorgend voor ieder om hem heen. Dat hebben jullie samen mogen beleven en dat kunnen ze jullie nooit meer afpakken. Geniet van het moment als het er is en wees niet bang voor de dingen die nog kunnen komen. Daarom beantwoord ik ook uw brief, want veel mensen kunnen aan u een voorbeeld nemen. Ook paranormaal gezien vind ik het een uitzonderlijke ervaring, die plek in het woud, waar u spelend een visioen kreeg van wat u nog te wachten stond. Het visioen was daarom zo sterk, omdat in tijd en ruimte toen al vaststond dat uw zoon op die plek verwekt zou worden. Zo zie je maar weer, toeval bestaat niet. Het woordje "toegevallen" geeft al aan dat de zwaartekracht van de aarde een wetmatigheid is. Het valt daar waar het moet vallen en op het moment dat het moet vallen. Ik vind uw brief duidelijk en indrukwekkend, beangstigend, maar toch ook mooi, omdat eruit blijkt dat je vaak in het leven voorbereid wordt op toekomstige gebeurtenissen en je van tevoren eigenlijk al een stukje verdriet kunt verwerken. Gelijksoortige ervaringen heb ik vroeger ook gehad, eveneens in het bos Ik speelde met mijn nichtje een paar honderd meter achter een huis in een bos. Plotseling waren er een soort marktkraampjes waar we met zijn tweeën langs liepen. Je kon er van alles kopen: naaigaren, bladmuziek, muziekinstrumenten, maar ook knopen en andere huishoudelijke dingen. Het laatste kraampje was echter een vreemd kraampje. Er stond een klein vrouwtje in, geheel in het zwart gekleed, die steeds, als wij tegen haar begonnen te praten, met haar wijsvinger naar haar lippen ging en ons beduidde dat wij stil moesten zijn. Ongeveer tien jaar later vroeg ik mijn nichtje of zij dat nog wist en dat ik dat zo'n vreemde ervaring had gevonden. Zij wist er niets meer van en ontkende totaal dat het ooit was gebeurd. Toch was de grootste hobby van mijn nicht muziek en zang, dus hield dezewoudervaring een voorspelling in.De combinatie van de "safe" werd mij echter pas duidelijk in hetjaar dat zij overging. Toen ze 32 jaar was, stierf ze aan eennierziekte. Datzelfde jaar werd er een soort verzorgingscentrumannex verpleegtehuis gebouwd op de plaats in het bos, waar onzekraampjes stonden. De recreatiezaal stond ongeveer op de plekwaar het naai- en handwerkkraampje had gestaan, de aula op deplaats waar het vrouwtje tot stilte had gemaand.
Paranormaal
Zo'n zes jaar denk ik nu al dat ik enigszins paranormaal ben en dat vindik soms een beetje beangstigend. Ik zie vaak dingen die ik al gezien ofmeegemaakt heb of dingen die nog moeten gebeuren. Het zijn geen echtingrijpende dingen, maar gewone alledaagse. In het begin dacht ik dathet toeval was, maar nu begin ik er toch aan te twijfelen, want ik weetook altijd hoe een film afloopt, of een verkering, of een geboorte(geslacht), of iets dat je kunt doen of beter kunt laten. Dit laatste geeftvaak meningsverschillen met anderen en achteraf krijg ik dan tochgelijk.Vorig jaar zag ik 's nachts een overleden man die mij zeer gemeentoelachte, nadat ik steeds gerommel had gehoord. Op dat moment wasik de rust zelve, omdat ik dacht dat ik droomde. Maar toen later bleekdat dat niet het geval was, werd ik hysterisch bang. Ik dacht: zie je wel,het wordt steeds erger en ik doe er niets aan.Ik zie ook steeds voor mijn ogen een ongeluk met glas, op klaarlichtedag tussen de werkzaamheden door. Zou ik zelf het slachtoffer kunnenzijn dat er zeer slecht af komt en zou het iets met mijn huwelijk te makenhebben dat op het ogenblik koek en ei is?Mijn vraag is: ben ik nu paranormaal of niet? (Mw. G. W. uit H.)
Je angst wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een zeer strenggelovige achtergrond die een heleboel geestelijke vrijheden, dieeen mens bij zijn geboorte vanzelf meekrijgt, heeft onderdrukt.Daardoor ben je verward geworden en onzeker van je eigencapaciteiten en mogelijkheden.Maar Gonnie, ieder mens wordt paranormaal begaafd geboren enkent bij zijn geboorte zijn hele verleden en toekomst. Naarmateje ouder wordt, word je op wat voor manier dan ook geïndoctrineerd. Normen die je in je hebt en die voor jou als heel normaal gelden, moeten plaats maken voor normen en regels van anderen. Dat is zeker in jouw geval zeer negatief gebeurd. Daardoor denk je dat bepaalde dingen slecht zijn of niet goed zijn. Maar in je hart weet je dat zij mooi en zuiver zijn. Alleen de wereld om je heen laat jou denken dat bepaalde dingen niet mogen of slecht zijn. Maar zijn zij daar ook diep in hun hart wel van overtuigd? Ik denk het niet. Ik denk dat, als je met bepaalde mensen echt diep in gesprek komt, je tot de ontdekking komt dat er een heleboel raakpunten zijn, want wij zijn allemaal mensen die geboren worden met dezelfde gaven. Ik bedoel daarmee dezelfde geestelijke mogelijkheden. Daar horen ook paranormale mogelijkheden bij, want bij het stoffelijke hoort ook het geestelijke. Helaas beperken wij onszelf vaak door discriminatie in ons eigen geestelijke ontwikkeling. Laat dat bij jou niet verder gebeuren. Denk positief en met liefde aan de mensen in jouw omgeving, dan zul je zien dat er binnenkort vanzelf een kennis of vriend in je eigen omgeving net zo denkt en voelt als jij. Je moet je geest zien als een soort huis. Als je in de kelder leeft, zoals je nu al lange tijd jezelf laat denken, haal je allerlei muizenissen in je hoofd, want je weet wat er zoal in een kelder aan negativiteit kan groeien en bloeien. Maar je huis heeft nog meer kamers en een prachtig zonneterras. Probeer die stapje voor stapje te vinden. Dan zal daarna jouw eigen kelder je als zeer onbeduidend voorkomen. Nog een tip voor jou. Als mensen met hun geloof jou proberen ervan te overtuigen dat je negatief bezig zou zijn, zeg hun dan: de meeste gebeurtenissen in de bijbel berusten op paranormale ervaringen. Waarom zou dit toen wel normaal mogen zijn en nu niet meer.
Reïncarnatie