Voelen en voorvoelen
Twee-in-één
André, heb jij het ook wel eens dat je in een flits in de huid van een ander kruipt? Zoiets gebeurt spontaan en je bent ook heel even die ander. Als het iemand is die heel ongelukkig is, is dat heel naar, want ik ben dan ook even heel ongelukkig. Ik heb dan de behoefte om naar die persoon toe te gaan en te zeggen: ik weet hoe je je voelt en ik wil je helpen. Aan de andere kant ben ik heel verward en durf niets te doen. Ik vraag me af waarom me dit overkomt, waarom ik het moet weten. Om een beter mens te worden? Om meer van mensen te begrijpen en ze te helpen? Ook gebeuren er vaak dingen die ik van tevoren eigenlijk al wist, en dan vraag ik me af waarom ik die dingen weet of zie, waarom niet iemand anders die er beter mee overweg kan. Ik vind mezelf nu niet bepaald een menslievend persoon, eerder stug en erg in mezelf gekeerd. Zulke dingen horen bij mensen zoals jij. Jij doet er goede dingen mee. Jij geeft de mensen raad, iets wat ik niet zou kunnen, in ieder geval niet op de manier waarop jij dat doet. Ik weet dat je niet alles mag zeggen wat je weet, omdat je de mensen er alleen maar ongelukkig mee maakt, maar daar heb ik het vaak zo moeilijk mee. Ik vind het heel moeilijk om iets heel voorzichtig duidelijk te maken of via een omweg te zeggen. Ik kan ook vaak mijn mond niet houden, ook al weet ik dat sommige dingen toch gebeuren. Tot slot wil ik je nog vragen of jij, als je indrukken krijgt, soms ook zo'n raar gevoel midden op je hoofd hebt. Het is dan net of er iemand aan je haar en je hoofdhuid trekt. Ik hoop dat je mij een antwoord wilt geven op deze vragen. (Mw. A. C. uit R.) P.S. Dit moet ik nog even zeggen. Ik zie in jou twee mensen en/of twee werelden en/of geesten. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen: twee-in- één.)
Kijk, ik vind het onzin dat je mij erop wijst dat dat alleen bij mensen hoort zoals ik. Wat bedoel je nou met mensen zoals ik? Ben je dan niet zo'n mens als ik? Ben je een stukje hemellichaam van een of ander ver buitenaards gebied dat hier is neergevallen met een wereldvreemde flora en fauna? Onzin, jij bent net zoals ik en net zoals ieder ander mens. Je bent er voor de mensen om je heen en niet voor jezelf. Dus gooi alle voorzichtigheid maar aan de kant en zeg de dingen zoals je ze moet zeggen. Leg ze uit zoals jij ze voelt en loop niet langer de onbegrepene te spelen. Volgens mij begrijp je het namelijk donders goed. Zet je winkeltje maar open. Haal het bordje: gesloten wegens familie-omstandigheden maar van de deur en verkoop wat je de mensen te bieden hebt. Voor het een krijg je een knipoog terug, een glimlach of een traan, voor het ander een schop onder je achterste of een deurwaarder die geld komt innen voor iets, wat je niet wilt ruilen. Maar dat hoort nu eenmaal bij zo'n winkeltje, de levenswinkel. Jij bent ook twee-in-één. P.S. Houd vooral de sluitingstijd goed in de gaten, want anders zou je misschien nog een totale uitverkoop kunnen krijgen en dat is niet de bedoeling van zo'n geestelijk winkeltje.
Achttien jaar
Mijn man en ik hadden met mijn kleindochter een heel hechte band. Het kind was voor mij alles en zij hield ook zielsveel van ons. Op een avond, ongeveer acht jaar geleden, lag ik in bed toen ik een heel raar gevoel kreeg. Opeens zag ik mijn kleindochter langs mij heen lopen en zo uit mijn leven verdwijnen. Drie jaar later is dit ook echt gebeurd. Door een scheiding van haar ouders heb ik haar in jaren niet meer gezien. Een paar weken geleden droomde ik dat, als ze achttien jaar wordt, ze weer bij ons voor de deur staat en huilt. Nu wil ik graag weten of ze inderdaad na zoveel jaar nog bij mijn man en mij terug zal komen. (Mw. E. v. D. B. uit D.H.)
Om maar met je laatste vraag te beginnen, ik denk inderdaad dat je kleindochter wel weer terugkomt bij jullie. Zij is jullie zeker nog niet vergeten, want als zij jullie vergeten zou zijn, zou je niet zoveel aan haar denken. In de meeste gevallen zijn zulke gevoelens wederzijds. Je bent in haar jonge leven een basis geweest voor later. Wat je haar aan liefde en begrip hebt meegegeven, is net als het zaaien: wie zaait zal oogsten.Het is een belangrijke basis geweest die haar veel steun zalhebben gegeven in de periode dat haar ouders gingen scheidenEr was er dan altijd nog één, waar ze echt van hield, waar hetveilig was en terugdenkend aan dat gevoel heeft zij daar heel veelaan gehad. Als ze ooit bij jullie terugkomt, moet je het haar maarvragen. Ik weet zeker dat het gevoel van opa en oma voor haareen blijvend gevoel van steun zal zijn.Het leuke aan dit vind ik dat, als jouw kleindochter naar eenhelderziende zou gaan, hij waarschijnlijk jouw gezicht bij haarzou zien. Ik denk niet dat hij door zou hebben, dat deze geleidegeest nog in leven is. Vind je het geen leuk idee dat je stiekum op de achtergrond, zonder dat zij het zich bewust is, met een deel van je geest altijd bij haar bent en haar helpt met alle moeilijkheden?Uiteindelijk is dit nog veel belangrijker dan haar af en toe zien,want op deze manier ben je altijd een beetje bij haar.Tot slot: dat je haar ziet huilen, is voor mij het sterkste bewijs datje altijd bij haar bent, want de grootste emoties komen het sterkstdoor, ook bij haar. Zij zal dan bij je komen om hulp te vragen, netals vroeger toen zij bijna van de trap viel.
Stukjes glas
Een paar maanden geleden zat ik met mijn dochter aan tafel te eten.Opeens zag ik in mijn linkeroog kleuren verschijnen in een halve krans,allemaal kleine stukjes, de kleuren van de regenboog. Ik zag ze linksboven. Als ik erin wilde kijken, schoven ze op, verder weg, hoger. Dat heeft zo tien minuten geduurd. Toen werd alles grijs. Ik at gewoon door,maar geestelijk voelde ik mij toch maar raar.Ik vertelde het mijn dochter die lachend zei: "Och ma, dat is het einde."Hierop antwoordde ik: "Ik denk het, maar weet ge welk gedicht dat geop mijn doodsprentje moet zetten? Ik zal het u straks geven." Zij ze:"Geef het mij nu maar, want gij moet seffens met de auto weg." Ik heber toen een boekje bij gehaald en aangeduid met een gele stift wat hetmoest zijn. Verder hebben wij er niet meer over gepraat. Anderendaags, onbewust, heb ik veel werken die waren blijven liggen, afgemaakt. Ik heb nog een ongevallenverzekering voor mij afgesloten (die er al wel drie maanden lag).De volgende dag reed ik om 8.15 weg met de auto. Op een brug begon ikte slippen. Toen ik uitgeslipt was en stilstond, zag ik auto's aankomen,recht op mij af. Ik dacht: dat is het einde. En toen alles stilstond, kon ik niet geloven dat ik nog leefde. Ik had wel een gebroken arm, links, en zat aan mijn linkerkant vol glas (de aanrijding was links op de voorste deur). Mijn haar, mijn oor, mijn hand, alles zat vol. Als ge nu op de glassplinters de zon laat schijnen, krijgt ge inderdaad de kleuren die ik gezien heb. Ik zou daar graag een verklaring voor krijgen. Wat moet ik doen als ik nog ooit zoiets meemaak? (Mw. M. T. H. uit Z. België)
Zoals u zelf in uw brief al aangeeft, was datgene wat u zag al een voorspelling van een gebeurtenis die u twee dagen daarna zou beleven. Ik heb hier dan ook niet zoveel aan toe te voegen, alleen nog een paar dingen die ik eruit wil lichten. De kleuren die verschenen, zag u in uw linkerooghoek. Later, toen het ongeluk eenmaal gebeurd was, zat u aan uw linkerkant vol glas. Dat komt dus overeen met wat u zag. Dat u die kleine stukjes allemaal gekleurd zag als de kleuren van een regenboog, gaf al aan dat het niet een dodelijk ongeluk zou zijn. Het is leuk je daarbij te realiseren dat het onder katholieken een bekend gegeven is dat een engeltje aan je rechterkant zit en het duiveltje aan je linkerkant. Er kwam dus iets slechts van links, maar het goede aan de rechterkant werd niet geraakt. Onbewust wist u dat het iets met een ongeluk te maken zou hebben of in ieder geval met een kwestie tussen leven en dood. U bereidde zich geheel voor door dat gedichtje alvast op te zoeken dat op uw doodsprentje moest komen. Daarmee had u uw eigen angst overwonnen, was niet meer bang voor wat er eventueel zou gaan gebeuren en ik denk dat juist dat ontspannen gevoel uw redding is geweest. U zult in de toekomst meer voorspellende gevoelens krijgen, maar door deze ervaring gesterkt zult u er nooit echt angstig door worden. U bent met een klap door de paranormale barrière gegaan. Wees er voorzichtig mee. Probeer eerst in uzelf duidelijkheid te krijgen over wat voor soort gebeurtenis het eventueel zou kunnen gaan en spreek het dan pas uit naar diegene die u moet helpen of voor iets waarschuwen. Deze ontwikkeling in uzelf en het begrip ervoor zullen over een jaar of vijf, zes tot volledige ontplooiing zijn gekomen.
Afscheid nemen
In 1982 werd ik op een nacht wakker, omdat er iemand in mijn slaapkamer kwam. De deur stootte tegen het bed, ik schrok. Toen was het een tijdje stil. Ik durfde me niet te verroeren of iemand te roepen. Ineens viel de spiegel van de muur in honderd stukjes, terwijl die spiegel er allang hing en goed bevestigd was. Er was iemand en toch niemand.Een jaar later werd ik weer wakker, nu omdat er iemand naast mij op hetbed ging zitten. Ik lag op mijn zij met de rug naar die persoon toe. Totdriemaal toe was het net of iemand een lucifer afstreek, maar er wasgeen vuur. Toen ik me probeerde om te draaien, zat ik vast in bed. Hoeharder ik probeerde me om te draaien, des te vaster werd ik weer in dekussens gedrukt zonder dat iemand me aanraakte. Het was net of ik nietmocht zien wie er naast mij zat. Na een paar minuten ging er een rillingdoor me heen en was het weg. Op dat moment was ik zo bang dat ikhardop vroeg: "Is hier iemand of is hier iemand geweest? Laat dan ietshoren of zien." En toen hoorde ik een donderslag, maar één slag.De volgende dag heb ik gevraagd of het had geonweerd, maar dat wasniet het geval. Een paar dagen later hoorde ik dat een broer van mijnvader die nacht was overleden. Omdat wij geen contact met de familievan mijn vader hadden, zei me dit dus niet zoveel en ik heb dit ook nietmet elkaar in verband gebracht.Vorige week is me weer iets overkomen waardoor ik een beetje bangben geworden. Ik zat 's avonds naar de televisie te kijken toen iemandmij over het haar streek. Ik keek omhoog naar het plafond om te kijkenof er soms kalk naar beneden kwam. Dat was niet zo en weer streekiemand door mijn haar. Toen was het weg. De volgende dag hoorde ikdat weer een oom van vaderskant overleden was op dezelfde dag dat mijdit overkwam.Kerstavond zag ik een man bij mij in de straat. Later bleek die man tezijn vermist. Toen ik dit las in de krant, voelde ik dat hij verdronkenwas. Ik heb toen contact opgenomen met de politie, omdat die inlichtingen vroeg en vertelde dat hij richting Eemskanaal was gelopen. Twee dagen later werd de vermiste man gevonden in het water.Al deze dingen brengen mij wat in verwarring. Kunt u mij misschien eenverklaring geven? Ik kom er zelf niet meer uit. (Mw. J. v. D. uit G.)
Jelina, wat je meegemaakt hebt, is voor helderzienden, die dagelijks met deze materie te maken hebben, heel normaal. Ikzelf heb deze ervaring dagelijks, af en toe bij het genante af. Want ik vond het echt genant toen ik een keer in de trein zat en een oude vrouw zich paranormaal aan mij vertoonde. Zij had een schort voor, een echt ijverig mensje moet het geweest zijn. Zij manifesteerde zich vrij fanatiek aan mij, want ze bleef maar heen en weer lopen tussen mij en de persoon die schuin tegenover me zat. Het was een zeer net geklede heer met zo'n bekend diplomatenkoffertje. Je kent ze wel. Zij bleef maar wijzen. "Je moet het hem zeggen", zei ze. Ik vroeg haar wat ik dan zou moeten zeggen. "Je moet hem zeggen," zei ze, "dat hij anders moet gaan leven. Je moet hem zeggen dat hij zich niet zo materialistisch moet opstellen, dat zijn gezin en zijn werk daar op den duur aan kapot gaan. Hij is namelijk mijn zoon." En zo ging dat wel een half uur door, maar ik durfde niet. Toen hielp het beroemde toeval ons. De trein moest een tijdje wachten voor hij het station binnen mocht rijden. De meeste mensen stonden al bij de deur toen dit gebeurde. Het duurde nogal lang, dus wij liepen weer terug. Wij gingen allemaal weer zitten op een willekeurige plaats. Ik kwam recht tegenover deze heer te zitten. Hij maakte zijn chique koffertje open en tot mijn verbazing kwam er een normaal pakje uit met vier sneetjes brood, belegd met kaas, waar hij smakelijk van begon te eten. Dit haalde meteen de afstand die ik naar hem toe voelde, weg. Ik vroeg hem op de man af of zijn moeder er zo en zo uit had gezien. Hij verslikte zich bijna in een stukje kaas en vroeg mij geschrokken hoe ik dat wist en of ik zijn moeder misschien gekend had. Toen vertelde ik hem het hele verhaal. Hij zei niets meer. De trein reed verder. Wij stapten uit op het station. Ik probeerde zo snel mogelijk weg te komen, omdat ik me eigenlijk een beetje schaamde. Toch haalde hij me in en terwijl hij mij voorbijliep, zei hij: "Toch bedankt." Via een helderziende had hij nu toch een boodschap van zijn moeder en daar was hij schijnbaar heel tevreden mee. Wat jij hebt, is bijna hetzelfde, alleen nu nog met mensen waar je een zeer sterke band mee hebt. Dat het sterker gaat worden, bewijst het laatste voorval met de man die verdronken was. Als je weer zoiets hebt, ga dan rustig naar de politie. De ene keer zal het misschien wel kloppen, de andere keer niet. Maar dat is niet zoerg, want dan ben jij er tenminste van af. Met helderziendheid ishet nu eenmaal zo dat, als je iets paranormaal door krijgt, je hetvan je af moet kunnen praten, anders blijf je ermee zitten en dat isveel te zwaar, vooral met de dingen die jij allemaal meemaakt.Ik zou zeggen doe het zeer rustig aan. Laat je door niemand overde kop jagen, want er zijn veel mensen die daar zeer sterk in zijn.Dan zul je zien dat je over een jaar of vijf een behoorlijk zelfcontrolerend medium kunt zijn. Lees veel en ga yoga beoefenen.
Steegje
Het is jaren geleden dat, als ik langs een bepaald poortje fietste in eenvrij drukke straat, een stem in me zei dat ik daar naar binnen moestgaan. Ik vroeg mezelf af waarom, maar op deze vraag kwam geen enkelereactie in me op. Mijn gevoel zei me dat ik het beslist niet moest doen. Ikzou er afgetuigd worden zonder te weten wie het zouden zijn geweest.Dit is wel vier of vijf keer gebeurd bij dezelfde plek.Later hoorde ik dat een jonge man die ook sterk werd aangetrokken,wel naar binnen ging en inderdaad werd afgetuigd zonder dat hij iemandkon beschrijven. Toen ik daarna nog eens langs het poortje fietste,waren alle gevoelens van dien aard weg.Mijn vraag is nu of mij dit ook zou zijn overkomen als ik het poortjebinnen was gegaan? Zijn het geesten geweest? (Mw. I. M. B. uit T.)
Nee, met geesten heeft het allemaal niets te maken. Het warenwel degelijk een stel jonge knapen die hem in elkaar geslagenhebben. Ik denk dat hij gewoon geroepen is of naar binnen isgetrokken en toen is het gebeurd. Maar ja, aangezien je zelf altijdangstig bent, voel je plaatsen aan waar in de toekomst of in hetverleden mensen angst zullen hebben of hebben gehad. Eenbepaalde plek kan een emotie uitstralen uit het verleden, maarook naar de toekomst toe. Dit hebt u aangevoeld. U geeft zelfs alaan dat u dat voorvoeld hebt, want later, toen u er nog eens langsgefietst bent toen het gebeurd was, was de angst weg.U had het dus goed gevoeld. Dit noemt men ook wel heldervoelend. Sommige mensen krijgen dit af en toe spontaan zoals u dat gebeurde. U kunt er wel degelijk wat op uit doen. Als u in detoekomst weer zoiets voelt, ga dan maar rustig op uw emoties af, maar overdrijf het niet.
Mond houden
Ik schrijf je, omdat ik er met niemand over kan praten. Ik heb veel meegemaakt en denk dat ik daarom extra gevoelig ben voor bepaalde dingen. Zo voel ik aan dat ongelukken gebeuren, mensen dood zullen gaan. Als ik de dood van iemand "zie" en ik houd mijn mond, dan sterft die persoon inderdaad. Praat ik er met iemand over, dan blijft hij leven. Ik ben ook erg bang voor het alleen zijn, omdat ik het gevoel heb dat ik dan niet alleen ben. Heb ik grote zorgen, dan praat ik in gedachten met mijn overleden vader. Hij geeft mij dan raad. Wanneer ik die dan opvolg, kom ik weer uit de problemen. Ik ben één keer erg slecht behandeld door een andere vrouw en heb haar in mijn boosheid toegewenst dat zij een straf zou krijgen, die haar net zoveel verdriet zou doen als zij mij verdriet had gedaan. Die straf kreeg ze. Haar moeder kwam te overlijden. Zo had ik het zeker niet bedoeld. Zo verwenste ik ook een buurman, omdat hij ons het leven zuur maakte en mijn kinderen bedreigde. Deze buurman ging dood wat ik ook, voordat hij stierf, al "wist". Zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn vraag aan jou is wat dat allemaal is. Ik heb God gebeden dat dit "zien" weer over zou gaan, maar toen zei een stem dat ik uitverkoren was. (Mw. L. K. uit Z.)
Ik denk dat je het een beetje teveel uit proportie getrokken hebt. Het ene en het andere is een beetje door elkaar gemixt. Het is niet zo dat de vloek die je uitsprak of in gedachten had, ook werkelijk zo toegeslagen heeft als jij je nu inbeeldt. Als je namelijk gelooft dat toeval niet bestaat en het einde en het begin van iedereen vaststaat, dan kan ook jij er geen enkele invloed op uitoefenen. Dan moet het toch zo gebeuren als het gaat. Je hebt dit wel aangevoeld, maar je bent niet de veroorzaker ervan. Dat je dit aangevoeld hebt, bewijzen wel de eerdere ervaringen op dit gebied. En het positieve, wat ik aan je vind, is dat je instinctmatig al gezwegen hebt als het wel echt gebeurde en, zo gauw je erover ging praten, het niet gebeurde. Je onderbewustzijn regelt dit voor jou. Je mag nu eenmaal niet over leven en dood beslissen en zeker niet met woorden iemand al voortijdig laten sterven. Iedere paragnost die een beetje verantwoordelijkheidsbesef heeft, zal het niet in zijn bol halen om zoiets aan iemand te vertellen. Je mag geen rechter zijn die een vonnis uitspreekt dat je zelf niet hebt bedacht of uitgesproken. Alles stond al vast. Jij bent slechts toeschouwer die een blik mag werpen in het leven of de dood van een ander. En daar moet je verder je mond over houden, tenzij je iemand kunt helpen in het leven door tips en adviezen te geven. Als ik voel of zie dat iemand gaat sterven, probeer ik er in gedachten bij te zijn zodat het voor die ander niet zo'n zware weg of zware overgang hoeft te zijn. En ik geloof ook dat je het daarom te zien krijgt. De dood is zeker niet negatief als je er iemand mee kunt helpen. De vervloekingen die je uitgesproken hebt over die vrouw en de buurman komen voort uit je eigen angst voor de dood. Het was geen vloek die je uitsprak, maar ook weer een onbewust weten dat zij over zouden gaan. Probeer het in de toekomst positief te zien en te doen, want wat de mens ook op aarde doet of hoe hij ook geleefd heeft, hij heeft er zelf voor gekozen. En dat is voor die ander dan al erg genoeg. Haat en liefde staan vlak bij elkaar. Als je dus weer die ander haat, doe je eigenlijk weer hetzelfde als zij, dus fout. Probeer het om te draaien door liefde naar hen toe te sturen en daarmee je eigen haat naar hen te neutraliseren om meer begrip en liefde voor je medemens te kunnen opbrengen. Want als je zo'n mooie gave hebt als jij, moet je hem met liefde gebruiken. Anders zal uiteindelijk de oogst van je leven ook angst zijn. En dat lijkt mij niet de bedoeling.
Zusje
Een jaar geleden kwam mijn zusje van negentien jaar met haar vriend door een auto-ongeluk om het leven. Ongeveer drie maanden voor dit ongeluk was ik bij mijn moeder op bezoek. Toen ik weg wilde gaan, zei ik zonder dat ik het me bewust was -het kwam ineens in me op-: "Moeder, er staat u een klap te wachten die hard zal aankomen, alleen weet ik niet wat het kan zijn." Ze schrok wel even, maar nam het verder niet serieus. Drie maanden later, op dezelfde dag dat mijn zusje en haar vriend het ongeluk kregen, zat ik 's avonds om half negen naar de televisie te kijken. Er was een film op waarin een oude man stierf en begraven werd. Er werd een heel treurig liedje bij gezongen. Toen ik dit zag en hoorde,werd ik opeens heel erg nerveus. De tranen stonden in mijn ogen. Ik dacht op dat moment: ik hoop maar dat er niemand bij ons thuis sterft. Twee uur later stierven mijn zusje en haar vriend. Soms kan ik nog niet begrijpen dat het allemaal zo gegaan is. Ik mis haar nog heel erg en ik ben ontzettend bang dat zoiets weer kan gebeuren, met de familie of met mijn man of de kinderen. Heb ik inderdaad haar dood aangevoeld? (Lenie S. uit M.)
Helderziendheid en heldervoelendheid horen bij iedereen. Jouw ervaring, Lenie, is een van de meest voorkomende. Dat wil zeggen dat het voorvoelen van gebeurtenissen - in jouw geval het negatieve - betreffende naaste verwanten of familieleden de meest voorkomende vorm van heldervoelendheid is. Dit is niet zo vreemd, omdat je met deze mensen het sterkst verbonden bent. In de meeste gevallen is het zelfs zo dat je er op een nacht, misschien al wel een jaar of een paar jaar ervoor, over gedroomd hebt. Je onderbewustzijn heeft dus al notitie genomen van hetgeen nog moet gebeuren. Maar hoe dichter de datum van de gebeurtenis nadert, des te meer word je je ervan bewust. Je weet dan nog niet precies wat er staat te gebeuren, maar zoals in jouw geval zei je al wel tegen je moeder dat zij een zware klap te verwerken zou krijgen. En eigenlijk gold die harde klap ook jezelf, maar aangezien je een mens bent die veel van andere mensen houdt, vind je het vaak erger om een ander te zien lijden dan om zelf pijn te hebben. Ik denk dat het voor jou nu wel een stuk duidelijker is dat alle gebeurtenissen voordien allemaal te maken hadden met helderziendheid, of liever zou ik het heldervoelendheid willen noemen, omdat je niet werkelijk hebt gezien wat er zou gebeuren, maar wel hebt aangevoeld. Ik wil je nog aanraden niet overdreven op alles te gaan letten, anders ga je veel te triest en te zwaar leven en zou je in de toekomst een soort schijngebeurtenis kunnen gaan aanvoelen, dingen dus die niet echt gebeuren. Met deze ervaring heb je kunnen zien dat een mens echt wel op tijd gewaarschuwd wordt zonder dat je daar de hele dag bij stil hoeft te staan. Dat zou je zusje zeker niet gewild hebben.
Flitsen
Volgens mij is er met mij iets mis. Ik moet eerlijk zeggen dat dit mij benauwt. Wat is er gebeurd? Ik reed in mijn auto en zag op een gegeven moment een jongen en een meisje met een hond. Zo te zien was er niets aan de hand. Toch voelde ik op hetzelfde moment de paniek van het meisje dat om hulp vroeg. Ik heb er even over gedacht om te stoppen en gewoon de weg te vragen, maar ik dacht: je bent gek, er is niets aan de hand. Later hoorde ik dat het meisje die dag gedwongen werd mee te gaan naar het park en daar verkracht is. Enige tijd geleden zag ik het jongste dochtertje van een klant van me, een heel mooi meisje. Ergens deed me dit pijn. Ik weet niet precies hoe, maar ik wist dat dit kind niet volwassen zou worden. Een paar jaar later werd ze vermoord. Een jaar geleden stond het beste vriendinnetje van mijn dochter in de keuken bij me. Ze was vol leven en heel enthousiast. Weer kreeg ik datzelfde gevoel. Een paar uur later was het kind dood. Ik vond het heel erg, maar ik voelde me machteloos. Ik kon toch niet zeggen, je moet heel voorzichtig zijn. De mensen zouden denken dat ik gek ben. Verleden jaar reed ik in de auto en opeens flitste door mijn hoofd dat er een auto op mij in reed. Het was zo duidelijk dat ik er echt van schrok. Ik reed heel oplettend verder en korte tijd later reed er inderdaad een auto op me in. Dergelijke dingen gebeuren me regelmatig. Kunt u me dit uitleggen? Kunt u me verder ook helpen met mijn dochter van zestien? Het lijkt wel of ik alles verkeerd doe. Ze is veel bezig met melkgeiten en met kinderen en verwijt me dat ze geen vader heeft. Hoe kan ik haar helpen. (Mw. C. C. uit A. België)
Ik zal met uw laatste vraag over uw dochter beginnen. Ik denk dat u het een beetje te zwaar ziet. Het is heel simpel. Waar je het meest op lijkt, daar kun je vaak het minst mee omgaan. Uw dochter lijkt heel veel op u. Ze heeft ook dezelfde voorgevoelens als u. Zij voelt ook dingen aankomen, maar kan daar eigenlijk niet mee leven. Dat is veel te zwaar voor haar. Zij stopt het weg door in een soort sprookjeswereld te leven en ik vind dat zij dat ook mag. Zij is nog maar een kind en waarom zou je het een kind zo zwaar maken. Laat haar genieten van het leven. Zij zal het later nog moeilijk genoeg krijgen. U moet niet teveel op haarletten, maar van haar houden zoals ze is. U zult zien dat het echtwel goed met haar komt. Over een jaar of drie, vier is ze helemaalwakker geworden. Nu leeft zij nog sterk in haar onderbewustzijn.Zij wil en kan de dingen nog niet nemen of zien zoals u ze voorhaar wilt zien. Dat is uw fout en niet de hare. Zij moet haar eigenervaringen opdoen en daardoor zal zij leren denken en voelen opde manier die bij haar hoort. Dus stop met die overdreven zorg,want eigenlijk leeft zij nu op de manier, zoals u vroeger graag hadgewild. Gun haar dat.Het zal u duidelijk zijn dat uw flitsen heldervoelende waarnemingen zijn. U zult er wat meer over moeten praten met mensen die er begrip voor hebben, zodat het voor u gemakkelijker wordt ommet deze gave te leven en er te zijner tijd ook positieve dingen mee te kunnen doen.Uit eigen ervaring weet ik dat je bepaalde dingen niet kuntstoppen. Je ziet ze en je weet dat ze gaan gebeuren. Daar heb jegeen enkele invloed op. Maar als ik het onbedwingbare gevoelheb dat ik bepaalde mensen toch moet waarschuwen voor wat danook, dan neem ik het risico dat ze me gek vinden en zeg het toch.Niet zo hard als ik het zelf heb waargenomen, maar toch duidelijkgenoeg voor ze om te weten wat ik bedoel.Dus nogmaals: het verschil tussen iets waar je wel invloed op uitkunt oefenen en waarop niet, zit in de drang om het te vertellen ofhet gevoel: ik moet mijn mond hierover houden.
Zien