Universeel contact

Ik ben

ver weg zonder één woord te zeggen

weet ik, wij ontmoeten elkaar

niemand kan ons stoppen

wij zijn ontelbare zonnen

en miljarden van manen

wij zijn vele lichamen

en wachten op die ene kus

die kosmische kus

die ons zal versmelten tot één

en opnieuw begint leven

het stopt nooit

geen eind

moeilijk te begrijpen

probeer het niet

alles is in jou

wees de zon en de maan

een deel van het universum

een deel van die kosmische oceaan

op een dag begrijp je het allemaal

op de dag van die universele hersmelting

je bent de zon, je bent de maan

je bent een kind, klein en broos

een kind van het heelal

de maan is je geest, de zon je lichaam

je bent een mens, je bent een kind

Wereld van morgen of gisteren

Ik ben 36 jaar, heb telepathische gaven en ben soms helderziend. Mijn probleem is het volgende. Op een nacht stonden twee personen aan mijn bed, gekleed in een driekwart gewaad met een zilverkleurige gordel om. Ik kon geen gelaat zien. Zij zeiden in een vreemde taal die ik toen goed kon verstaan (maar nu niet meer weet) dat zij mij iets moesten laten zien. Ze namen me tussen zich in en vlogen terug in de tijd. Het was prachtig en het ging heel hard. De wereld was een prachtige bal, blauw-wit. De reis ging boven de wolken. Op een gegeven ogenblik zag ik een grote brand. Ik vroeg aan mijn begeleiders wat dat was. Zij vertelden dat dit val van Rome was, maar niet de brand die Ceasar aangestoken had, want die was ergens anders. Toen de reis verder ging, zag ik een kruisiging en wel die van de Heer. Hij werd aan de polsen (en niet door zijn handen) gespijkerd. Een soldaat liep met opgeheven speer langs hem heen en met de punt raakte hij de linkerzij, zodat daar een wond ontstond. Ook zag ik een paar vrouwen bij het kruis. De reis ging verder en ik zag het gevecht tussen Kaïn en Abel. Daarna zag ik oermensen en de wereld werd steeds compacter. Dat wil zeggen dat de werelddelen aan elkaar lagen. Vervolgens zag ik voorwereldlijke beesten. Wat een monsters. En de reis ging steeds verder, terug in de tijd. Opeens zag ik een stad, zo mooi! Daar werd ik op de grond gezet voor een prachtig mooi, groot huis waar ik door mijn begeleiders naar binnen werd gebracht. De vloeren en wanden waren heel glad en glanzend zonder naden of andere oneffenheden. Ik moest mij verkleden en werd gebaad. Toen kreeg ik een driekwart kleed aan - het was crèmekleurig met een goudkleurige band om het middel- en ik kreeg korte, goudkleurige laarsjes met platte zool aan de voeten. Daarna gingen wij naar buiten. Ook de straat was geheel glad met mooie huizen. De mensen die wij tegenkwamen, groetten heel eerbiedig door een buiging te maken. Opeens stonden wij bij de haven. Deze was heel groot en er lag een onmogelijk groot schip aan de pier. Toen ik ernaar stond te kijken, leek het net of ik tegen een hele hoge toren opkeek. Daarna werd ik wakker. Mijn vrouw vroeg aan mij waar ik geweest was, want als er zoiets gebeurt, slaapt zij altijd heel vast in een en dezelfde houding. Ik heb wel vaker gedroomd dat ik gehaald word. Ik droom ook wel eens van een helder licht en dan wordt er ook tegen mij gepraat. Maar met de droom die ik hierboven beschreven heb, weet ik geen raad. (Dhr. T.B. uit R.)

Of uw droom een wereld van morgen of van gisteren was, maakt in tijd en ruimte niet zoveel verschil uit. Ik ken dit gevoel heel goed. Het is ook erg moeilijk om erover te praten, omdat je dan meestal zeer ongeloofwaardig overkomt. Je komt bijna nooit iemand tegen die zoiets als dit ook beleefd heeft. Want dit is geen droom, dit is een belevenis. Een belevenis die je misschien maar één of twee keer in je leven meemaakt. Ik heb zelf ook ooit een paar keer zoiets mogen beleven en na één van deze belevenissen ben ik nog veel meer van de aarde gaan houden dan ik daarvoor al deed. Op een nacht heb ik het hele zonnestelsel zien ontstaan in een enorm snel tempo met alle kleuren en emoties die daarbij horen. Het laatste wat ik van grote afstand zag i was het finale stukje van die schepping, de aarde, die prachtige blauwe planeet die wij zoveel harde zweepslagen toedienen. De Indianen zeggen: de aarde is onze baarmoeder, en welk kind probeert zijn eigen baarmoeder te vernietigen?historische gebeurtenissen die u vanuit uw jeugd kent. Interessant wordt het op het moment na Kaïn en Abel. Vanaf dat moment hoort het niet meer bij het bijbelse denken en dat vind ik heel boeiend. Er zijn meer mensen die dit zo ervaren en beleefd hebben. Ook de theorie van de continenten op drift zien wij in uw droom bevestigd. Maar dan dat laatste. Dat plekje met de glazen toren als ik zo vrij mag zijn het zo te noemen. De glazen toren hoog in de wolken, waar je kunt zien wat morgen nog niet weet. U zag de toren van de onderkant en ik heb de top eens gezien die boven de wolken uitstak. De stad die u beschrijft, heb ik ook al eens eerder gezien: prachtig wit en inderdaad heel glad alsof hij bestond uit extra gepolijst materiaal. In die stad is ook een gebouw dat men daar als een heiligdom beschouwt. Daar heb ik een kijkje mogen nemen. Alle tekens van de dierenriem waren op de vloer in marmer uitgehouwen. Het was net alsof dat de plek is, waar over het lot van de mensen beslist wordt. Of, dat is natuurlijk wel een beetje moeilijk te begrijpen, het is de thuishaven van ons allemaal. De een noemt het hemel, de andere Walhalla, de derde Atlantis, of misschien wel een andere wereld. In ieder geval is dit de plek waar wij allemaal ons eigen heden en verleden zelf bestemmen of bestemd hebben. Die hogere, goddelijke macht zit ook in ons. Een stuk daarvan wordt weer bewezen door uw droom.

Polen

Ik heb een tijdje geleden een droom gehad over Polen. Ik was daar tussen mensen wel en ook weer niet aanwezig en ik was zelf bij het gebeuren niet betrokken. Er liepen enorm veel mensen in een richting waarvan ik wist dat dat hun ondergang zou zijn. Ze liepen een gebouw binnen waar ze omgebracht zouden worden. Ik deed alle moeite om ze duidelijk te maken dat zich hier hetzelfde als in de Tweede Wereldoorlog herhaalde, maar men luisterde niet naar mij of men hoorde mij niet. Tevens hielp ik in deze droom een jongen die gevlucht was. De politie vond, bij het zoeken naar hem, een bijbel in mijn hotelkamer, wat verboden was. Ik kon aan dit alles echter gemakkelijk ontkomen. Toen was de droom afgelopen. De volgende morgen stond er een artikel in de krant dat de kerk in Polen het heel moeilijk had en dat de kruisbeelden uit scholen waren verwijderd. Toch blijft hierbij nog het eerste stukje onduidelijk of benadrukt dit het tweede stuk van mijn droom? (Mw. C. de V. uit B.)

Zoals je al schrijft, is het tweede deel van je droom volkomen duidelijk geworden, vooral na het lezen van de krant die volgende ochtend. Verder kan ik, mede door een bezoek, aan Warschau enige jaren geleden, het eerste deel van je droom misschien iets duidelijker maken. Samen met mijn neef Peter Schaap ondernam ik even voor Sinterklaas, als ik me goed herinner was het in 1977, deze reis. Als door iets onbewusts gedreven moesten en zouden wij naar Warschau en wel per trein. Binnen vijf dagen was alles rond, het visum e.d. Na eerst nog wat Chinees gegeten te hebben, stapten wij in Oost-Nederland op de trein die ons naar Warschau zou brengen. Een paar uur later hadden wij al spijt van het Chinese eten, want op dat bewuste station was de restauratie gesloten en dus hadden wij niets te drinken. Het zou nog een uur of acht, negen duren, voordat wij na het vertrek uit Oost-Berlijn in een ijskoude trein wat te drinken konden krijgen, een soort surrogaat sinas. Het enige wat wij voor het ontbijt konden eten, waren Oostduitse knoflookworstjes, meer was er niet aanwezig. Na negentien uur, een afschuwelijke treinrit, kwamen wij in Warschau aan, precies zoals wij van tevoren al voorspeld hadden. Het sneeuwde er en er was geen taxi te krijgen. Uiteindelijk werden wij door een zwartrijder die we helemaal niet vertrouwden, maar wij moesten wel, naar een soort verzamelpunt gebracht waar mensen rondliepen die kamers verhuurden. Wij zochten er de beste van de slechtste uit en kwamen op een verschrikkelijke kamer. Het stonk er naar oud eten en dat lag er dan ook verschimmeld in een aangrenzend keukentje in de pannetjes en alleen Louis Pasteur zou er misschien nog blij mee zijn geweest. Door de dollars die wij voor de kamer hadden betaald, kon de hele familie het 's avonds op een zuipen zetten en wat ze dan ook tot drie of vier uur's nachts luidruchtig volhielden. De volgende ochtend vertrokken wij met stille trom en ik denk dat de familie ons pas tegen vier uur, toen zij hun roes hadden uitgeslapen, gemist heeft. Het vreemde was dat wij dit eigenlijk allemaal al wisten. Wij legden voor iedere komende dag de tarotkaarten en daarmee konden wij precies voorspellen wat er de komende dag of dagen zou gaan gebeuren. Via een kamerverhuurbedrijf, staats- wel te verstaan, kregen wij in het vlak na de oorlog herbouwde deel van de stad een grote kamer die uitkeek over een plein. Daar begon de tweede ervaring in een stad in de winter die door zijn stadsverwarming net niet koud genoeg was om het echt koud te hebben en nooit warm genoeg om het warm te hebben. Wij voelden steeds het ghetto van Warschau. Wij zagen paranormaal steeds de joodse rabbi's en schriftgeleerden lopen in hun lange kleden van die tijd. Aan wie wij ook vroegen of hier het ghetto gestaan had, een ieder haalde zijn schouders op en deed alsof hij ons niet begreep. Maar de beelden werden toch steeds sterker en op het laatst hadden wij niet meer het gevoel in het huidige Polen te zijn, maar in het Polen dat bezet was door de Duitsers en wij voelden ons geheel gevangen in het ghetto. Dit alles was zo huidna dat wij na terugkomst in Nederland allebei bijna vier weken ziek zijn geweest. En als ik er nu nog aan denk, voel ik de kou, ook de geestelijke kou, nog tot diep in mijn botten. Toen gebeurde er iets waardoor ik het eerste deel van uw droom kan uitleggen. Op zekere dag, ik denk dat het de vierde of vijfde dag was dat wij er waren, gebeurde datgene wat wij de vorige avond met behulp van de tarotkaarten al gezien hadden. Wij kwamen in de herbouwde oude stad een restaurantje binnen. Daar zaten een jongen en een meisje. Wij kwamen met hen aan de praat en zij voerden ons een klein beetje in in het geheimzinnige wereldje van Solidarnos: de geheime ontmoetingen, de geheimzinnigdoenerij, de angst, wij raakten er een klein beetje vertrouwd mee. Op een avond namen zij ons mee naar een nieuw flatgebouw en daar ontmoetten wij mensen die later leidinggevende functies kregen bij Solidariteit. Die avond vroegen wij waar het ghetto had gestaan. Ze zeiden: hier op deze plaats is het ghetto geweest. Wij vroegen toen hoe dat nou kon dat wij op het plein het ghetto steeds gevoeld hadden. Men antwoordde ons toen dat na de oorlog met de stenen van het oude ghetto dat nieuwe stadsgedeelte opgebouwd was. Begrijpt u nu een beetje waar ik met dat eerste deel van uw droom naar toe wil? Op de plaats waar het ghetto was, is ook een belangrijk deel van Solidariteit ontstaan. Het eerste werd stoffelijk omgebracht en Solidariteit geestelijk en stoffelijk, allebei indirect of direct door vreemde heersers. Ja, het was dus een symbolische droom met symboliek uit heden en verleden. c~

Iets van zilver

Vorig jaar oktober, toen ik in het ziekhuis lag, had ik de volgende ervaring. Het was alsof ik in een soort achtbaan zat. Ik ging omhoog. Het gaf een heel veilig gevoel. Ik was niet alleen, maar ik weet niet wie bij me was of waren. Toen ik boven het kruispunt dat vlak naast het ziekenhuis ligt, was, zag ik mensen op een van de hoeken die erg klein waren. Toch waren het volwassenen, maar ik voelde dat het tevens kinderen waren. Er was heel veel liefde en begrip. Van bovenaf keek ik in hun hoofden. Daar was iets van zilver dat de mensen hielp. Het was in die droom heel fijn en zinvol. (Jef F. uit A.)

Nee, Jef, het was niet zomaar een droom. Ik denk dat het een uittreding is geweest. Die achtbaan geeft aan datje geest van je lichaam loskomt en dat geeft. een gevoel van omhoog gaan. Maar ja, je zou net zo goed naar beneden kunnen gaan of opzij of naar wat voor kant dan ook, het zal toch altijd een gevoel van omhoog gaan zijn, omdat jouw geest of aura niets met de zwaartekracht te maken heeft. Het leuke in jouw ervaring vind ik dat je de mensen tegelijk zag als volwassenen en als kinderen. En dat is natuurlijk ook zo. Wij weten over onze eigen mogelijkheden met onze geest nog maar zo weinig dat wij eigenlijk geestelijk nog maar kinderen zijn, ook al hebben wij een volwassen lichaam. Je keek naar het hoofd en er was iets van zilver waar je mensen mee hielp. Je bent een van de weinige mensen die in een uittreding hebben gezien dat gedachten en vooral liefdesgedachten geestelijk uitwisselbaar zijn van mens naar mens. Deze stralen werden voor jou zichtbaar en dat klopt natuurlijk ook wel, want wij zijn allemaal door onzichtbare energieën met elkaar verbonden. Bij genegenheid en begrip voor elkaar wordt het energieveld naar elkaar toe sterker en dat zagje als iets van zilver. Ik denk dat het voor jouw toekomst belangrijk is om dit te hebben gezien. Je zult nu objectief mensen kunnen helpen met in je achterhoofd het gevoel van: ik heb geen twijfel, want ik heb het ooit zelf een keer mogen zien.

Leningrad

Ik heb al veel dromen in mijn leven gehad die grote indruk gemaakt hebben. Doch een enkele keer heb ik sterk het gevoel gehad dat er niet echt sprake was van een droom, doch van een echte belevenis. In 1977 droomde ik dat ik over een weg liep die in een zeer slechte staat verkeerde (oorlogsgeweld?). Ik stond stil voor een huis en keek ernaar. Het zag er oriëntaals uit met hoge smalle ramen en zandkleurig beton. Toen liep ik in de richting van witte, hoge flatgebouwen aan de andere kant van de weg. Ineens wist ik heel zeker dat ik in Beiroet (Libanon) was. De sfeer was ook anders, mystiek, de temperatuur was zacht. Het licht was prachtig. Vlak voor de flatgebouwen kwam ik mensen tegen. Ze waren vriendelijk tegen mij, doch ik had niet echt het gevoel dat zij mij ook werkelijk zagen. Ik gleed als het ware door hen heen. Daarna steeg ik omhoog en bevond ik mij ineens in een kamer van een flatgebouw. Ik keek uit het raam over de stad. Enkele weken later zag ik in de krant een foto met het huis dat ik gezien had en een stuk van de flatgebouwen, ter illustratie van een artikel over de oorlogsbelevenissen daar. Toch was dit naar mijn gevoel geen voorspellende droom, maar ben ik er echt geweest. Zo heb ik onlangs naar mijn idee tijdens mijn slaap Leningrad bezocht. Ik bevond mij eerst boven de stad. Ik landde en even later liep ik door de stad te wandelen. Ik bezocht er een kapel met een basiliekachtige koepel. Op de hoeken van de straten zag ik bordjes met cyrillische tekens. Omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik ook echt in Leningrad was, liep ik naar een telefooncel waarin mensen stonden te telefoneren. Ik vroeg hen of ik in Leningrad was. Zij probeerden mij met handgebaren duidelijk te maken dat zij niet echt met mij konden praten en vertelden dat zij Poolse toeristen waren. Toch heb ik sterk het gevoel dat ik op dat moment echt in Leningrad geweest ben. Toen ik wakker werd, voelde ik me erg ongelukkig.(Vrancine T. uit L.)

Je ouders hebben je nooit veel zekerheid meegegeven. Je bent de helft van een tweeling, maar jullie lijken niet op elkaar. Dit heeft je moeder nooit kunnen accepteren en je relatie met je moeder en je tweelinghelft is mede daardoor wat verstoord. Je voelt je ongelukkig en eenzaam, hebt angst voor je ouders, vrienden en kennissen. Die angst, twijfel aan jezelf en onzekerheid, straal je ook uit naar andere mensen die hierop reageren door van je te gaan profiteren. Hierdoor worden ook al je relaties na kortere of langere tijd verbroken. Die angst is ontstaan toen je ongeveer drie jaar was. Op die leeftijd is het contact met een oudere vrouw waar je heel sterk contact mee had, uit je leven verdwenen, hetzij door overlijden, hetzij door verhuizen. Ik zie deze vrouw, ze is vrij groot, ongeveer 1.70 meter lang en stevig gebouwd. Ze had rood haar. Verder ben je in die tijd tot ongeveer je twaalfde jaar vaak naar je kamertje gestuurd met je bordje eten. Je was in die tijd nogal moeilijk handelbaar, agressief en pinnig. Ik raad je aan, om wat van die angst af te komen, hypnosetherapie te gaan doen. Wat betreft het contact waar ik het net over had: dit hoeft geen persoonlijk contact te zijn geweest. Het kan zelfs iemand zijn waar je maar één keer een oogcontact mee hebt gehad en die geestelijk zo sterk op één lijn met je ligt dat een deel van die persoon, waar je oogcontact mee gehad hebt, na zijn of haar dood bij jou blijft om je te begeleiden op je verdere levenspad, ook wel je geleidegeest genoemd. Juist deze week werd ik nog weer eens geconfronteerd met zoiets. Een van mijn patiënten vertelde dat hij in het begin van de jaren '70 in de trein tegenover een dame zat met grijs haar, blauwe ogen en een zachte glimlach. Hij was toen zestien jaar. Hij was zo gefascineerd door de uitstraling die deze dame had, dat hij het moeilijk vond uit de trein te stappen toen hij op zijn plaats van bestemming was. Ook nadien is hij deze dame nooit vergeten en is deze simpele ontmoeting een van de belangrijkste gebeurtenissen in zijn leven geweest. Hij zei dat het was alsof er iets was dat niet van deze aarde was. Ik hoorde zijn verhaal met verbazing aan, want in datzelfde jaar en misschien wel in dezelfde maand heb ik precies hetzelfde meegemaakt. Deze dame zag er net zo uit als degene die hij gezien had. Ik wist toen zeker dat dit een verschijning was. Ik moest naar haar blijven kijken, steeds opnieuw. Ik had het gevoel dat wij een gesprek hadden, samen rustig zittend in een ouderwets herenhuis. Het gesprek heeft dagen, misschien wel jaren geduurd. Ik hield van haar en het was in deze tijd maar een half uur in die trein. Ik moest overstappen en zij bleef zitten. Ik voelde mij hopeloos op het station. Ik bleef naar de trein kijken en zie nog steeds haar gezicht achter het raampje naar mij kijken. De trein vertrok en ik ben net zo lang blijven staan tot haar gezicht en de trein uit mijn gezicht waren verdwenen. Ik vergeet haar nooit meer. Ik weet ook dat zij sindsdien bij mij is. Het enige wat ik weet, is het oude huis waar ik mij prettig met haar voelde en dat haar geest belangrijk voor mij is. Maar zelfs als helderziende weet ik niet meer van haar. Dat vind ik niet jammer, want zoals ik het nu voel, is het goed. Nu Leningrad. In een vorige incarnatie heb je zuidwestelijk van Leningrad gewoond. Je was een eenvoudige boerenvrouw die haar dagen vulde met het zorgen op de boerderij voor de koeien en de vijf kinderen. Toen je op je sterfbed, terugkeek op je leven, was je tevreden en gelukkig. Omdat je in dat leven vrij gelukkig was en nu ongelukkig, is je geest in de tijd gaan zoeken naar plaatsen waar je wel gelukkig bent geweest. Toen je boven Leningrad was, zag je flats. Dat is de plaats van de vroegere incarnatie. Daarom was je ook gelukkig toen je weer wakker werd. Dat je in Beiroet was, heeft te maken met je geloof in gelijke rechten van alle mensen. Toen je er was, heb je muren zien instorten. Dat heb ik ook gezien voor die oorlog begon. Ik heb daar een grote, witte poort zien instorten. Daarna begon de grote strijd. Jouw droom was een voorspelling van wat er zou gebeuren. Dit zul je in de toekomst wel vaker meemaken. Ik hoop dat je in dit leven gelukkig wordt, zodat je niet meer hoeft uit te treden om toch weer nare dingen te zien. Je moet je meer ontwikkelen naar het stoffelijke. Ga veel naar buiten, fietsen, wandelen, enz. en blijf niet op je kamertje zitten. Nog een laatste advies. Je studeert nu psychologie. Ga hierin verder en ik zou me kunnen indenken dat je daarna in de richting van de parapsychologie zult gaan. Dat past goed bij je.

Ufo

Ik heb zelf al vele malen dingen gezien die later bleken uit te komen. Ik zag veertien dagen voor de inval van de Duitsers in ons land deze inval en ook wat er in Rotterdam gebeurde. Ik heb toen ook gevraagd of ik mocht zien of en wanneer we weer vrij zouden zijn. Ik zag toen een 'luchttoestel' naar beneden komen waarin ik opgenomen werd. Er zaten een man en een vrouw in. Ze straalden glans en liefde uit. Ze kwamen van een andere planeet waar, wij, als we geestelijk volmaakter zijn, ook heen zouden gaan. Ik ben er toen even geweest en het leek me een paradijs. Wie schetst mijn verbazing, toen ik later in een krant een reportage las van een Nederlandse journalist die in paranormale dingen helemaal niet geloofde. Hij wist dat in Engeland een club van mensen was die beweerde al jaren contact te hebben met mensen buiten deze aarde die zelfs op bezoek kwamen. Die journalist ging erheen om die club te ontmaskeren. Na dat bezoek was hij op slag veranderd. Hij had die buitenaardse man gezien en gesproken en zelfs een foto van hem gemaakt. Deze man was dezelfde die ik toen in dat toestel heb gezien. Ik geloof dat het een ufo of zoiets was. Dit intrigeert me nu al jaren en laat me nog steeds niet los. Ik zou dan ook graag willen weten wat deze gebeurtenis precies heeft betekend. Was het zomaar een droom of ben ik uitgetreden en hebben ze me werkelijk meegenomen? (Mw. H.V. uit A.)

Ufo-waarnemingen zijn er altijd al geweest in een heleboel vormen en variaties. Zij gaven steeds een nieuw soort toekomst aan, een nabije of een zeer verre toekomst. Er zijn ufo's gezien als lange treinen, treinen die nu uitgevonden zijn (de T.G.V. in Frankrijk, De Bullet in Japan). In de twintiger jaren werden ufo's gezien in vormen die leken op onze huidige moderne straaljagers en denk eens aan Donar en Wodan die met vurige paarden en wagens door de lucht suisden en aan Zeus die met zijn zonnewagen door het hemelruim ging. Als je Erich von Däniken leest, staat bijvoorbeeld de bijbel er ook al vol van. Ik als paragnost, voelend en wetend dat er meer is dan de mens kan waarnemen, zou mijzelf verloochenen als ik zei niet in ufo's te geloven. Ik geloof er wel in. Ik heb ze zelfs meermalen gezien. Ook in mijn dromen heb ik er wel eens in gevlogen. Die vorm van vliegen was zo normaal voor mij, dat toen ik voor het eerst in een vliegtuig stapte en dat ding de startbaan op gleed op weg de lucht in, ik het gevoel had dat ik in een museumstuk was terechtgekomen. Dat andere in mijn dromen ging zo gemakkelijk en geleidelijk dat het opstijgen met het vliegtuig mij werkelijk meer angstig maakte. Ik geloof in ufo's en ik geloof ook in wat u gezien hebt. Maar ik geloof niet dat zij van een andere planeet komen. Ik geloof dat zij uit een verre toekomst komen, waar wij nu ook allemaal op hopen en die wij verwachten. Het is dus eigenlijk een beetje ons eigen verwachtingspatroon wat wij zien. Die geestelijke schoonheid zit ook in ons, maar wordt nog te veel onder het vloermatje geveegd door het duivelse wat in ons zit. Het paradijs, dat is voor mij nog steeds de aarde zelf. Dat ufo's geluidloos vliegen, is ook heel normaal, want zij zijn nog niet uitgevonden in de letterlijke zin van het woord. Wel weet ik zeker dat ze komen. Het wordt een soort voertuig zoals ik dat al een jaar of vijftien geleden heb voorspeld. Ze vliegen door middel van magnetisme, maken dus gebruik van de aantrekkingskracht van de aarde, ook in omgekeerde volgorde. Er zijn nu al geleerden in deze richting aan het denken. Wat ik wel grappig vind in de volgorde waar u vanaf de Tweede Wereldoorlog ineens op bent gekomen, is dat het een bewijs kan zijn dat de werkelijke bevrijding nog eeuwen of misschien wel duizenden jaren van ons af is. De echte bevrijders zijn dus niet onze vrienden of vijanden, maar wijzelf.

Terugkeer/wederkomst