Vorige levens; een tree terug in het verleden
Zonder verleden is er geen toekomst, zonder diepte in jezelf geen verleden om kracht te putten voor het heden.
Eén stap te ver
Weet je nog wel, die dag aan het water
ik liep door de stad en plotsklaps stond ik naast je
een hand om jou te stoppen had ik niet
maar het gevoel een beetje met je mee te gaan
ik bleef zweven tussen morgen en vandaag
om een stap met je mee te gaan
een stap te ver in de toekomst
een tree te diep naar het verleden
jouw sprong uit het heden
dag vriend tot morgen
de stad is vol met duizenden deinende mensen
die ik zie als een beeld
terwijl ik toch niet naar ze kijk
want hoog boven hen zie ik jouw gezicht
terwijl de zon schijnt, en voor jou nooit weer
achter de horizon verdwijnt
ik hou van jou, zoals je hield van mij
en dat blijft ook nu zo, nu jij hier niet meer bent
want de muur, de wand, is slechts van onze hand
stof en zand
een stap te ver in de toekomst
een tree te diep naar het verleden
jouw sprong uit het heden
dag vriend...
Ik weet dat dit niet voor iedereen geldt maar voor mij zeker wel. Ik voel mij niet alleen. Ik wil zelfs vaak zonder mensen zijn om die andere realiteit te kunnen koesteren en er nieuwe energie uit te putten voor het leven van vandaag en morgen. Het is namelijk mijn overtuiging dat alle levens die je in wat voor vorm dan ook geleid hebt, een onverwoestbare aura genetische indruk in je geest hebben achtergelaten. Je moet er de tijd voor nemen om langzaam alle levens door te kunnen lezen, door ernaar te luisteren en met de diverse persoonlijkheden in jezelf die je onder controle hebt, een dialoog aan te gaan. Ze geven je daarna nieuwe filosofie over het leven en nieuwe impulsen om steeds flexibel tegenover nieuwe uitdagingen te staan die dit leven te bieden hebben. Vroeger was ik een eigenwijs betweterig jongetje. Nu ben ik een gerijpte man waar nog menigeen dat kleine eigenwijze jongetje in zal herkennen. Nu weet je het. Dat komt daardoor. Ik snap er zelf ook niet alles van. Maar ik kan er redelijk mee functioneren, met de planten en de dieren, en naar mijn mede-aardbewoners toe.
Tākājā
Enkele jaren geleden kreeg ik de eerste beelden van het leven als een Noordamerikaanse indiaan. Ik kon ze toen nog niet zo goed toelaten, omdat ik ook een enorm heimwee voelde opkomen. Nu is dat niet meer zo sterk, omdat ik een tijdje geleden besefte dat, ook al is die tijd voorbij, de indiaanse geest door tijd en ruimte heen altijd blijft bestaan. In een soort visioen werd mij dit duidelijk. Ik weet niet tot welke stam ik behoorde, noch in welke tijd ik heb geleefd of in welk gebied van Amerika ik heb gewoond. En dat zou ik nu zo graag willen weten. Mocht ik ooit in Amerika komen, dan zou ik naar dat gebied toe willen en er doorheen willen trekken. Wat ik me onder andere wel herinner, is een periode dat ik uitgezonden werd met een opdracht met de zin: 'de blauwe steen geeft de toegang aan.' In dat gebied moest ik een tijdje alleen blijven en moest ik aan een paar opdrachten voldoen. Twee ervan hadden te maken met het bewijzen van moed, behendigheid e.d. Het leek een soort inwijding van jongeling tot man. Wat ik van die omgeving aan beelden heb is: een kleine rivierbedding waar ik aan sta; aan de ene kant, links een groot breed rotsplateau met een paar vogels hoog in de lucht (ik denk adelaars); aan de andere kant een donkere hoge rotsmassa. Ik denk dat het vooral het
religieuze besef van die tijd was dat me zo'n fijne herinnering en heimwee bezorgde, en dat alles zijn plaats had, alles duidelijk en in harmonie was. Gelukkig kan ik dat wel steeds meer terughalen naar mijn leven van nu. Ik zou het heel fijn vinden als jij me misschien iets verder kunt helpen met die omgeving, de tijd en de stamnaam.
(Mw. J.v.B. uit U.)
Ik heb het gevoel dat je je oorsprong moet zoeken in het grensgebied tussen Noord- en Zuid-Dakota, Wyoming en Montana. Daar waar Montana aan Zuid-Dakota en aan Wyoming grenst. Ik weet zeker dat, als je vanuit de westkust in die richting gaat, je het zult herkennen. Het zal niet eenvoudig zijn om de roots te volgen, omdat ik moet denken aan herinneringen uit minstens de veertiende eeuw. Ik hoor een naam die klinkt als Tākājā.
Ik weet niet of dit bij jouw karakter in het heden past, maar ik voel heel veel isolement en zelfkastijding. Zorg ervoor dat je er hier in dit leven los van komt, zeker nu je weet dat het met een lang vervlogen periode te maken heeft. Waarom zou je je dus nog langer isoleren en daarmee jezelf pijn doen. Dat is in dit leven je opdracht niet. Ik zie je in die tijd leven op een plaats waar je overzicht had over een groot
gebied. Ik denk dat je daar in dit leven ook behoefte aan hebt. Maar dat houdt ook weer in dat je mensen op afstand moet houden. En daarvoor geldt dan weer wat ik net al tegen je zei. Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je zult vinden wat je zoekt, niet in de eerste plaats als rode man in een vorig leven, maar als een witte vrouw in je huidige leven.
Chito
Donderdag 24-12-1987 had ik een droom, waarin jij een paar keer naar me keek. Je gaf me daarna een recept, een papier met de ingrediënten er opgetekend: granen op een dikke blonde vlecht. Later kwam ik een vrouw tegen met een kinderwagen. Ze had de ingrediënten verzameld en in de kinderwagen gelegd. Toen we omkeken, zagen we drie zwartharige vrouwen een dorpje binnen gaan. Het waren heksen met kwade bedoelingen. Ik wilde schreeuwen en met de auto de bergen in vluchten, maar toen ik een eindje onderweg
was, moest ik terugkeren. Zondag 10 januari 1988 kreeg ik een recept van jou voor mijn dochtertje. Dinsdag 26 januari 1988 ben ik in regressie gegaan en ik kwam terecht in de dertiende eeuw. Ik was een vrouw die mensen genas met haar handen. De mensen toen begrepen het niet en dachten dat ik duivels was. Ik werd daarom vervolgd, gegrepen, gewogen en daarna doodgemarteld. Deze regressie deed me veel van mezelf begrijpen en verklaarde me veel. In de weken erna ben ik veel mensen gaan herkennen die ook in
dat leven waren, zelfs de beul, de rechter en de ziel die me geholpen heeft bij het overgaan. Ik weet ook waar mijn huisje stond en waar ik gemarteld ben. Mijn dochtertje S. is nu 4 1/2 jaar. Toen ik van haar in verwachting was, heb ik een paar maal een rare pijn gevoeld in mijn buik. Het voelde zeer onprettig aan. Toen ze eenmaal geboren was, heeft ze anderhalf jaar dag en nacht gehuild. Ik weet zeker dat ze niet huilde, omdat ze lichamelijk iets had. Het was iets anders. Zelf had ik steeds het gevoel dat ze niet op aarde wilde komen en dat ze hier ook lang niet was geweest. De laatste tijd speelt ze steeds dat ze weer geboren wordt. Als we dan gaan praten, zegt ze steeds dat het niet leuk was in mijn buik, dat er spoken waren die haar pijn deden, dat het 1.000 jaar geleden was dat ze in haar blootje buiten was, dat ze erge dorst had en dat haar
ogen, neus en mond pijn deden. Zie of voel jij wat dat met haar is? Ik wil haar graag helpen, maar het ontbreekt mij aan inzicht, kracht en geduld. Weet jij wat ik moet
doen?
(G. en S. B. uit R.)
Naar aanleiding van deze brief werd ik zo nieuwsgierig naar de resultaten van de medicijnen voor dochter S. dat ik G. gebeld heb. Ze vertelde ons dat de medicijnen prima werkten, dat het een stuk beter met S. gaat. Ook vertelde ze dat er gedurende de zwangerschap relatieproblemen zijn opgetreden die tot een scheiding hebben geleid. Dat verklaarde voor mij waarom S. zo lang heeft gehuild en een stukje van een vorig leven naar boven is gekomen. De eenzaamheid van haar moeder wekte de herinnering op aan een ander eenzaam leven, lang geleden. Soms vraag je je af waarom dat zo moet gaan. Wat moet je er mee en wat heb je er aan. Het is zeker niet om in het verleden te blijven hangen, maar ik denk dat het altijd een boodschap is voor de toekomst. De toekomst van S., zo vertelde ik aan G., zag ik als hulpverlener. Niet zomaar één, maar een soort moeder Theresa met een intentie en een doorzettingsvermogen dat velen zal verbazen. Haar vorig leven zie ik in een dorpje in het land dat nu Somalië heet. De naam van het dorpje was Chito, die klank kreeg ik tenminste in mijn hoofd. Misschien dat er onder onze lezers een Somalië-ganger is die deze klank herkent. Ze werd daar in een kelder opgesloten,
omdat haar ouders zich voor haar schaamden. Ze moet toen erg lelijk geweest zijn. Ze heeft veel honger en dorst geleden en is zeer jong overleden. Verdere details zijn niet belangrijk, want het gaat om de boodschap naar de toekomst en niet om hoe het was. Van wat je vandaag hebt meegemaakt, moet je leren voor morgen. Je zou de wereld op z'n
kop zetten als je het andersom deed en dat lijkt me een beetje vreemd: je moet je voorstellen dat je naar de lucht kijkt en ineens tegen de wortels van de planten aankijkt. Zo kun je je misschien een beetje voorstellen hoe ik het bedoel. Na mijn uitleg vertelde G. dat S. steeds bezig was met verbandjes te leggen om armen van poppen. Ze heeft veel aan deze herinneringen in haar huidige leven. De machteloosheid van toen zet ze nu om in daden. Sterkte, veel inzicht, kracht en geduld en leg eens wat vaker je handen op haar hoofd.
Sfinx
Ik had vorige week een ervaring die ik je graag wil voorleggen. Het was op een avond dat ik nogal emotioneel geladen was vanwege de relatie met mijn vriend. Door alle tranen had ik erge hoofdpijn gekregen. Mijn vriend heeft toen mijn hoofd gemasseerd. Op een gegeven moment, hij masseerde de plek tussen mijn wenkbrauwen, verscheen er een oog op die plek waar ik doorheen kon kijken. Ik zag door dat oog beelden van Egypte: een vrouw bij een hutje, een sfinx en veel zand van de woestijn. Het waren in totaal drie beelden: de vrouw zag ik duidelijk, de sfinx ook en het derde beeld kan ik me niet meer herinneren.
(Carie M. uit A.)
Ja, zulke ervaringen kun je krijgen als je die plek tussen je wenkbrauwen masseert en vooral wanneer iemand dat doet die ook nog van je houdt. Je versterkt elkaars aura dan.
Op de plek tussen je wenkbrauwen zit de pijnappelklier oftewel het derde oog. Die heb je dan ook duidelijk gezien. Het derde oog fungeert op sommige zeldzame momenten als een venster naar een ver verleden en je ziet dan beelden die of bij jouw vriend of bij jou horen. Omdat jullie aura's één geheel waren op dat moment, is het moeilijk na te gaan bij wie de beelden nu eigenlijk hoorden. Ik zou jullie beiden moeten zien om zeker te weten van wie deze reīncarnatiebeelden zijn. Het is in ieder geval wel een mooie ervaring en een stukje zekerheid voor jullie. Zeker voor jou omdat er meer te zien is met dat ene oog dan je met twee ogen had kunnen denken.
Vredessoldaat
Ik lag op bed met mijn pleegzoontje van vier naast me. Ik werd wakker, omdat het kind huilde en tegen mij aankroop. Naast het bed stond een man. Ik dacht dat het mijn man was, die toch thuisgekomen was en het kind naar zijn eigen bedje wilde brengen om zelf te kunnen gaan slapen. Maar mijn man heeft een baard en deze man had geen baard. Alles ging heel snel. Hij was ook zo weer weg en ik snapte er niets van. De volgende dag vertelde mijn pleegdochtertje mij dat zij met een aantal vriendinnetjes de vorige dag glaasje draaien had gedaan en dat zij iemand door had gekregen met dezelfde achternaam als mijn pleegzoontje. Hij was in de eerste wereldoorlog in Marokko om het leven gekomen. Mijn pleegzoontje komt uit Marokko.
(Mw. N.K. uit C.)
Het is uiterst merkwaardig dat u een verschijning ziet die door de kinderen met glaasje draaien al was geīdentificeerd. Nog merkwaardiger is het dat uitgerekend uw pleegzoontje, die dezelfde achternaam als deze man heeft, hem ook ziet; een samenloop van omstandigheden waar haast geen ontkenning meer mogelijk is. Er is meer tussen hemel en aarde dan wij kunnen bevatten. Ik kan u waarschijnlijk niet volledig tevreden stellen met mijn antwoord. Daarvoor zou uzelf eigenlijk onderzoek moeten plegen en te weten zien te komen of één van de voorvaderen van uw pleegzoontje inderdaad toentertijd om het leven is gekomen. De boodschap die ik er wel uit kan concluderen, heeft te maken met gewoonten uit het Midden-Oosten. De mannen daar willen over het algemeen niet dat hun zoontjes een te sterke band krijgen met hun moeder, omdat zij later bij een mannenwereld moeten horen en, zoals u wellicht weet, er in Arabië een groot onderscheid tussen mannen en vrouwen is. Het kan zijn dat uw zoontje een reīncarnatie is van die man en/of die
man zijn geleidegeest is. Wanneer iemand geboren wordt, is de geest al volwassen, alleen nog niet volledig bewust van de mogelijkheden die het in zich herbergt. In dromen of visioenen kan soms zichtbaar of onzichtbaar, in uw geval zichtbaar voor beiden, een voorschouw gegeven worden op een mogelijke toekomstige fase in het leven. Als je in dit geval de Arabische symbolen neemt, zal hij een zeer zelfstandig jongetje worden, ook al lijkt het er nu nog niet helemaal op. Hij zal een uitermate goede balans in zich hebben wat betreft zijn manier van denken tussen onze westerse en de oosterse wereld. Hij zal
in ieder geval het tegenovergestelde zijn van een soldaat met wapens, te weten een soldaat in de vrede. '
Mataram
Het was op 30 januari dat ik plotseling wakker werd, kort nadat ik ingeslapen was, terwijl ik bezig was een woord te herhalen. Dit was blijkbaar bedoeld om te onthouden. Ik noteerde zoiets als 'mattiram'. Dit voorval vond plaats toen ik nog in het westen des lands woonde. Vrij onverwachts ben ik vorig jaar verhuisd naar een ander deel van
Nederland. Onlangs kwam ik daar op een kaart van de omgeving de naam 'Mataram' tegen. Onderzoek en een bezoekje aan de restanten van de havezate Mataram leverden op: er bestaat een oud landgoed, genaamd Dieze of 't Franckeler dat omstreeks 1800 van de nieuwe eigenaar de naam 'Mataram' kreeg. Het was een naam afkomstig uit de Indische periode van de nieuwe eigenaar. Mijn vraag: wat moet ik met dit mattiram uit mijn droom/slaap en dit mataram. Is er verband en/of moet ik hier iets verder mee doen?
(Mw. O. uit Z.)
Ik heb het gevoel dat dit woord op zich te maken heeft met verandering, maar ook met vrij willen zijn, willen onthechten. Het is in ieder geval een voorspelling over het verhuizen naar de nabijheid van deze plek. Als ik je goed aanvoel, heb je jezelf thuis ook altijd een vreemde eend in de bijt gevonden. Je was altijd op zoek naar je echte diepere ik, of je had een verlangen naar dat wat je je niet bewust was: banden met landen waar je misschien in een vorig leven thuis was. Het drieluik der betekenis van jouw visioen is al aardig ingevuld. Een land als Indonesië waar men voor magie en spiritualiteit meer open staat en stond als bij ons, kan het land zijn waar je eens geleefd hebt. Met de ervaringen van toen zul je nu in je huidige vaderland moeten
gaan functioneren. Jouw visioen is de sleutel geweest om het diepere bewustzijn van
jezelf wakker te maken. Dit proces gaat nog vele jaren in beslag nemen, maar de sluis is geopend en zal stuk voor stuk zijn geheimen prijs geven. Probeer eens wat meer te weten te komen over de eigenaar die het pand Mataram heeft genoemd. Misschien vind je voor jezelf dan wat duidelijker lijnen met het heden en met een vorig leven, waarmee je kunt functioneren naar de toekomst toe.
Voetbalstadion
't Gaat over mijn opa die in 1945 is overleden, 20 jaar voordat ik geboren werd. Zolang ik mij kan herinneren, voel ik me al tot hem aangetrokken. Toen ik vier jaar geleden in verwachting was van mijn zoontje, droomde ik in de derde maand dat mijn opa dood was en in een kinderwagen een groot voetbalstadion werd opgereden. De mensen die op de tribunes zaten, schreeuwden dat hij schuldig was (waaraan weet ik niet) en ik schreeuwde uit alle macht terug dat dat niet waar was. Tenslotte geloofden ze mij. Mijn opa lag naast een kerker, met een wit laken om zijn middel. De celdeur stond open en hij ademde weer.
(Yvonne V. uit H.)
Wat ik uit jouw visioen op kan maken, is dat jouw opa zich nogal bedreigd voelde in zijn leven. Hele mensenmassa's begrepen hem niet. Hij voelde zich een out-law. Waar hij eventueel schuldig aan zou zijn geweest, laten we in het midden. Dat doet er ook niet toe. In de fase tussen zijn sterven en zijn incarneren heeft hij het niet erg prettig gehad. Ook daar voelde hij zich opgesloten en beperkt. Hij komt terug om iets goed te maken, misschien niet in woorden of in daden, maar alleen al door zijn aanwezigheid en door de uitstraling die hij in zijn huidige leven als jouw zoontje heeft, een sportief vrolijk voetballend manneke. Jouw visioen had niet alleen te maken met het verleden van jouw opa, maar ook met de toekomst van jouw zoontje. De tijd zal uitwijzen of hij zich ook als voetballer zal manifesteren. Mijn gevoel zegt mij dat het haast niet anders kan.
Jouw opa is uiteindelijk weer terug bij jou en dat leid ik voornamelijk af uit het laatste deel van jouw visioen, dat de geboorte weergeeft. Hij is eindelijk uit de kerker van onbegrip met een wit laken van onschuld om zijn middel door de celdeur naar buiten gekomen, via jouw buik en hij ademt weer. Hij is weer terug daar waar hij wenste te zijn vanaf het moment dat jij geboren werd: bij jou. Hiermee lijkt me de aantrekkingskracht van jou naar je opa wel duidelijk verklaard.
Parijs' vrouwtje
Ik zie geen mensen, maar voel overledenen. U vertelde mij op een lezing dat u mij zag als een oud vrouwtje in Parijs tussen gewonde soldaten. Ik had volgens u veel aan stervensbegeleiding gedaan. Ik ken geen woord Frans, maar ik heb wel een keer 's nachts in een droom een heel gesprek in het Frans gevoerd. Is dat mogelijk? U vroeg mij toen wat ik met duiven te maken had. Ik moest u het antwoord schuldig blijven, want ik bezit alleen een kanarie. De volgende dag schoot me te binnen dat mijn broer in de plaats Duiven woont. Wat betekent dit symbool?
(Mw. R.D. uit A.)
Eerst wil ik iets over het symbool duiven zeggen. Het is zeer belangrijk voor jou en je broer dat de band tussen jullie beide sterk blijft. Ik zie jullie als een soort tweelingziel en daarmee bedoel ik dat jullie in een vorig leven heel sterk aan elkaar verwant waren. Het ging wel met enige strijd gepaard wat je waarschijnlijk ook wel in dit leven kunt plaatsen, maar toch waren jullie onafscheidelijk. Zeker in de toekomst zal blijken dat jullie elkaar nog hard nodig hebben. Vraag je nou niet af wat ik daarmee bedoel. Dat zal de tijd wel uitwijzen. Het is uiteindelijk heel erg positief. Dienst en wederdienst. Nu nog even over die stervensbegeleiding. In jouw Parijse tijd was er niet zoveel licht. Ik zie je in een soort barakken werken. Je voorvoelde in die periode het sterven van mensen. Je zag het niet, maar wist het. Vandaar dat dat ook nu nog zo is. Je ging dan vooral 's nachts naar deze mensen toe, ging bij hen zitten en hield hun hand vast, zonder te praten. Je liet ze alleen voelen dat zij niet alleen hoefden te
gaan. Jij was bij hen.
Stad van de hoop
Ik zal net in slaap gevallen zijn, toen ik een gebied zag dat helemaal door modder was overspoeld. Ik zag mensen en dieren vluchten naar de heuvels waar een pad doorheen liep, en die beplant waren met bomen. Op het moment dat ik dit zag, hoorde ik een stem die zei; 'Takahasji.' Toen werd ik wakker.
(Dhr. P.L. uit K.)
Naarmate ik mij meer concentreerde op jouw ervaring kwamen er alsmaar sterker beelden naar boven van het Japan in de middeleeuwen. Beelden van een vestingstad met een haven en schepen die vanuit zee de rivier op komen varen. Het is ergens tussen de twaalfde en
dertiende eeuw. De naam van de stad betekent een soort hoop en had eerst een andere naam. De schepen leggen drie kilometer van de stad verwijderd aan. Tegen het ochtendgloren wordt de stad door de soldaten die op de schepen zijn, aangevallen. Het lijken wel Mongolen. Het is hen alleen te doen om het roven en het vernietigen en ze
blijven er niet. De mensen vluchten in paniek hun huizen uit. Alles wat de vijand op zijn weg tegenkomt, wordt in brand gestoken. Jouw rol is dat je mensen en dieren helpt vluchten naar een veilige plek in de heuvels. Je bent een soldaat en tegelijkertijd een soort priester. Toen de stad weer opgebouwd was, heeft het de naam gekregen die je in je visioen gehoord hebt. Deze naam is gegeven uit dankbaarheid voor jouw hulp. Misschien kun je in oude geschiedenisboeken over Japan hiervan iets terugvinden. Tegelijkertijd heeft jouw visioen iets te maken met jouw leven in het heden en de hulp die je ook nu aan mensen zult gaan geven. Het moest jou door dit visioen duidelijk worden dat je ook in het heden op de goede weg bent met je begeleiding en hulp. N.B. Bij nadere informatie bij de Japanse ambassade deelde men ons mee dat 'Taka' meestal hoog betekent. Ook kan het een familienaam zijn. Takahasji zou een smal stuk land kunnen betekenen waar een
stukje (rivier) uit is.
Groei en ontwikkeling