Het verleden speelt nog steeds zijn rol
Overspannen
Ik ben een man van 36 jaar, getrouwd en heb twee kinderen.Een jaar of zeven geleden ben ik overspannen geweest en dit is eigenlijknooit meer weggegaan. Ik ben nog regelmatig depressief en lusteloos. Ikzie het soms helemaal niet meer zitten en ik ben bang dat het nooit meerweggaat. Ik zie helemaal geen leuke dingen meer in de toekomst.Mensen hebben me al dikwijls gezegd dat dit een groeiproces in mijnleven is, maar daar duurt het mij toch wel wat lang voor. Zou ik mijngedachten en gevoelens nooit meer onder controle kunnen krijgen? Ik heb van alles geprobeerd: twee keer opgenomen in een ziekenhuis,jarenlang medicijnen geslikt, bij een magnetiseur geweest, aan rationeletherapie gedaan, veel geld uitgegeven aan acupunctuur en via eenspecialist doe ik sinds een half jaar haptonomie. Verder ga ik al viermaanden naar een hypnotiseur waar ik in eerste instantie veel in zag,omdat ik dacht dat ik via zelfhypnose mijn onderbewustzijn gunstig zoukunnen beïnvloeden, maar ik kom (nog) niet onder hypnose. Soms denkik het wel aan te kunnen, maar die oplevingen heb ik al bijna zeven jaaren telkens kom ik toch weer in die put terecht.Ik weet niet meer wat ik nog moet ondernemen om hier van af te komenen ik sta er helemaal hulpeloos tegenover. Ik zou u heel dankbaar zijnals u me een goede raad zou kunnen geven. (Dhr. M. v. H. uit H.)
Mijnheer, wat ik u nu ga vertellen, klinkt misschien heel gek,maar in feite bent u helemaal niet overspannen. U hebt zich alleenmaar in een underdog-positie laten manipuleren. Maar u bent pas36 jaar, dus nog tijd genoeg om daar uit te geraken. Wat is ernamelijk met u gebeurd. Vroeger thuis ging men van de gedachteuit dat, als je maar wat leerde, het al mooi was. Men verwachttegeen havo, mavo of atheneum. Als je maar een goede handwerksman werd, was het al voldoende. Daarmee trad de zogenaamde plafondverlaging in. Je hoefde niet meer, dus je deed ook niet meer. En dat is nu het probleem bij u.U kunt veel meer. U hebt jarenlang onder uw capaciteiten gewerkt. Dan heb je bazen boven je die je eigenlijk geestelijk de baas bent en kijk, daar word je overspannen van. Ik bedoel nietbaas spelen of de betweter uithangen. Nee, gewoon iemand zijndie met kop en schouders boven zichzelf uit kan stijgen, dierechtop durft te lopen en durft te zeggen: dit ben ik en dit kan iken dat gebeurt er. En dat gebeurt juist niet bij u. U ging alsmaargebogener lopen in afwachting van: wanneer krijg ik de volgendetik, en het gekke is dat die dan ook komt. Daarom werd uoverspannen. U zult dus zelf dit groeiproces in uw leven moetenlaten groeien. Daar helpt geen dokter, geen magnetiseur of acupuncturist aan. Dat moet u en kunt u ook helemaal zelf. Ik raad u aan hierover met uw vrouw te praten, want samen ben je sterker dan alleen.Kijk eens wat de mogelijkheden zijn om een studie te beginnen.U kunt desnoods bij een erkend bureau een test laten doen. U zultzien dat, als u een paar maanden bezig bent, u nergens meer naartoe hoeft, want de beste dokter bent u dan zelf.
Temesta
Mijn broer slikt al vijftien jaar medicijnen tegen angst, onder anderenoziman en temesta. Kan hij hier maar steeds mee doorgaan? Zelf wil hij graag minderen, maar hij ziet er geen kans toe, omdat dan de angst weer toeneemtDe dokter schrijft alleen medicijnen voor en praat verder niet met hem.Een tijdje geleden is hij een dag of wat erg ziek geweest. Zelf denkt hijdat dit door al die medicijnen komt.Hij vindt het naar om alleen thuis te zijn en ook om ergens alleen heen tegaan. Soms wordt hij ineens niet goed. Ik heb al eens aan hem gevraagdof hij wist waar die angst vandaan komt, maar hij zegt dit niet te weten. Zou een geneeskrachtige steen hem misschien wat kunnen helpen? Zelf draag ik ongeveer een halfjaar een steen van goudkwarts tegen duizeligheid en evenwichtsstoornissen. Ik vind wel dat deze klachten wat minderzijn geworden. Zouden die stenen nu echt helpen of moet je er zelf ingeloven.Denk je dat mijn broer nog beter kan worden en van die medicijnen afkan komen? (Mw. W. W. uit A.)
Ja, er zijn een heleboel mensen die medicijnen slikken tegenangst. Maar er zijn even zoveel verschillen in angsten en oorzakenals er medicijnen zijn. Je kunt niet zeggen dat een bepaald medicijntegen een bepaalde angst is. Meestal is het een soort rustigmaker en in de meeste gevallen een onderdrukker van dewerkelijke oorzaak. Je wordt er niet mee genezen, maar hetwordt weggestopt. Bij een tijdelijke overspannenheid is dat nietzo erg, maar bij langdurig gebruik ben ik er sterk tegen.Ik wil niet pretenderen dat ik arts ben, evenmin wil ik in deschoenen van de huisarts gaan staan. Maar toch vraag ik mij af ofhet bij sommige mensen niet verstandiger zou zijn als de arts inoverleg zou treden met een psycholoog of paranormaal genezer ofhypnotiseur om te kijken of er andere oplossingen mogelijk zijnvoor een patiënt dan alleen maar medicijnen. Maar aangezien ditveel tijd kost en vooral het ziekenfonds veel geld, laat men hetmaar zo. Het is dan wel de weg van de minste weerstand: receptjeen klaar is kees. Ik vind dit jammer. omdat in samenwerking metalternatieve mogelijkheden aan veel een heleboel mensen hulpkan worden geboden.Ik heb de indruk dat uw broer voortdurend in een soort zelfstandigheidscrisis verkeert. Hij is in zijn jeugd al begonnen als underdog en heeft daarna ook altijd de leiding aan anderen overgelaten. Hij kan wel veel, maar zelf beslissen is voor hem haast nietmogelijk. Thuis is dit net zo. Wat zijn zusters en moeder voor hemvroeger waren, is nu zijn vrouw. Met het werk is het hetzelfdegegaan. Capaciteiten heeft hij voldoende, maar hij heeft nooit dezelfstandigheid en top bereikt die hij zo graag wilde.Ik zou zijn angst dan ook eerder onzekerheid willen noemen. Hetis de twijfel tussen kunde en onkunde. Ik weet zeker dat hijkundig genoeg is, maar dat is het juist waar hij aan twijfelt. Eenhypnosetherapie zou een uitweg kunnen brengen, maar dan welin overleg met de begeleidende artsen. De keus van wel of geenmedicijnen blijven nemen, is ook aan hen. Maar ik denk datmenig arts wacht op een initiatief van de patiënt zelf.Over uw verdere vragen over geneeskrachtige stenen wil ik kortzijn. Als je erin gelooft, kan zelfs een stukje steenkool een genezende werking hebben. Uiteindelijk is het niet de steen die jegeneest, maar het geloof in jezelf.
Wurging
Ik zit al enkele maanden met een probleem en ik hoop dat je me kunthelpen. Ik heb er al met veel mensen, o.a. met een psychiater, overgesproken. Er zijn foto's van mijn hoofd gemaakt, maar niemand weetwat er aan de hand is.Ongeveer één of twee keer per maand, als ik 's avonds in bed lig, is hetnet of ik in een soort coma raak en dan gebeuren er hele rare dingen.Dan komen er bijvoorbeeld mensen op me af die me aanraken of willenwurgen. Ik hoor wel alles om mij heen. Als ik mijn ogen open wil doen,lukt dat niet. Een enkele keer kan ik mensen bij mij laten komen die ikwel wil zien, maar die zijn ook zo weer weg. Ik heb zelf zo'n idee - hetklink misschien wel raar - dat het kwade geesten zijn die mij willenpesten of mee willen nemen naar een andere wereld (als het mij op eengegeven moment niet meer lukt om er uit te komen).Ik heb ook vaak dromen die uitkomen, of voorgevoelens, maar dat isniet zo angstig als dit. Dit is echter geen droom meer. Ik hoop dat jij mijantwoord kunt geven. (Simone K. uit L.)
Jouw problemen zijn ontstaan door hetgeen je vroeger hebt meegemaakt. Wat je nu meemaakt, is een verwerkingsproces dat jefout benadert. In plaats van het op je af te laten komen en debrand een tijdje uit te laten razen, druk je het weg. Daarmeevergroot je de angst naar een volgende ervaring. En zo ben je eengebouw aan het bouwen dat ik huizenangst zou willen noemen.Zoals ik het ervaarde, toen ik je brief las, kun je wel naar allepsychiaters van de wereld lopen, maar het heeft weinig zin als zejou helpen het nog verder met medicijnen of andere zaken teonderdrukken.Je zult je jeugdtrauma, daarmee bedoel ik scheiding en ruzie omje heen, met open vizier moeten bestrijden. Dan is het maar eentijdje angstig, dan is het maar een tijdje griezelig. Dan voel je jemaar eens een tijdje depressief. Accepteer dat als normaal, wantonder de grond is het zaadje voor een nieuw leven al geplant. Hetenige dat je te doen hebt, is er jouw licht op te laten schijnen alseen zon. Dan pas kun je groeien en tot volle bloei komen. Maarop de manier zoals je nu bezig bent, word je van anderen en wordtje eigen persoonlijkheid totaal teniet gedaan. De dokter in jezelfweet dan ook niet meer wat hij moet doen.Ik ben ervan overtuigd dat, als je positief knokt, de dokter in jezelf weer wakker wordt en dan ben je zelf de beste dokter van jezelf. Laat anderen jou nu niet wijsmaken dat je dat niet kunt, want je kunt het wel. Jouw persoonlijkheid is een hele sterke. Dat zul je wel ontdekken als je aan de wurggreep van het verleden bent ontsnapt. Voor alle duidelijkheid nog even: je geesten die je denkt te zien, zijn tot leven gekomen angsten en depressies uit het verleden. Ze zijn niet echt. Je kunt ze zelf laten verschijnen en weer laten verdwijnen.
Afgekickt
Ik lijd sinds een jaar of zeven, acht aan diverse angsten, die in de loop der jaren steeds erger zijn geworden. Ik heb ontzettend veel kalmerende middelen geslikt en misbruik gemaakt van drank waarvoor ik verschillende malen opgenomen ben. Momenteel ben ik thuis bij mijn moeder, heb zelf wel een woning, maar durf niet alleen te wonen, hang dat ik het niet zal redden. Ik doe thuis niets anders dan door het huis jagen. Dat uit zich in poetsen, wrijven, vegen wat helemaal niet nodig is, maar ik vind gewoon geen rust meer. Als ik eens uitga, moet ik meestal wat slikken of ik drink en dat wil ik eigenlijk helemaal niet, omdat ik zo goed als afgekickt ben en het zo wil houden. Ik zou zo graag weer als normaal mens door het leven willen gaan, weer vrolijk willen zijn als vroeger. Ik ben momenteel onder behandeling van een magnetiseur. Die zegt dat alles weer in orde komt. Dat geeft mij wel weer wat moed, want ik wil graag beter worden. Kunt u mij zeggen of alles goed komt met mij? Ik zou zo graag weer willen leven zonder angsten. (W. de W. uit V.)
Een antwoord in de zin van: dat komt morgen wel weer goed, zul je van mij niet horen. Daar zijn je problemen te complex voor. Een paar punten wil ik eruit lichten. Rond je zesde, zevende jaar ben je op een dag erg geschrokken, zeer angstig geworden, in een oud huis met een vrij groot trapportaal. Daar is iets gebeurd wat jouw stabiel en gelukkig leventje door elkaar heeft geschud.Tussen je negende en twaalfde jaar is er van vrienden en vriendinnen om je heen nogal wat discriminatie naar je toe geweestwaardoor je voor je verdere leven een onbewuste twijfel aanmensen hebt overgehouden. Mede door die faalangst zijn latererelaties mislukt. Dit heeft nu jouw faalangst verder versterkt. Jevrolijkheid was toen een soort verstoppertjestactiek.Het drankprobleem vind ik nog het minst gevaarlijke, omdat jeniet echt alcoholiste bent. Het is alleen een randverschijnsel.Medicijnen die je gebruikt, vind ik wel gevaarlijk, want die onderdrukken je problemen in plaats van je er vrij van te maken.Van zulke ervaringen in je leven word je agressief, maar datonderdruk je ook, omdat je anders niet meer de aardige meidbent voor je omgeving die je zo graag wilt zijn. Je agressie kun jehet beste uiten in de vorm van sport, bijvoorbeeld fitnesstrainingof aerobicdancing. Dat laatste raad ik je toch wel dringend aanom te gaan doen.Verder denk ik dat je al deze problemen inderdaad niet in jeeentje op zult kunnen lossen. Daar zijn ze te zwaar en te veel voorgeworden. Ik raad je dan ook aan om een hypnosetherapie tevolgen, zodat je alsnog je vroeger opgedane frustraties kuntverwerken.
Geesten
Ik ben 21 jaar, getrouwd en heb twee kleine kinderen. Hoewel ikgelukkig en tevreden ben, heb ik 's nachts zodra ik alleen thuis ben en dekinderen slapen, vreselijke angst. De angst heb ik al vanaf mijn twaalfdejaar, niet voor inbrekers of zo, maar voor geesten. Het zweet breekt meuit en ik denk dan dat die geesten het op mij gemunt hebben en ik deochtend niet meer haal.Nu moet mijn man binnenkort 's avonds werken en komt dan pas omtwaalf uur thuis. Hoe kom ik in hemelsnaam over mijn angst heen? Alseen van de kinderen 's nachts wakker wordt, durf ik bijna niet naar dekinderkamer te gaan. Ik denk dan dat het een val van de geesten is.Zodra het ochtend is, ben ik weer rustig en zonder angst en ik vind dandat ik mijzelf heb aangesteld. Maar een volgende keer is het weerprecies hetzelfde. Weer voel ik mij angstig en onrustig. (Mw. E. S. uitA.)
Ik denk niet dat je gevoel of je angst iets te maken heeft met geesten. Het is simpelweg een oerinstinct waar je angst mee te maken heeft. In oertijden zouden deze geesten bestaan hebben uit overvallers die 's nachts een nederzetting overvielen. Duizenden jaren geleden ging dat ook zo. In jou is een stukje van deze oerangst overgebleven. Jouw angst is de angst voor geesten uit het verleden, uit lang vervlogen eeuwen, een oerherinnering waar ieder mens een deel van meedraagt. Eens was het zo. De mens leefde in eenheid met de natuur met alle positieve en negatieve zaken als een dier, opgejaagd, op zoek naar voedsel en veiligheid. De een overviel de ander, de wet van de jungle. Als je je dit goed voor ogen houdt, zul je tot de ontdekking komen dat jouw angst het gevoel van onbeschermd zijn was. Hoe moet je, in de jungle dan, als vrouw alleen met twee kinderen, je kinderen en jezelf beschermen. De meeste angst heb je dan ook als je man niet thuis is. Dat is voor mij het duidelijkste bewijs dat je lijdt aan een oerangst die niets met het heden van jou te maken heeft, maar met het verleden. Het is een angst die bij de meeste mensen zo af en toe naar boven komt. Zo zie je maar weer dat het verleden nog steeds leeft. Het vervormt zich in het heden tot een soort spookbeeld dat niets meer met de realiteit van nu te maken heeft, maar toch moeilijk van je af te schudden is. Ik zou zeggen, probeer het niet te verstoppen, maar kruip eens verder naar je diepere ik. Verbreek het oerzegel in je ziel en durf in jezelf te kijken. Dan zul je eerder tot herkenning van zaken komen dan wanneer je het blijft verstoppen zodat zelfs de veilige huizen van het heden voor jou spookkastelen worden.
Syndroom
Levensvragen, ontstaan in het kamp bij de Japanners in Indië, toen ik ongeveer vijftien jaar was, bleven jarenlang obsessievragen voor mij tot ik in staat was ze ten slotte te verdringen. Ik nam mij voor mij op de toekomst te richten met bepaalde levensverwachtingen, o.a. jong trouwen en kinderen krijgen. Ik heb ongeveer dertig jaar lang normaal gefunctioneerd in de maatschappij, was blij moedig en tevreden. Helaas ben ik niet jong getrouwd en heb ik geen kinderen gekregen.Toen ik dit begon te beseffen en door spanningen en verdriet in de laatste acht jaren, zijn de obsessievragen teruggekomen. Het gevolg hiervan is dat ik met name de laatste twee jaar steeds depressiever wordt. De man met wie ik ten slotte heel kort getrouwd ben geweest, is januari van dit jaar overleden. Hier heb ik veel verdriet van. Ik mis hem erg. Ik ben nu depressiever dan ooit, ben levensmoe en zie de zin van mijn leven niet meer. Ik heb het moeilijk en ik weet niet hoe ik uit deze wanhopige situatie kan komen. Kun jij mij raad geven? (W. M. J. v.d. L. uit D. H.)
In de eerste plaats moet ik je zeggen dat de angst voor zelfmoord die je hebt, veel gevaarlijker is als je er hevig tegen strijdt. Hoe meer je je er psychisch tegen gaat verzetten, des te sterker wordt de angst voor de volgende keer dat het terugkomt. Je denkt dan: oh, als ik het maar niet weer krijg. Daarmee zet je een geestelijk isolatieproces bij jezelf in werking zodat het de volgende keer nog sterker terugkomt. Je moet niet vergeten dat het ook een stukje verwerking is uit de periode van het kamp. Als je ergens middenin zit, denk je dat het nooit weer over en voorbij zal gaan en heb je onbewust ook gevoelens van zelfdoding in zo'n periode. En dat is ook heel logisch. Als je het gevoel hebt dat je voor eeuwig zo zou moeten leven in zo'n kamp, ben je maar liever weg. Vecht niet te krampachtig tegen die gevoelens, want dan trek je jezelf er alleen maar dieper in. Als je ze hebt, denk dan: dat hoort bij vroeger en niet meer bij nu, dat hoort net als al die dromen bij het verwerkingsproces en het is goed dat ik het heb, omdat ik straks andere mensen, aangezien ik deze ervaring heb meegemaakt, ermee kan helpen. Probeer zo normaal mogelijk te doen en niet stil te gaan zitten wachten tot het over is. Doe gewoon je normale alledaagse bezigheden. Nogmaals, ik weet zeker dat je hier doorheen komt. Het is nu nog de pijn van het litteken, maar over enige tijd is er slechts het litteken over dat af en toe een beetje vervelend kriebelt als het weer verandert, het geestelijke weer, de veranderingen in de mens rond de wisseling van jaargetijden, en dagen die je speciaal doen herinneren aan vroegere tijden.Blijf toch contact houden met de familie van je man. Zij bedoelen het allemaal best wel goed, maar kunnen zelf de problemen van een ander moeilijk aan. Houd daar rekening mee, dan kun je ze wat zachter bekijken en denken: laat de wijste de wijste maar zijn. En in dit geval ben jij dat. Zorg dat je veel met bloemen en planten omgaat en een beetje alternatief eet: veel groente en rauwkost uit een reformwinkel. Wat ik je vooral wil adviseren, is te gaan schilderen. Misschien ben je daar helemaal niet zo goed in, maar als je met kleuren speelt, speel je met de kleuren van je eigen aura die je, door het stoffelijk bezig zijn met verf, geestelijk kunt beïnvloeden en positiveren.
Sluimerkuur
Toen ik negentien jaar was, kreeg ik midden in de nacht een ontzettend misselijk gevoel. Het was of ik elk moment kon stikken. De volgende dag was het weg. Het kwam echter steeds weer terug totdat het helemaal niet meer wegging. En toen begon het in mijn hoofd ook al zo raar te doen. Ik was er echt ziek van. Na veel onderzoeken en praten bleek het allemaal psychisch te zijn en ik werd opgenomen in het ziekenhuis waar ik een sluimerkuur onderging. Daar ben ik lichamelijk van opgeknapt en ik ben ondertussen achttien kilo aangekomen, maar geestelijk blijf ik ziek en ik weet niet wat de oorzaak is. Ik krijg nu vrij zware tabletten tegen depressies en slik kalmerende middelen, maar ik schiet er niet veel mee op. Nu kwam mijn moeder gisteravond. Ze leek onder hypnose naar mij toegekomen te zijn en vertelde mij dat in de bus een man haar had gezegd dat ze niet bang hoefde te zijn. Zij moest doen wat haar ingegeven werd. Van degene naar wie ze toe zou gaan, was een deel van de aura te zwaar belast. Hij zei verder dat ze haar vijfde zintuig maar moest gebruiken om mij te helpen. André, ik hoop dat jij me verder kunt helpen. (Marijke B. uit T.)
Dat de sluimerkuur toch niet het gewenste resultaat heeft gebracht, wordt wel bewezen door het feit dat je er geestelijk nog steeds niet van opgeknapt bent. Ik vind de diagnose van toentertijd dan ook heel twijfelachtig. Als men namelijk langer met je gepraat had, was men er wel achter gekomen waar het probleem vandaan kwam.Punt 1. Vroeger waren er aan tafel veel spanningen zodat niemand eigenlijk rustig kon eten en de maaltijd niet goed konverteren. Daardoor is de psychische misselijkheid ontstaan.Punt 2. Vanaf de tijd dat je nog kind was, waarschijnlijk doorbronchitis in je jeugd, adem je te hoog in de longen. Het gevolg ishyperventilatie. Daardoor is, zoals die man in de bus tegen jemoeder zei, jouw aura gestoord geraakt, niet te zwaar belast zoalshij zei, maar te veel verdeeld in een stoffelijk en een onstoffelijkdeel. Maar geest en lichaam horen nu eenmaal bij elkaar.Door deze lichamelijke instabiliteit is er ook een andere splitsingveroorzaakt en wel de splitsing tussen het geestelijke en hetseksuele. Dit is voor jou een heel moeilijk punt. Ik zal hier verderniet op ingaan, maar ik raad je aan hier eens met een arts van deNVSR over te praten. Je accepteert namelijk moeilijk je lichamelijke gevoelens. Je kunt er niet mee uit de weg. Daardoor is hetook moeilijk verliefd te worden. Maar door een aantal zeerduidelijke gesprekken te hebben met zo iemand, kun je een stukopknappen. Je kunt ook iemand kiezen die je vertrouwt. Maardat er open en bloot over gepraat moet worden, is voor mijduidelijk.Om de harmonie weer terug te vinden tussen resp. geest, ademhaling en spijsvertering raad ik je aan Mensendieck te gaan doen. Erzit vast wel een leraar bij jullie in de buurt. Ik denk dat je daarvaneen stuk zult opknappen. Als je moeder dit leest, denk ik dat zijook veel meer van zichzelf zal begrijpen, waardoor ze, zoals deman in de bus zei, jou ook kan helpen.
Yin en yang van geest en lichaam