Paranormale waarnemingen

Als je tegen de duivel vecht, ben je van de duivel en die over de duivel begint, is het zelf.



Schelpjes


Ik zocht aan het strand
naar schelpjes
en die schelpjes
zochten naar mij
toen wij elkaar vonden
wat waren wij toen blij

daarom heb ik die schelpjes
maar weggegooid
en het strand
was weer voor mij
als voordat ik die schelpjes vond
en die schelpjes voor mij.


Dit hoofdstuk geeft aan hoe na het sterven dat in het hoofdstuk hiervoor behandeld is, het leven toch zo fantastisch en groots kan zijn. Als je vanuit negatieve spanningen leeft, kan iets heel moois negatief aanvoelen. Het is dom van tevoren zo negatief te zijn over of angst te hebben voor wat je gaat ontvangen. Je mist dan verschrikkelijk veel, niet alleen in je droomleven, maar ook in je dagelijks leven. Je kunt je van dingen bewust worden waar een ander van zegt: 'Nou, dat is leuk of grappig, maar ja, het is jouw ervaring,' totdat ze het zelf meemaken. Dat hoeft dan nog steeds geen bewijs te zijn van een vorig of volgend leven of contact met iemand die overleden is. Wat er wel met je gebeurt, is dat het platte glazen plaatje dat je leven voor dat moment misschien was, ineens door een onzichtbare glasblazer veranderd is in een prachtige glazen bol. Een bol met veel onbekende weerkaatsingen en als het licht erop valt, prachtige kleuren van zeeën en oerwouden. Ze laten aan het leven de echte waarde voelen van het woordje ziel en diepte. Geniet van zo'n ervaring als een heilig kleinood je aangereikt door de onbekende engel in jezelf.




Boemerang en/of profetie


Dennis droomde dat hij op een keer stiekem op het dak van het huis was gekropen, toen zijn ouders 's avonds naar een verjaardag waren. Op het dak lagen drie messen: één was van goud, één van zilver en één van brons. Het gouden mes was bestemd om er een houten boemerang van te maken. Toen hij die boemerang weggooide, vloog hij een heel eind weg. En toen hij bij Dennis terug was, zei hij: Ik ben zo moe, maar ik mag niet neerdalen, want anders ben ik mijn vriendje kwijt.' Het zilveren mes was ervoor om er een metalen boemerang van te maken. Toen Dennis deze boemerang weggooide, vloog hij nog verder dan de eerste, en op de terugweg ging het precies als bij de vorige. Deze boemerang zei ook dat hij zo moe was, maar hij moest bij Dennis terugkomen, want anders was hij zijn vriendje kwijt. Het bronzen mes was bestemd om er een plastic boemerang van te snijden. Deze boemerang vloog de hele wereld rond. Bij Dennis teruggekeerd was ook hij zo moe, maar ook hij mocht niet neerdalen, want anders was hij zijn vriendje kwijt. (Dennis, acht jaar)

Talenten uit drie vorige incarnaties komen samen in het huidige leven van Dennis. Daarin verweven drie technologische ontwikkelingsfasen: hout, ijzer, plastic. Deze jongen is waarschijnlijk voorbestemd om vanuit een dieper besef dan menselijkerwijs aangenomen mag worden, mee te helpen aan een technologische ontwikkeling die de natuur nieuwe kansen biedt. Het plastic dat rond de wereld gaat, is hiervoor een symbool. Gemakkelijk krijgt hij het niet, want zijn vriendjes, zijn geleidegeesten, slapen ook niet. Zij blijven alert en wakker om Dennis mee te helpen sturen naar een richting die hij moet gaan. Hij zal drie keer een andere studierichting gaan volgen of zijn ontwikkeling in de keuze van leermogelijkheden zal in drie fasen gaan. Ik vind Dennis' droom haast een soort evangelie, een boodschap voor de gehele mensheid: dat wij in de huidige technologische chaos vooral de basis, waarop de mensheid is gestoeld, niet moeten vergeten. Want, zonder verleden is er ook geen toekomst, zonder diepte in jezelf geen verleden.

Oranje licht


Op een avond niet zo lang geleden, het meisje waar ik mee samenwoon was naar bed gegaan, hoorde ik plotseling iemand zingen. Ik schonk er geen aandacht aan, omdat zij wel eens vaker in bed ligt te zingen. Toen ik even later bovenkwam en de slaapkamer binnenging, zag ik een oranje lichtlits door het raam verdwijnen. Ik was erg geschrokken en vroeg haar of zij deze lichtflits ook gezien had. Zij zei: 'nee.' Ook had zij niet gezongen. Ik ben altijd nogal nuchter in dergelijke dingen. We wonen in een oud huis en beleven wel vaker niet-dagelijkse dingen. Mijn meisje ruikt geregeld vreemde geuren die we niet thuis kunnen brengen en soms hoor ik iemand lopen, terwijl ik zeker weet dat er dan niemand op dat moment in huis is die loopt. (Dhr. W.H. uit A.)

Zoals ik het zie, is jouw vriendin behoorlijk gevoelig en vaak zeer onzeker. Je kunt rustig stellen dat ze een soort minderwaardigheidscomplex heeft. Zelfs aan jullie liefde twijfelt ze menigmaal, terwijl ze dat echt niet hoeft te doen. Ze is stil en teruggetrokken, een soort eiland. Maar dan, als zij gaat slapen, verandert er plotseling iets in haar. De dagelijkse wereld om haar heen valt weg en daarvoor in de plaats komt het echte bewustzijn, de andere wereld waarin de geest zich thuisvoelt en alles herkenbaar en normaal is. Zij is dan niet langer dat verlegen meisje, maar een mens die weet wat ze wil en die haar verlangens en verwachtingen in tijd en ruimte uitzendt in de hoop dat zij ooit in het dagelijkse leven bewaarheid worden. Het is eigenlijk een vorm van zelfhypnose, van zelfopdrachtgeven. Ze reist naar plaatsen om energie op te doen voor die toekomst. Zingen is een vibratie die het stoffelijk lichaam naar een hoger geestelijk bewustzijn activeert. Dat doet zij in haar uittredingen ook. De Griekse sirenen zongen ook om tot een hoger bewustzijn te geraken. Zij leken ook op elfen in de wind ofwel geesten die aan het uittreden zijn. Op het moment dat zij uittreedt, is haar stem hoorbaar voor degene van wie zij houdt en voor wie die liefde wederkerig is, dus voor jou. Niemand anders zou het gehoord hebben. Dat het een uittreding was, bewijst de lichtflits die je zag (die een ander ook niet zou hebben gezien) op het moment dat haar geest weer terug in haar lichaam kwam. Jouw vriendin is mediamiek begaafd, nu nog heel voorzichtig, aftastend in de hogere geestelijke sferen, maar later beter in balans komend. Ze zal daardoor psychisch sterker worden, met zichzelf in harmonie komen en haar mediamieke gaven dan kunnen gebruiken. Dit zal pas kunnen als haar aura in harmome is.

Zoekende ogen


Vlak voor ik met vakantie ging, was ik bij jou en opeens zei je tegen mij: 'Let maar eens op wat je droomt en wat er verder gebeurt in je vakantie.' Ik lachte een beetje en dacht: wat zou mij nu kunnen gebeuren. Toch maakte het dat ik wat alerter was en inderdaad waren er wat ongewone dingen. Toen ik een paar dagen in Frankrijk hoog in de bergen was, droomde ik dat ik met een blonde vrouw die eruit zag alsof ze heel ziek was geweest, op reis ging naar O. Onderweg zag ik plotseling dat ik de verkeerde weg had genomen en dat we bij R. terechtgekomen waren, net buiten het dorp, op een snelweg bij een spoorlijn. Een paar dagen later, we lagen nog wat in de slaapzak na te praten, pakte mijn man opeens in een reflex de zaklantaarn die allang uit was. Hij was gloeiend heet. Uit elkaar gehaald, maar niets te zien. Toen we een week in de bergen waren geweest, wilden we naar R. We gingen op tijd weg zodat we ruim de tijd hadden. Door allerlei verkeersopstoppingen, omleidingen enz. haalden we het niet en kwamen terecht in een vrij groot dorp waar we wilden overnachten. Het was een vreemd dorp met een wat geheimzinnige sfeer. Je zag er praktisch geen mens. Er brandden geen straatlantaarns, hoewel ze er in overvloed waren. Het was er stikdonker. We gingen vroeg naar bed. Ik sliep onrustig. De andere morgen zat mijn linkeroog dicht. Gestoken? Het heeft een paar dagen geduurd voor ik weer goed kon zien met dat oog. (Mw. D.H. uit D.)

Dat veel mensen ervaringen hebben gedurende de vakantieperiode, is eigenlijk heel eenvoudig te verklaren. In het normale dagelijkse bestaan heb je het vaak te druk om alle ontvangen indrukken, bewust of onbewust, rustig te kunnen verwerken. Je zou kunnen zeggen dat zo'n soort opeenhoping een ziekte is die ontstaat door de huidige maatschappij. Wij nemen of kunnen geen tijd meer nemen voor onszelf. Dan komt dit soort ervaringen boven in een periode dat je er wel tijd voor hebt om tot jezelf te komen en dat is vaak alleen maar gedurende de vakantieperiode. Vreemde plaatsen sluiten je af voor nieuwe indrukken. Je ziet alles als in een film. Het is een maatschappij van andere mensen waar je zelf niet daadwerkelijk bij betrokken bent. Ik vergelijk de geest vaak met een soort recorder die alles in een versneld tempo opneemt en de mens moet dan de tijd nemen om dat wat hij opgenomen heeft, rustig af te kunnen luisteren. Al jouw ervaringen hebben met ogen te maken, ogen die mensen moeten aankijken, die de waarheid aan het zoeken zijn, het innerlijk licht hopen te vinden, een begrijpende blik zoeken of ogen die zich hopeloos afwenden van het leven met die blik van: niemand kan mij meer begrijpen. En dan nog de symbolische betekenis van één oog dicht en de andere open ter activering van de linker of de rechter hersenkwab, de kant van het logische en de kant van het emotionele. Als je links dichthoudt, activeer je rechts en als je rechts dichthoudt, activeer je links. En bij jou was het duidelijk dat je logische kant geactiveerd moest worden, met andere woorden alle emotionele processen die je onbewust aan het verwerken was, moest je netjes op een logisch rijtje zetten. Ook al begrijp je deze ervaringen misschien niet, door het op deze manier te verwerken ben je ze toch kwijtgeraakt, of niet soms? De vraag naar een uitleg is in een heleboel gevallen dus niet nodig. Het gaat erom of je het verwerkt. En als je het verwerkt, waarom zou je dan meer willen weten om een nieuw probleem te creëeren. Als je ermee blijft zitten, dan kan een uitleg door een paragnost of psycholoog wel nut hebben. Als paragnost kan ik in ieder geval nu niet nalaten je even met een probleempje op te zadelen, al heb je het verwerkt. Je hebt iets heel nuttigs gedaan. De weg waarvan je droomde van plaats R. naar plaats O. moet je vlak voor je vakantie zijn gepasseerd. De spoorlijn heeft te maken met het meisje dat je op weg moest helpen. Zij was zoekende na een tragische dood die je wel duidelijk zal zijn. Zij verbleef daar vlakbij in een psychiatrische inrichting. Bij het passeren van de spoorlijn was jouw gemoedstoestand waarschijnlijk een beetje depressief en heb je deze gelijksoortige emotie aangevoeld en meegenomen. Samen hebben jullie haar daarheen gebracht waar ze na al haar eenzaamheid en geestelijke gevangenschap graag naar toe wilde: die mooie plek in Frankrijk waar je nog kunt zwerven, dromen en genieten van een intense vrijheid. Denk maar aan het symbool trein voor vrijheid. Zo zie je maar weer: het is soms zeer noodzakelijk dat levende mensen de geleidegeesten zijn van hen die overgegaan zijn. Klop jezelf niet op de borst voor deze goede daad. Heel veel mensen doen dit zonder dat ze het zich bewust zijn. Ieder zichtbaar en onzichtbaar wezen doet dit.

Hotelervaring


Vorig jaar ben ik samen met mijn moeder en een paar andere familieleden op vakantie geweest. Mijn moeder en ik deelden samen een kamer, zo ook in ons overnachtingshotel in Duitsland. Om ongeveer drie uur 's nachts werd ik wakker. Ik zag de verschijning van een man die van mijn kant af om het bed heenliep (ik sliep rechts, de deur was aan de linkerkant) naar het halletje waar de deur zat. Mijn moeder werd op dat moment ook wakker, omdat ze naar het toilet moest. Ze kon het lichtknopje niet vinden en wilde zo gaan. Ik schrok, want het leek of ze zo door die verschijning heenliep. Ik riep haar terug en zei dat ze het licht aan moest doen. Ik zei echter niets van de verschijning die ik gezien had, want ik wilde haar niet bang maken. Pas de volgende morgen vertelde ik haar wat ik gezien had en toen bleek dat mijn moeder op weg naar het halletje een lichtende streep of iets dergelijks had gezien. Hoorde die persoon bij het hotel of bij mij? (Mw. M.Z. uit D.)

De man die ik hierbij zie, heette Heinrich, achternaam iets met een B. Ik zie het jaartal 1923. Hij is 84 jaar geworden en werd op 67-jarige leeftijd weduwnaar. Hij was de vroegere beheerder of eigenaar van het hotel en ging altijd als laatste naar bed, wanneer hij wist dat iedereen veilig sliep. Hij sliep boven bij de trap in een klein kamertje en was 's morgens ook weer voor dag en dauw op. Dat hij nog steeds zorgt voor de veiligheid, vooral de geestelijke veiligheid van de gasten, daar getuigt jullie ervaring van. Vraag maar eens hoe het zit. Grüss Gott!

De 'pijn'appelklier


In maart j.l. droomde ik dat ik in het ziekenhuis lag. Er waren drie bedden en in het middelste bed lag ik. Drie artsen en een paranormaalgenezer stonden om me heen. Er moest een gaatje in mijn voorhoofd geboord worden. Het moest langzaam gebeuren, met een handboor. Ik was bang en wilde niet, maar er werd heel erg op aangedrongen. Het zou goed voor me zijn. In paniek ben ik op zoek gegaan naar de man die jaren geleden in Delft eens een gaatje in zijn hoofd geschoten had, maar ik kon hem niet vinden. Op een gegeven moment moest de ingreep gebeuren. Ik moest de neus van een arts vasthouden en hij de mijne. Dat was een soort verdoving. Einde droom. (A. B.H. uit S.)

Ik vind in jouw droom vooral de paranormale genezer interessant. Deze persoon, een magere, wat oudere man met een bril op, die heel serieus en bekwaam te werk gaat, is jouw geleidegeest en moet bij Harmonia Schiedam bekend zijn. Het is al wel enige tijd geleden dat hij is overgegaan, want ik zie hem in een ouderwetse omgeving. Het was een indringende persoonlijkheid en doet haast dominee-achtig aan. Ik hoor de naam Ben of Bert bij hem. In zijn familie moet een Truus of Trudi zijn geweest. Vraag er eens naar. Verder lijkt mij de hele ceremonie duidelijk. Het enige wat je nog zou kunnen zeggen is dat na de inwijding de inwijding pas begint. Het is de opening van het derde oog en dan begint pas het groeiproces. Het is nog een lange weg, verkijk je er niet op. Wat ik zo leuk vind, is dat het aanraken van de neus wederzijds gebeurt. Het is ook een stoffelijke overbrenging van energie die hier heeft plaatsgevonden. Dat wil heel duidelijk in jouw geval zeggen: handoplegging. Het is een verbazingwekkend duidelijke ervaring die je hebt gehad waar menigeen jaloers op kan zijn. Dat zul je in de toekomst wel merken. Hoed je voor die jaloezie en naijver door het te negeren. Alleen dan zal jouw groeistuip niet geremd worden. Want als je tegen de duivel vecht, ben je van de duivel en wie over de duivel begint, is hem zelf.

Francisca Duarte


Mijn vriend, een Portugees, vertelde me afgelopen zaterdag dat er die dag een jongen van negentien was gestorven aan een hartaanval tijdens een partijtje voetbal. Opeens kreeg ik een beeld voor me van een man van middelbare leeftijd, wat gezet en met een kalend hoofd. Ik wist dat het de oom van die jongen was, alleen niet waarom ik hem voor me zag. Direct hierna zag ik ook de jongen, een wat magere jongen met veel haar en een spitse neus. Ik hoorde zijn naam in mijn hoofd, Manuel, en toen voelde ik pijn in mijn borst en een tinteling in mijn linkerarm. Ik wist dat het de pijn was die de jongen gevoeld had voordat hij stierf. Ik probeerde mijn gedachten uit te bannen, omdat ik best wel bang was en stelde mijn vriend voor te gaan kaarten. Toen ik de kaarten in handen had, kreeg ik een soort kramp en ik begon heel erg te beven. Het volgende moment gooide ik alle kaarten over tafel. Het was iets waarover ik geen controle had. Het gebeurde gewoon, alsof ik niets te willen had. Ik voelde een hand op mijn schouder en ik zag een oude vrouw in het zwart, mager en met een uitpuilende buik. Ze droeg een ketting met een groot zilveren kruis. Ze vertelde me dat ze Francisca Duarte heette en dat ik tegen mijn vriend moest zeggen dat hij zijn auto weg moest doen, omdat deze gevaarlijk was. Links voorin de auto zou iets gaan branden. Mijn linkerarm werd gloeiend heet, brandde gewoon, maar toen ik mijn huid voelde, was deze gewoon koud. Deze vrouw, vertelde mijn vriend, was zijn oma. Ze is vijftien jaar geleden gestorven. Mijn vriend was toen nog een kind. Namen en beschrijvingen werden bevestigd door mijn vriend. Zelf ken ik geen van de personen. (Mw. M.v.R. uit H.)

Jouw ervaring lijkt me duidelijk en helder. Ik zou er maar naar luisteren, in ieder geval wat betreft de auto. Zij, Francisca Duarte, is de helpster en geleidegeest van jouw vriend. Zij fungeerde ook als inductor om de rest van jouw ervaring paranormaal aan jou zichtbaar te maken. De wijze waarop je deze ervaring hebt doorgekregen, is het prototype van de wijze waarop de meeste paragnosten iets doorkrijgen. Iemand vertelt iets, er komen beelden en deze beelden zijn allemaal afkomstig uit de directe omgeving van de persoon waarmee het begonnen is. In jouw geval je vriend die de jongen op het voetbalveld en de oom en natuurlijk zijn oma goed kende. Je zou het samen kunnen vatten onder het woordje 'allemaal afkomstig uit Portugal.' Als er één schaap over de dam is, komen er meer en zo zal het ook met jouw ervaringen zijn. Wees er niet bang voor, laat het gewoon komen en vertel dat wat je ziet aan de personen die het betreffen. Zo krijg je er langzamerhand meer ervaring in en zul je er in de toekomst ook beter mee om kunnen gaan. Als je dit voor de eerste maal ervaart, weet ik dat het zeer indringend en indrukwekkend is en dat je er behoorlijk mee kunt zitten. Je kijkt mee in een stukje leven van een ander, voelt de daarbij behorende emoties en het lijkt alsof het iets van jezelf is. Maar dat is natuurlijk niet zo. Het zijn beelden van een ander die horen bij een ander, ook al voelen zij het na zo'n ervaring vaak zo dat je hen beter kent dan zij zichzelf. Daardoor zullen sommigen geneigd zijn sterk aan je te blijven hangen. Toch moet je dat op een verstandige manier en met de nodige realiteitszin afweren, want het is en blijft hun leven en niet het jouwe.

Zwarte mantel


In 1982 was ik bewaker. Op een avond nadat ik wat diensten gelopen had en rustig in een stoel zat, zag ik plotseling recht voor me een zwarte rokmantel. Er zat een bontrand aan de onderkant, bezet met edelstenen. Er was niemand in aanwezig. Later, toen ik thuis in bed lag, zag ik bij het plafond drie gekleurde korte lichtstralen: wijnrood, groen-geel en goudgeel, met de rode jaspis, de groengele toermalijn en de goudgele hyacint. (H.W.C. uit R.)

Ik kan jouw ervaring niet alléén verklaren. Je zult zelf een beetje moeten meehelpen. Ik denk dat er op die plek waar je dit hebt gezien, in de riddertijd een historische gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Ik zie een soort pont of boot die omslaat en de mensen die tegen de schemering erop wilden oversteken, verdronken. De ridder? In ieder geval een adellijk heer. De plek waar je dit hebt waargenomen, moet in het verleden een belangrijke doorgang zijn geweest. Het moet een zeer emotionele gebeurtenis zijn geweest met misschien een hevig gevecht vooraf en daarna een vlucht met als gevolg dat verdrinken, anders zou die emotie in tijd en ruimte niet zo lang zijn blijven hangen. Je hebt deze gebeurtenis uit het verleden net zo opgepikt als wij paragnosten dat doen. Misschien was je op dat moment zelfs een beetje bang, al zul je dat, denk ik, niet toegeven waardoor dit versterkt is doorgekomen. De kleuren die je daarna thuis zag, breng ik in verband met de edelstenen. Het zou mij niets verbazen als die daar nog steeds ergens onder de grond aanwezig zijn. Ik zou zeggen, ga zelf een beetje aan het werk en duik in oude archieven om te proberen iets meer te weten te komen over hetgeen zich daar heeft afgespeeld.

Fata morgana


Zo'n jaar geleden, het was rond zes uur' s avonds, zette ik de schalen met eten op tafel. Iedereen zat al. Ik ging ook zitten en toen ik door het raam naar buiten keek, zag ik ineens een gezicht geprojecteerd op de ruit. Het was het gezicht van Christus: een lijdend gezicht, de ogen gesloten, een doornen kroon op het hoofd. Ik keek van het raam weg en kon het niet geloven. Toen ik even later opnieuw naar het raam keek, was het gezicht er nog steeds. Verder zag niemand het. Toen ik de derde keer keek, was het weg. 's Avonds in bed, toen ik mijn ogen dicht deed, zag ik het gezicht weer. Even later verschenen achter het hoofd twee felle heldere ogen. Het leken wel kattenogen. Ik schrok, maakte een kruisteken en het gezicht was verdwenen. Toen ik er later over nadacht wat het te betekenen kon hebben, schoot mij ineens het doek van Turijn te binnen. Afgelopen zomer was ik in 'Gouden Handen' en ik zag daar in een kapel een schilderij met dezelfde afbeelding als die ik had waargenomen. Ik kreeg het benauwd en voelde me heel akelig. Ik hoop dat je hier iets over kunt zeggen. Zelf ben ik ook bezig met paranormale dingen, zoals magnetiseren. (Mw. M.K.t.B. uit E.)

Dit heb ik eerder gehoord en ik heb er ook al eens over geschreven. Ik heb zelf ook zo'n periode gehad, toen ik pas was begonnen mensen te behandelen. Je komt in een soort louteringsperiode die ik wel eens de woestijntijd noem. Je wordt met jezelf geconfronteerd en met datgene wat mogelijk is en wat niet mogelijk is. Je wens is vaak krachtiger dan de mogelijkheden die je hebt. Om nu in tijd en ruimte daar evenwicht in te creëeren, kan zo iemand als Christus is geweest zeer behulpzaam zijn. Want wat deed Jezus? Hij liet de lammen (van geest) lopen en de blinden (van geest) zien. Ik zou zeggen, mevrouw, wacht er rustig op en bekijk dan eens of er van u een huisapotheek of een buurtapotheek geworden is. Dat waar je om vraagt, krijg je altijd als je de beperkingen van de mogelijkheden in jezelf eerlijk onder ogen durft te zien. Uiteindelijk zul je beseffen dat je gezin het belangrijkste is. Laat het niet op de klippen lopen door een fata morgana.

Gevouwen handen


Zo'n tien jaar geleden droomde ik het volgende. Of was het geen droom? Ik lag op bed en probeerde me te ontspannen. Lichamelijk lukte dit wel, maar geestelijk kwamen er ongewild dingen boven drijven. Het volgende gebeurde toen. In het volkomen donker zag ik een man liggen. Zijn kleding was licht van kleur. Hij had een tulband op. Om zijn nek droeg hij een kralenketting die op zijn borst eindigde in een kruis. Zijn handen lagen over dit kruis gevouwen. Hij lag opgebaard en ik wist dat deze man dood was. Ineens was er een jonge vrouw met lang zwart haar. Ik opende automatisch mijn armen, waarschijnlijk om haar te troosten en zij omarmde mij eveneens. Terwijl ik me afvroeg wat dit te betekenen had, voelde ik een wurgend gevoel om mijn borst dat steeds erger werd. Ik besefte dat zij dit deed. Over haar schouder heen zag ik het ingespannen gezicht van de door mij doodgewaande man, die uit alle macht met beide handen in het kruis kneep. Nauwelijks was ik bekomen van een combinatie van angst, verbazing en schrik of de volgende verrassing stond voor de deur. Ineens werd ik bij mijn enkels gepakt en weggesleurd, mijn slaapkamer uit, de trap af en de gang door. Halverwege dacht ik eerst nog: de groetjes allemaal, maar toen werd ik paniekerig. Het drong tot mij door dat dit wel eens een, door anderen geforceerde, uittreding kon zijn. Ik kwam in mijn bed weer bij mijn positieven. Toen pas begreep ik dat de zware drum die ik de hele tijd gehoord had, mijn eigen hartslag was die in mijn oren bonkte. De tweede vraag die ik heb, heeft ook met uittreden te maken. Ik heb een bijna niet te stuiten drang om uit te treden, maar ik kan het niet. Is er ergens een adres waar ik het kan leren? (N.J.L. uit Z.)

Toen ik je droom aan het lezen was, zag ik de man ook liggen. Hij had een goudkleurig gewaad aan, was slank en had een vrij lichte teint. Een aantal dingen in jouw beelden zijn nog verwarrend, maar misschien komen we er samen wel uit. Een droom is het zeker niet. Het is een stervenservaring. Degene die naast de man lag was jij niet, maar de man zelf. Hij keek naar zichzelf toen hij was overgegaan. Je zou kunnen spreken van een vorig leven van jou toen je deze ervaring hebt gehad. In plaats van vorig leven praat ik eigenlijk liever over een ander bewustzijn. Ik kan ook alleen maar het moment zoals hij daar ligt, voor mijn geest halen en niet de gebeurtenissen die zich daarvoor hebben afgespeeld. Wel heb ik het gevoel dat het een crime passionel is geweest en dat de vrouw daar een hele duidelijke rol in speelde. Dit heeft ook in jouw huidige leven heel sterk te maken met het hart en de hartstocht. De boodschap is dat je door je overdreven voorzichtigheid en je relatiestoornissen deze ervaring in tijd en ruimte in dit leven als een soort voorzorg hebt meegenomen. Maar in dit leven heb je het wel heel erg overdreven aangepakt. Daarmee beantwoord ik gelijk de laatste vraag over uittreden. Je hebt het leven nog niet volledig geaccepteerd zoals het bij jou hoort. Je wilt steeds maar weg, omdat je denkt dat ergens het sprookjesland moet zijn. Maar je hebt niet in de gaten dat je er al in woont. Doe dus je derde oog open en accepteer dat wat de pot schaft. Dan zal blijken dat er in de doos van Pandora veel meer voor je zit dan je tot nu toe als halfblinde tijdgenoot hebt waargenomen. Nu even de symbolen op een rijtje: een kruis op de borst en de handen gevouwen op de borst. Ik zie een messteek in het hart als doodsoorzaak. De vrouw heeft spijt, maar heeft toch de hand van de moordenaar geleid. De tulband is het symbool voor de afgedekte kruinchacra, de geestelijke onvrijheid die veroorzaakt wordt door een gewelddadige dood. Hij kan niet loskomen van zijn lichaam. Hij ligt ernaast en kijkt, nog niet begrijpend dat hij daar zelf ligt. Maar dan komt de vrouw met haar spijt. Woedend kijkt hij van achter zijn eigen schouder naar haar onecht verdriet. De ene helft van het ik begrijpt het nog niet, wil haar liefdevol troosten, de andere helft knijpt in het kruis op de plaats van de wond en wordt zich bewust van de samenzwering. Dan is er die plotselinge onthechting. Zoals hij met geweld gedood is, komt hij nu met geweld los van zijn lichaam, op weg naar vrijheid, naar een volgend leven, wie weet JOUW LEVEN. Maak er wat van.

Liefde en balans