Relaties


De bron


ik houd van de bomen, ik houd van de zon en de maan
ik houd van de bergen en dalen en de adelaar in de lucht
ik houd van het stille water dat stroomt in het diepst van jouw ziel
ik houd van de helderblauwe lucht die ik in jouw ogen zie
ik houd van je hart zoals het klopt en slaat
ik houd van de parels in jouw kroon
ik zegen jou en ik bewonder jou
wij zijn allen als de aarde: lente, zomer, herfst en winter
soms leef jij in de zomer en voel ik mij als de winter
het enige wat ik dan hoop
is jou als zomer te begrijpen en jij mij als winter


Relaties hebben alles te maken met begrip, hoop en wanhoop: de grote verwarring, waar mensen in relaties met elkaar in terecht komen, vaak de kracht niet meer hebben om vanuit een subjectieve wereld terug te komen op een objectief gevoel, geen mensen om zich heen hebben die hen willen of kunnen begrijpen. Kinderen, ouders, vrienden, vriendinnen, zij vormen samen de mensheid en dat is wat je in een relatie maar al te snel vergeet. Je denkt dat het leven dat je leidt het leven is. Je denkt dat wat je voelt de enige waarheid is. En zo benader je dan een derde om uit jouw problemen te komen. Die begrijpt er in veel gevallen niets van, omdat hij in dezelfde draaimolen terecht is gekomen, in de subjectieve wereld van de negatieve relatie. Want, waarom ga je met elkaar om? Waarom houd je van elkaar? Natuurlijk om het fijn te hebben. Maar als langzamerhand de objectieve horizon naar de ander verdwijnt en je slechts de zanderige voorgrond aan de voeten van de ander bent gaan zien, ben je het overzicht kwijt. Hoe kun je dat wat de voeten van die ander doen, verwarren met zijn handen, zijn ogen en zijn lippen. Je bent dan de liefde kwijt, je bent in detail getreden. Het geheel terug te vinden is best moeilijk, want dan moet je proberen een stukje van jezelf weer objectief te zien, en dat is het moeilijkste in een relatie. Je hebt namelijk niet met twee mensen te maken, maar eigenlijk met vier: die ander en zijn gevoelsleven en jij met jouw gevoelswereld. De glazen wand van begrip is snel kapot gegooid en vaak moeilijk weer te lijmen. Ik denk dat zelfkritiek in welke relatie dan ook de beste gesprekspartner is en tot dat zelfonderzoek kan de mening van een ander vaak bijdragen om weer wat meer begrip voor het geheel te krijgen. Houd één ding altijd voor ogen. Schep nooit iets naar jouw beeld en gelijkenis, want die ander is zijn eigen ik, zijn eigen beeld en gelijkenis die juist is en uniek in zijn soort. Het compromis tussen de lijnen die mensen aan elkaar verbinden, is gevoel proberen op te brengen voor wat de ander beweegt. Ik denk dat het dan een stuk gemakkelijker wordt om elkaar in een relatie vrij te laten en zichzelf te laten zijn. Dat is pas in goede verstandhouding met iemand leven!


Kinderen - ouders


Ouders


Elke keer als ik naar mijn ouders ga, ben ik erg nerveus en misselijk. Ditis de laatste vier jaar al zo. Ik heb er ook last van als mijn ouders bij mijkomen, maar dan in mindere mate. Ik heb er wel eens met mijn huisartsover gesproken, maar die wist ook niet precies wat het was. Ook heb iker al een paar keer voor in het ziekenhuis gelegen, maar zonder resultaat.Ik zou graag willen weten hoe dit nu komt. Is er een mogelijkheid dat iker van af kom? Het gekke is dat, als ik bij mijn schoonmoeder ben, ik ergeen last van heb. Hoe kan dat nou? (Marian H. uit H.)

Ik heb er wel een verklaring voor, Marian, hoe het komt. Maar ofje er daarmee ook vanaf komt, betwijfel ik. Het is namelijk vanmijn kant uit erg gemakkelijk om een oplossing aan te dragen,maar je zult hem toch zelf in de praktijk moeten omzetten. En ikdenk dat je dan juist erg veel met je ouders moet gaan praten. Debeste plaats om een probleem op te lossen is de plaats waar je hetprobleem hebt, dus daar waar het vandaan komt.Je geeft de oplossing zelf al een beetje aan. In je brief schrijf jenamelijk dat je, als je bij je schoonmoeder bent, nergens last vanhebt. Nou, denk dan maar even na. Wat doet je schoonmoederwel wat je ouders niet doen? Jouw schoonmoeder ziet je namelijkals gelijke, als vriendin, als mens tegenover mens. Jouw oudersdoen dat niet. Die zien jou nog steeds als meisje of kind waar zijzich zorgen over moeten maken of waar zij voor moeten beslissenof zich mee moeten bemoeien, bewust of onbewust. Maar dat iswel wat zij doen en daar word jij misselijk van.Als je iets eet, wat slecht voor je is, word je ook beroerd. Als jegeestelijk iets moet slikken, wat niet meer bij jou huidige statushoort, word je ook misselijk. Maar dat is dan wel de misselijkheidvan iets wat gegeten is, toen je jong was.Praat erover met je ouders zodat dat stukje van je verledenopgehikt en uitgekotst kan worden. Dan zal je geestelijke galweer goed functioneren. De analyse van wat er boven komt,behoort samen met je ouders gedaan te worden. Sterkte ermee en loop er niet voor weg, want weglopen betekent misselijk terugkomen.

Militair


Kun je mij helpen of goede raad geven? Ik ben een meisje van negentien jaar en zit in de tweede klas van de MEAO. Het gaat op school niet zo goed dit jaar, en dat geeft bij mij thuis nogal wat problemen. Het is nu zelfs zo erg geworden dat ik het huis uit moet als ik dit jaar niet overga. Ik zit dag in, dag uit te leren, maar dat mag niet baten. Ik weet het niet meer. Help me alsjeblieft. (M.E. uit R.).

Ik denk dat jouw vader nogal veel van zijn militaire periode heeft overgehouden. Daar knoopt hij dan de gedachte aan vast dat vrouwen precies hetzelfde moeten kunnen presteren als mannen. Zoals je oudere broer het heeft gedaan, moet jij het ook kunnen doen, niet met een zachte hand, maar met een harde. Het zijn gewoon orders die hij uitdeelt en die moeten gehoorzaamd worden, anders komen er strafmaatregelen, zo van: dan maar het huis uit. Als ik jou was, zou ik me daar maar niets van aantrekken. Met behulp van yoga en Mensendieck (houdingstherapie) zul je jezelf zo ver kunnen brengen dat je met een vriendelijk gezicht ja zegt en in je achterhoofd denkt: barst. Dat zal al een goede remedie kunnen zijn om de bewustzijnsvernauwing die deze dwang van hen naar jou met zich meebrengt, op te heffen. De sufferds hebben namelijk niet eens in de gaten dat dwang altijd leidt tot bewustzijnsvernauwing. Het gevoel van "ik moet, omdat zij het willen" brengt dan tegelijkertijd met zich mee dat je door deze bewustzijnsvernauwing helemaal niet meer kunt leren, terwijl je dat onder normale omstandigheden met het grootste gemak kunt. Geef jezelf weer de ruimte. Houd gewoon de gedachte voor ogen dat, als je over vijf jaar op deze periode terug zult kijken, je zult zien dat je er doorheen gekomen bent en dan zul je er om kunnen lachen. Misschien is het tegen die tijd ook wel duidelijk waarom het zo heeft moeten gaan. In ieder geval kost tegen de wind in gaan meer kracht, maar jewordt er wel sterker van. Ik denk dat het jou best zal lukken.Je ziek zijn is voor mijn gevoel van tijdelijke aard. Je hebt jelichaam verzwakt, omdat de geestelijke druk te groot werd enmisschien kan dit ziek zijn ook wel een kleine uitkomst betekenen,want in zo'n periode zijn je ouders gevoeliger voor argumentenvan jouw kant dan ze normaal zijn.Maak er maar een beetje misbruik van. Onder het eten moet jeeten en niet argumenteren. Wanneer je argumenteert, kun je jevoedsel niet goed tot je nemen en raak je verzwakt. Je hebt erzelfs geen zin meer in. Dus verzoek je ouders in de eerste plaatsom te praten en te argumenteren op de tijd van argumenteren endat betekent: niet onder het eten.Ik raad je aan veel te praten met je verloofde. Hij heeft vaak eenperfect inzicht in je situatie en voelt die ook zeer goed aan. Zijnouders hebben jou een zeer goed tweede ouderlijk huis te biedenwaar een tegenovergestelde sfeer heerst van die bij jou thuis.Verder raad ik je aan om met je broer over je problemen tepraten. Misschien dat hij dan ook wat meer losraakt en daardoorwat minder problemen zal hebben. Ook hij heeft duidelijk vanzijn opvoeding te lijden gehad. Dat is vooral te merken in hetgeval van relaties.

Lieve moeder?


Ik heb een vraag aan je waar ik zelf geen antwoord op weet.Waarom houd ik niet van mijn moeder? Ik schaam me ervoor, want zohoort dat toch niet. Als ze me aanraakt, zou ik willen schreeuwen: blijfvan me af. Als ze zich gaat bemoeien met mij of de kinderen moet ik meecht beheersen om niet te schreeuwen, te huilen en te zeggen: mens, gaweg en komt niet terug. Als ik bij haar thuis ben, word ik nerveus. Hethuis benauwt me, haar manier van praten is bedreigend voor mij en danvoel ik me ellendig.Toch doe ik mijn best om die dochter te zijn die zij wil. Want diep in mijnhart voel ik medelijden met haar. Ze doet soms vreselijk haar best enheeft voor mij en anderen veel over. Ik ben bang dat ik schuldgevoelenskrijg als zij overleden is. Toch kan ik mijn gevoel niet veranderen.Met mijn vader die ik amper ken, voel ik een hele sterke band. Kun jijme helpen? (Mw. E.D. uit E.)

Vanuit het paranormale is een afweerreactie zoals jij die naar jemoeder hebt helemaal niet zo gek. Ik zal het zo simpel mogelijkproberen uit te leggen.Als iemand erg moe is en jij bent erg fit en die ander gaat maarhangen en klagen over zijn vermoeidheid, dan word jij net zomoe. Die ander heeft namelijk door zijn vermoeidheid te weinigenergie en kan die, zonder dat men het merkt, weghalen. Nu zegik niet dat je moeder moe is. Dit is alleen maar een voorbeeld.De fout die je moeder maakt, is dat zij je niet los kan laten eneigenlijk zegt zij daarmee dat zij je niet vertrouwt. Ze moet allesin de gaten blijven houden, alles wat je doet, ook als ze thuis is. Indat huis is ze nog steeds bezig met jouw huis, geestelijk bedoel ikdan. Daarom word je nerveus en benauwd bij je moeder thuis,want jouw onderbewustzijn zegt: maar ik ben al lang uitgevlogen.Dit is mijn nest niet meer. Ik heb mijn eigen huis, mijn eigenkinderen waar ik voor moet zorgen en niet jij.Je mag me er wel mee helpen, maar ik beslis. Het is mijn leven enik heb de vrijheid om dat te doen en te laten wat ik zelf wil.Je moeder moet zorgen dat zij wat anders om handen krijgt, wantnu richt zij zich geestelijk alleen maar op jullie en dat is eenslechte zaak. Dat kan voor degene die het ondergaat verlammendwerken. Je voelt je dan gevangen in de geest van de ander. Het isonzichtbaar. Je kunt het niet grijpen. Dat maakt het eigenlijk nogvermoeiender. Wat er namelijk nog bijkomt, is dat je moeder ookenergie put uit jullie en dat slaat weer op het voorbeeld waar ikmee begon.Denk er maar eens over na en praat met haar. Zeg het haar openen eerlijk, niet als dochter tegen moeder, maar als vriendin tegenvriendin. Zij blijft toch de moeder die van jullie houdt. Wil jedeze band doorbreken, dan moet je haar ook helpen andereactiviteiten te vinden. Alleen kan zij dat niet. Als je het toch nietalleen kunt, ga er dan eens met een maatschappelijk werksterover praten.

Relaties