Verstoppertje spelen
Depressie - obsessie
Vaak heb ik voorgevoelens die uitkomen. Ik ben erg depressief waardoor ik mij niet prettig voel. Kan dit komen, omdat zoveel vrienden methun problemen altijd naar me toekomen? En dat ik ze dan onbewust nietvan mij af kan zetten?Ook heb ik soms het gevoel dat ik steeds ergens naar op zoek ben, maarhet niet kan vinden. Dit geeft zo'n onrust in mij.Ik hoop dat u mij kunt helpen. (Mw. W. te Z.)
Brieven zoals u schrijft, ontvang ik erg veel. Dat is aan de enekant best begrijpelijk in een tijd als deze, maar aan de andere kantword ik er toch wat geïrriteerd van. Sorry, maar zulke depressiesheb ik zelf ook wel eens. Wie niet?Het leven is nu eenmaal niet altijd rozegeur en maneschijn. Jemoet veel negatieve dingen meemaken om er geestelijk veerkrachtiger van te worden en daarmee anderen te kunnen helpen.Dan heb je het zelf meegemaakt en kun je je veel beter in eenander invoelen. Dat is heel normaal.Geluk beslaat slechts een klein deel van het leven. De top van deberg is ook maar het kleinste deel van de berg. Je kunt er vaak nieteens te lang bovenop staan, zeker niet met hoogtevrees, want danheb je al snel het gevoel dat je naar beneden valt en dat is angstig.Zo zie je maar weer: geluk kan ook behoorlijk angstig zijn. Als jeje te lang overgelukkig voelt, zou je ook kunnen gaan denken dater iets fout zit en dat is dan niet zo'n gelukkige gedachte.Nee, geef mij maar het woordje tevredenheid. Dat is een veelbetere beschrijving van wat je als mens kunt zijn. Tevreden met afen toe een klap, af en toe depressief, af en toe je gewoon rotvoelen. Dat mag je rustig aan een ander laten weten en tevredenzijn met je zo af en toe gelukkig voelen.Dan is het ook niet zo moeilijk om de problemen van de ander vanje af te zetten, want je moet maar denken dat die precies hetzelfdehebben als jij. Alleen ben je hen nog nooit in het huisje vanproblemen tegengekomen. Misschien denken zij dat je daarwoont. Dat is echt niet zo. Stom van ze, maar je hebt ze ook nooiteen ander adres opgegeven.En beste mevrouw, u bezit veel van die huisjes en dat zijn geentweede huisjes, want u woont in alle.
Slaafs
Toen ik een poosje gewerkt had in een andere modezaak, begon mijnbaas me daar te pesten, zo erg dat ik er overspannen van raakte ennachtmerries over hem kreeg, die ik nog heb. Waarom hij dat doet, weetik niet. Nu zegt hij dat ik niet goed functioneer. Ik verkoop niet goed,terwijl ik bij mijn oude baas altijd een compliment kreeg voor wat ikdeed.Ik ben bang voor hem en doe alles wat hij zegt. Dat weet hij en daarprofiteert hij van.Weet u misschien waarom zo iemand zo doet? (M. B. uit R.)
Ik denk dat jouw baas in zijn eigen relatie niet de baas is en dat jijdaar het slachtoffer van bent. Ik vind dat, als je ergens werkt, jeals gelijken met elkaar om moet kunnen gaan. Dan pas kun jegoed functioneren en is er een mogelijkheid tot open overleg.Maar door de autoritaire houding van jouw baas en het slaafsgedrag van jou is normaal overleg onmogelijk, omdat je de helftniet durft te zeggen van wat je wel zou willen zeggen.Als je naar de dierenwereld kijkt, kun je veel van die gedragingen, die mensen tegenover elkaar hebben, zien. Bijvoorbeeld: bijhonden is het zo dat een jonge reu of jonge teef zich onderdanigopstelt tegenover de volwassen honden, omdat hij weet dat hijnog niet sterk genoeg is en nog te weinig techniek heeft om deoudere de baas te zijn. Maar naarmate de hond ouder wordt,wordt de kans op een gevecht om de leiderspositie steeds groteren op een dag zal dat ook gebeuren. Misschien verliest hij deeerste keer, maar hij zal het steeds opnieuw proberen. Als ereenmaal zo'n gevecht heeft plaatsgevonden, zijn de posities duidelijk en hebben de dieren weer respect voor elkaar. En dat niet alleen, ze verdedigen dan ook elkaar.Wat je nu met deze verklaring moet doen, lijkt me duidelijk. Geef je baas gewoon maar eens een keer een grote mond. Het huidigegedrag van zowel je baas als van jou is abnormaal. Dit maakt nietalleen jou geestelijk kapot, maar hem ook niet gezonder. Zijnmannetjesinstinct wordt door jouw kruiperigheid nog meer gevleid. Dat lijkt me een zeer ongezonde situatie.Maar wat ik je in het begin al zei, als hij zelf nooit tot kruiperigheid gedwongen is geweest in het verleden, zou hij het ook niet bij een ander oproepen. En dat doet hij bij jou wel. Dus eigenlijk iszijn angst de leidraad om jou te laten kruipen.Misschien is hij wel jaloers op je vriend. En aangezien hij weet datje verkering hebt en hij jou niet kan krijgen, gedraagt hij zichzoals hij zich gedraagt. Denk er maar eens over na, maar niet telang, want wat heb je aan een baan waar je zelf kapot gaat.Probeer het eerst een paar keer door hem flink onderuit de zak tegeven. Lukt dat niet, dan zou ik hem maar ontslaan. Daarmeebedoel ik weggaan.Het is wel een leuke tip voor je om dat experiment vooraf uit teproberen met je vriend. Want ook tegenover hem mag je af en toebest wel eens in opstand komen. Of, denk ik dat verkeerd? Nee,hé!
Spiegel
Ik heb een vraag die ik tot op heden voor mijzelf niet verklaren kan.Ongetwijfeld weet jij er antwoord op.Ik kan niet naar mijzelf in de spiegel kijken, bewust dan uiteraard. Haarkammen of make-up op doen is oké, zolang ik niet mijzelf in de ogenkijk. Het is dan net of ik mijn ziel verlies; ik begin te rennen en te roepenom mijzelf af te leiden van de toestand waarin ik geraak. Het lijkt weleen uittreding. Ook als ik in het donker net in bed lig, kan ik hetzelfdeineens hebben, zelfs op commando als ik wil. Gewoon sterk aan mijzelfdenken brengt hetzelfde teweeg.Dat het occult is, daar ben ik wel achter, maar wat het precies betekent,weet ik niet. Ik heb het al jaren en het heeft dus niet met een bepaaldegang van zaken in mijn leven van alledag te maken. (Mw. J. A. v. Z. uitz.)
Een spiegel zegt een heleboel. Hij weerspiegelt iets. Hij kaatstiets naar je terug. In het geval van een letterlijke spiegel spiegelthij je eigen gezicht, je ogen, maar die ogen op zich zijn ook weereen spiegel, een spiegel van je ziel, jouw ziel, je innerlijke ik, dieje moet durven uitstralen naar de mensen die je na staan en voorvreemden af en toe gesloten mag houden. Dat schild is somsbroodnodig om jezelf geestelijk niet te laten verwonden doormensen die het verkeerde met je voor hebben.Maar dat is nu juist het punt, Joke. Dat heb je vroeger thuis nooitgeleerd. Je hebt nooit geleerd onderscheid te maken naar wie je jespiegel wel open mag stellen en naar wie slechts gedeeltelijk.Doordat je dit noodzakelijke onderscheidingsvermogen voor eenmens vroeger niet geleerd hebt, is er twijfel aan jezelf ontstaan.Deze twijfel weerspiegelt zich bij jou als je in de spiegel kijkt.Je bent dus ook bang voor onbekende krachten in jezelf, maareigenlijk vind ik dat heel raar. Die krachten horen toch bij onsallemaal, zowel bij mij als bij jou. Het is een deel van ons.Sta er frank en vrij tegenover en probeer alsnog te leren wat je inje eigen spiegel aan licht en duister kunt zien, want ieder mensheeft ook zijn negatieve krachten. Hoe meer je die leert kennen,des te beter kun je ermee omgaan en de schade die je eventueelanderen aan zou kunnen doen, beperken, en een meer controleerbaar gedrag krijgen. Het spreekwoord: verbeter de wereld,begin bij jezelf, geldt ook voor jou. Dus om meer controle tekrijgen over de spiegelfobie raad ik jou aan eens af en toe metjezelf een kleine worstelpartij te houden, maar wel heel eerlijk enjezelf niet ontzien.Verder nog een paar tips om te leren hoe je dit in jezelf kuntontwikkelen. Neem een foto van iemand die je niet kent enprobeer zo lang mogelijk in de ogen van die persoon te kijken. Alsje dat een beetje lukt, is de volgende stap een buurvrouw uit tenodigen voor de koffie en die als testpersoon te vragen. Vertelhaar dan wel eerlijk waar het omgaat. Als het je na een tijdje lukthaar onder het praten vrij lang in de ogen te kijken, moet je weernaar de spiegel toestappen. Praat dan net zo tegen jezelf als je dattegen je buurvrouw deed, want in jezelf zit je eigen buurvrouw endat is toch het mens waar je het beste mee op kunt schieten, al kunje er moeilijk koffie mee drinken.
Oud
Ik ben gescheiden, heb vier dochters, leef in een eigen woning en leef alsinds mijn scheiding ongeveer twaalf jaar samen. Mijn enige vrees is datik verlaten zal worden en dat ik niet meer weet wat ik zou moeten doen,als het zover is. Ik kan nu eenmaal niet tegen eenzaamheid. Ik Ieef metveel angst en nervositeit.Drie weken geleden is mijn moeder overleden. Ik heb daar veel verdrietvan, ook al omdat mijn vader nu alleen is en er niemand, behalve ik,voor hem zorgt. Met mijn ex-vrouw heeft mijn vader geen enkel contact,noch met de kleindochters.Ik heb veel last van hoofdpijn, soms doet het ook pijn achter mijn rug bijde nieren. Ook klopt mijn hart onregelmatig. Het is een naar gevoel ommet spanning te leven.Kunt u mij helpen? (Dhr. C. B. te C.)
Toen ik uw brief las, had ik de indruk dat hier iemand schreef dieeen jaar of tachtig was Maar nee hoor, u bent pas 42. Beseft ueigenlijk wel dat u nog heel erg jong bent en dat uw geest nu alleeft met angsten die iemand misschien zou kunnen hebben, alshij de 65 gepasseerd is? U bent een erg gecompliceerd mens en uhebt veel meegemaakt, dat begrijp ik best. Maar gisteren isvandaag niet en morgen wordt nooit meer gisteren.Als u zo doorgaat met al die kleine klachten te voelen, maakt uhet er zelf naar dat uw lichaam inderdaad tegen de tijd dat u 50jaar bent, de zwakte heeft van iemand die de 90 gepasseerd is. Ikzou zeggen, kom kerel, pak jezelf eens bij de lurven en springover de omheining die je om je eigen leven hebt gebouwd. Als jezo doorgaat, wordt de omheining alsmaar hoger en hoger tot je ophet laatst geen enkel zonnestraaltje meer ziet en dat zou toch heeldom zijn, vindt u niet?Ik begrijp het ook niet. Als ik zelf op straat loop en ik ziebijvoorbeeld een grassprietje groeien tussen de straattegels door,dan denk ik dat de mens nog veel te leren heeft. Want voor diegrasspriet was die steen net zo'n omheining als voor u. Maar hijvond de zon belangrijker en werd dus zo sterk dat hij boven zijneigen omheining uitgroeide om aan de mens te laten zien dat hijzich er niet onder moet laten krijgen. Zo zie je maar weer wat devérontwikkelde mens van zo'n (stom) grassprietje kan leren.Het grote verschil tussen u nu en het grassprietje is dat die laatstezelfs niet bang is voor de voetstap van de mens die hem op eenzeker moment toch zal vertrappen. Misschien is het wel uw voetstap.
Geestelijk achteruit
Sinds twee jaar ben ik geestelijk achteruit gegaan, volgens mij zonderaanleiding, nooit wat gemankeerd en nu dit.Het is ermee begonnen dat ik mij niet meer kon concentreren op mijnwerk. Soms wist ik ineens niet meer waar ik mee bezig was. Ik maakteveel fouten, was vergeetachtig, suf, had last van duizelingen enz. Dedokters zeggen dat ik lichamelijk niets mankeer. Dat geloof ik wel. Depsychiater weet ook geen raad met me. Omdat er geen aanwijsbareoorzaak is, mankeer je niets!Ik ben nu anderhalf jaar onder behandeling van een magnetiseur. Hij isde enige die mij wat verlichting brengt. Televisie kan ik niet meervolgen. omdat dat te druk is. Lezen kan ik ook niet meer, ik neem hetniet op. Buitenshuis werken is er ook niet meer bij. Overal waar hetdruk is, kom ik niet meer.Ik kan er niet meer tegen. Ik ben 42 jaar. Als ik zo verder moet leven,hoeft het voor mij niet meer. Er is zo geen lol meer aan. Voordat ik ditkreeg, kon ik bergen verzetten. Niets was te veel voor mij. Nu ben ik alseen plumpudding in elkaar gezakt. André, ik hoop toch zo dat jij meadvies kunt geven. (Mw. R. B. uit R.)
Ja, je schrijft "zonder aanleiding". Dat kan natuurlijk niet. En jeweet eigenlijk best dat dat onzin is. Je kunt nu eenmaal niet vooraltijd je geestelijke ik blijven verstoppen door alleen maar uiterlijkheden erover heen te gooien. Hard werken en rennen is geen oplossing om problemen uit het verleden die je nog nietverwerkt hebt, op te lossen. Dit soort struisvogelpolitiek houdtgeen mens vol.Jullie namen het allemaal een beetje te gemakkelijk. Je deedmaar dit en je deed maar dat en je praatte niet met elkaar over hethoe en het waarom van het leven en waarom het geestelijk contacter niet meer was zoals vroeger. Jullie zijn allemaal eilandjesgeworden. De echte band is er niet meer. Er is geen psychiaternodig voor jou, maar jullie moeten binnen het gezin gaan werkenaan een nieuw soort eenwording.Voor de eerste spanningen moet je zeker vijftien jaar teruggaan.Die zijn toen onder het vloerkleed geveegd. Maar het verrektvervelende van dit soort stof is dat je het nooit kunt wegzuigen.Daar moet een paranormale stofzuiger aan te pas komen. En dezeparanormale stofzuiger oftewel de problemenverwerker zit in degeest van ieder mens. Als je er niet met elkaar over praat, hoopthet zich op. De stofzuigerzak raakt vol en je bent verstopt. En datis wat er aan de hand is.Begin maar eens met de oudste rotzooi onderin je zak uit tepluizen. Kijk er open en eerlijk naar. Je bent bang voor deconfrontatie en de gevolgen ervan. Ik hoef het niet te doen, het isje eigen leven.De keus is aan jou wat je van je verdere leven nog wilt maken:geestelijk verder imploderen of opnieuw beginnen met een nieuwe geestelijke explosie en weer dat blije kind kunnen zijn dat diepweg nog steeds in je zit.Medisch gezien is er toch nog wel wat op te merken. Door veelverkoudheden en oorklachten van vroeger is het mogelijk dat jeevenwichtsorganen wat zwakker zijn geworden. Dit zou je kunnen laten onderzoeken. Maar ik garandeer je dat het door geestelijke spanningen veel erger is dan het hoeft te zijn.
Angst
Het begon allemaal toen ik een verhouding kreeg met iemand dieparanormaal bleek te zijn. Na een paar maanden won de nieuwsgierigheid het van de angst en ik vroeg hem mijn toekomst te voorspellen. Nouheb ik een heleboel vervelende eigenschappen en één ervan is dat ikdoordenk. Toen ik afgestudeerd was, psychologie, moest ik op hierbijpassende baantjes solliciteren, maar dat is erg moeilijk als je "weet"nooit psychologe te worden, maar een artistiek beroep te krijgen. Wat,dat kon hij niet zien, de grappenmaker.Als alles al vastligt, kun je net zo goed in je bed blijven liggen. Ik bentoen, voor de zoveelste keer overigens, in elkaar geklapt. Weet je waarik volslagen getikt van werd? Van foto's van een man die uit zijnlandrover stapte om leeuwen te fotograferen en daarbij werd opgegeten.Als dat nou zo'n dertig jaar geleden al vaststond, wil ik niet meer leven.Wel heb ik zo langzamerhand kunnen aanvaarden dat de toekomstvoorspeld zou kunnen worden. Ik geloof niet dat er ook maar iets"vastligt", er is geen "groot boek" waarin alles al opgeschreven staat.Als ik echter deze balpen loslaat, valt hij naar beneden. Dat kan ik, alsniet-paranormaal, voorspellen. 's Morgens gaat trouwens ook de zonop, niet omdat de toekomst al "bestaat" maar omdat alles min of meerwetmatig is. Een belangrijk onderdeel van die wetmatigheid is de wil.Niet dat dit een zogenaamde vrije wil is (ik wil een kop koffie, omdat hetochtend is en mijn lichaam er behoefte aan heeft), maar toch heb ik eenwil en dan verloopt veel in je leven volgens een voorspelbaar patroon.Character is destiny . . kun je het nog volgen?Enfin. Ik ging tijdelijk bij mijn ouders wonen die natuurlijk promptdoodgingen en ik werd door de rechter het huis uitgezet. Ik krijg nu eenflat (nou, je zult wel blij zijn dat je zomaar een flat krijgt als werklozealleenstaande . . . bla . . . bla . . .). Toevallig (jij gelooft niet in toevalhè?) ben ik er niet blij mee. Ik ben van binnen uitgehold en heb eenkanjer van een flatneurose.Als het verleden een aanwijzing is voor de toekomst - ervaring noemenze dat - weet ik wat mij te wachten staat: angst. Ik kan tenslotte nieteeuwig tranquillizers blijven slikken. Ik probeer mij zo lang mogelijkvast te houden aan mijn strohalm, mijn wil. Ik wil hier weg. Ik wil eenvrijstaand huisje in Zeeland (als werkloze alleenstaande? Belachelijk!).Maar het is zo verrekte moeilijk alles alleen te doen. In mijn naasteomgeving vind ik geen steun. Ik heb geen naaste omgeving.Mij werd voorspeld dat ik veel zou reizen. Ik haat reizen, hoewel ikdolgraag naar Schotland zou willen. Overigens moet je het niet in jehoofd halen te zeggen dat ik gauw een poosje naar Schotland ga, wantdan weet ik dat het enige wezen waar ik erg veel van houd, mijn hond,voor die tijd doodgaat.Via mijn artistiek beroep (zou dat boek dat ik schrijf, dan toch wordenuitgegeven? Niet zeggen hoor . . .) zou ik die lange magere donkerharige man ontmoeten. Ik zou metershoge muren om mij heen bouwen enhij zou me met rust laten zodat ik hem zou leren vertrouwen.Wat ik van jou zou willen? Uiteraard dat je mij vertelt wat voor eenfantastische nabije en verre toekomst ik tegemoet ga, inclusief eeneeuwig levende hond, een pracht van een huis met tuin, in mijn onderhoud voorziend door te schrijven en, dat de "knight in white shiningarmour" heel gauw in mijn leven verschijnt.Kortom, hoe kom ik van mijn angst af? (Maud R. uit W.)
Wat jou mankeert, heeft niets met het paranormale te maken.Wat je hebt is angst, angst voor het nu, angst voor het onbekende,angst voor alles wat je zo zorgvuldig buiten je straatje probeert tehouden. Daarom ben je ook psychologie gaan studeren. Datblijkt wel uit je brief. Je deed het niet om een ander beter te lerenkennen, maar om jezelf te overtuigen dat je altijd gelijk hebt.Jouw zwart-wit denken is langzamerhand zo krampachtig geworden dat je een gevangene van jezelf bent. Jij bent de cipier en degevangenisdirecteur en de rechter die je veroordeeld heeft. Demooie spulletjes die van je cel een aangenaam verblijf zoudenkunnen maken, zitten nog steeds ingepakt in de dozen en je klaagtmaar dat de cipier ze uit moet pakken en ze voor je neer moetzetten. Maar aangezien je zelf die cipier bent, gebeurt er geenklap, ha, ha, ha, en nog eens geen klap.Als je zo wilt leven als nu, moet je dat helemaal zelf weten en daarook verder rustig mee doorgaan en ook niet meer tegen mijzeuren. Zo langzamerhand is jouw willetje van, ik wil dit en ik wildat, zo'n krampachtige bewustzijnsvernauwing geworden dat ikmij kan voorstellen dat bij zo'n ik-figuur als je nu bent, alleen jehond het nog uit kan houden.Schrijf in het vervolg dit soort brieven maar aan jezelf, want jijhebt psychologie gestudeerd en geleerd om logisch na te denken,tenminste dat denk je. Eén zogenaamd paranormaal persoon waser maar voor nodig om je voordeur in te rammen, maar daar hebje wat tegen gedaan. Je hebt er een betonnen muur omheen gezet.Het gaat er niet om of het leven nu wel of niet vaststaat en of hetparanormale wel of niet bestaat. Jij zult jouw leven moeten levennet als ieder ander mens. De een wordt bakker, de ander slager enjouw beroep heb je gekozen om mensen te helpen. En ik voorspelje dat je dat ook gaat doen.Je gaat jezelf dwingen om de betonmassa om je heen te latenontploffen. Na deze klap zul je op de grond temidden van depuinhopen een klein meisje zien huilen met een rode ballon in dehanden. Dit is jouw echte ik. Als je het kind in jezelf weerterugvindt dat je vroeger verloren hebt, zul je kunnen zeggen: ikdank de hemel dat het voorbij is. Ik ben bevrijd, ik kan weerverliefd worden op een heleboel mensen en mijn brein niet meerlaten vernauwen door één.Dat is je taak, dat is je opdracht. Dat is niet willen en moeten, maar mogen en fijn vinden. Zo, en nu laat ik mijn pen vallen...boem.
Jeugdervaringen