Stervenservaring en -verwerking
Hartsvriendin
Ik ben zestien jaar en heb dit jaar mijn hartsvriendin verloren. Ze is infebruari op zestienjarige leeftijd overleden aan een ziekte die ze al vanafhaar geboorte had. Ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen, omdatze dat niet wou.Een paar dagen voordat ze overleed, was ik bij haar en ze zag er zovreselijk zielig uit dat ik gewoon soms niet wist waar ik moest kijken. Zezwaaide toch nog naar mij en gaf me handkusjes. Normaal lukte het mewel om haar op te vrolijken, maar deze keer niet. Als ik er nu overnadenk, is het net alsof ze toen al afscheid van me nam.De eerste tijd na haar dood voelde ik het nog niet zo dat ze er niet meerwas. Het was net of ze nog in het ziekenhuis lag. Na een paar maandenkwam ik uit die roes en nu mis ik haar heel erg. Ik wil haar zo graagaanraken en met haar praten. Heel vreemd hebben haar moeder, haaroudste broer en ik in dezelfde nacht van haar gedroomd.Nu vraag ik me af of ik, als ik dood ben, haar weerzie. Ik mis haar heelerg, want zij was eigenlijk mijn enige echte vriendin. (Christa D. uit A.)
Ik vind het heel knap en flink van je dat je nu al zo hierover kuntschrijven. Nu kan ik natuurlijk wel vanuit het paranormale gaanvertellen over een leven na de dood, dat ze niet echt gestorven is,maar doorleeft in een voor ons onzichtbare tijd, wel degelijk nogmet jou in contact is, maar ik denk niet dat ik jou daar echt meehelp.Het is domweg zo dat je haar gewoon mist, stoffelijk mist. Je benteen heel goede vriendin kwijt, zij is tastbaar weg uit je leven. Dat je mij schrijft, bewijst al dat je wel gelooft in een leven na de dooden dat heb je ook al kunnen merken aan die dromen die jullieparallel hadden.Wat ik je aanraad, is heel veel over haar te praten met mensen dieje kunt vertrouwen, want ik weet best dat dat soms heel moeilik is. Zoals je met haar kon praten, kon je het met bijna niemand.Wat zo mooi is aan een mens die weet dat hij gaat sterven, ishij ook niets meer te verbergen heeft, dat hij helemaal open eneerlijk met je kan zijn. Dat was jouw vriendin ook. Zij was als eensoort, het klinkt misschien gek, moedertje voor je en tegelijkertijd was het een soort engeltje zoals zij daar lag.Gooi je verdriet er maar uit en huil als je moet huilen, waar hetdan ook is. Daar hoef je je niet voor te schamen. Maar doe ook afen toe heel gek. Die twee dingen horen bij elkaar. Dat is de balansvan het leven. Van het ene uiterste naar het andere gaan, helpt jeom het te kunnen verwerken. Dat is alles wat ik je te zeggen heb.Verder zul je het toch alleen moeten doen en dat kun je ook.Er is nog iets anders wat ik je wil vertellen. Alles wat je hebtmeegemaakt, heeft ook nog een andere betekenis. Het geeftwaarschijnlijk een toekomstig beroep aan. Denk daar maar eensover na. Ik denk dat je wel weet wat ik bedoel.
Het huis
Ik ben een meisje van dertien jaar. Drieënhalf jaar geleden ben ikverhuisd naar een groter huis. In het begin vond ik het er heerlijk. Maartoen er iemand overleed van wie ik veel hield, begon het steeds slechterte gaan.Mijn beste vriendin kwam zwaar overspannen in een ziekenhuis terecht,mijn twee andere vriendinnen begonnen mij buiten te sluiten en weereen andere vriendin (de dochter van de overleden persoon) reageerdeerg naar op de dood van haar vader. Ze kat, ze snauwt, is hatelijk enonredelijk. Haar moeder en zusje en soms ik zijn de dupe. Toch blijf iker heen gaan, omdat ik voel dat ik dat doen moet. Op school ging hetontzettend slecht en ik voelde me eenzamer dan ooit.Toen begon ik haatgevoelens jegens het huis waar ik woon, te koesteren. Het huis vond het erg dat ik het niet wilde accepteren. Daarna werdhet wederzijds. Het huis haat mij nu en ik haat het huis. Overal voel ikdie onvriendelijke sfeer. Als ik ergens anders ben, voel ik me vrijer. Ikben gedoubleerd op school door al die narigheid.Heeft u een verklaring voor mijn gevoelens voor het huis of is dit maarverbeelding. (M. B. uit B.)
Ja, stof is gewillig en je kunt beter een huis haten dan een mens.Maar in feite laat je nu het huis de dupe worden van je onbewustehaatgevoelens tegen je vrienden die je zo belazerd hebben. Dezegevoelens verplaats je naar het huis. Daarmee maak je je leven inhet huis ondraaglijk en de slaapkamer, die eigenlijk een veiligplekje moet zijn, wordt dan onveilig. En zo ga je verder met jezelfnog meer overspannen te maken. In feite heb je de hele boel opzijn kop gezet.Na de verhuizing viel je in een leegte. De vrienden en vriendinnendie je dierbaar waren vielen weg en je moest opnieuw beginnenin een vreemde buurt waar je niemand kende. Je kwam in contactmet mensen, maakte daar een zeer intensieve geestelijke periodemee door. Er werd veel gepraat en er was wederzijds vertrouwen.Wat je deed, was echt niet verkeerd, hoor. Maar je bleef die enevriendin toch als zielig zien, omdat zij haar vader had verloren.Heel langzaam begon zij dat erg vervelend te vinden en dat is eenhele natuurlijke overlevingsdrang van de mens. Je kunt niet iedere dag stil blijven staan bij hetgeen gebeurd is. Dus begon het haar en ook jouw andere vriendinnen te irriteren dat je zo serieus deed. De grootste fout die zij gemaakt hebben, is dat zij daar nooit iets van tegen je gezegd hebben. Het gevolg was wel dat zijjou begonnen af te stoten.Ik hoop dat je nu een beetje begrijpt, waarom ze dat gedaanhebben. Laat ze in liefde links liggen, zodat je weer openstaatvoor nieuwe contacten.Jij hebt van deze situatie meer geleerd dan je vriendinnen. Het zaljou een extra stukje wijsheid meegeven voor je verdere leven.Na al dit serieuze wordt het tijd dat je eens wat anders gaat doen,iets waar je ook weer bij kunt lachen zodat de tranen over jewangen biggelen en ditmaal niet van verdriet.
God en de hemel
Ik ben moeder van twee kinderen, een zoontje van vijfenhalf en eendochter van tweeënhalf. Soms begrijp ik niets meer van mijn zoontje.Hij heeft het vaak over God en de hemel, terwijl wij niet gelovig zijn.ij kan zo ineens zeggen dat het in de hemel zo mooi is, dat het er volstaat met mooie bloemen en dat hij, als hij ooit dood zal gaan, weergauw terug zal komen.Zo'n drieënhalf jaar geleden hebben wij een doodgeboren kindje gekregen en vanaf die tijd heeft hij ongeveer anderhalf jaar lang 's nachts gegild, een beetje apatisch alsof hij niet echt wakker was. Het was een heel eng gezicht. Gelukkig is dat nu niet meer zo mede dankzij de hulp van een parapsycholoog. Graag zou ik een verklaring voor deze dingen willen. Af en toe begrijp ik niets van hetgeen hij zegt. (Mw. H. v.d. B. uit 0.)
Het is niet zo erg nodig dat u het zelf begrijpt en snapt. Het gaat in dit geval niet om u, maar om hem. Wat er nu gebeurt, kan voor hem in de toekomst heel belangrijk zijn. Ik raad u aan niets te activeren, maar gewoon naar hem te luisteren en er open voor te staan. Het is heel belangrijk dat u zoveel mogelijk alles wat hij vertelt, opschrijft zodat hij later weet hoe hij gevoeld en gedroomd heeft in zijn jeugd. Dit zal hem bij de taak die hij later heeft, veel kunnen helpen. Hij zal, dat is voor mij duidelijk, geen gemakkelijk leven tegemoet gaan. Hij is geestelijk heel erg ver en daar bedoel ik een heel bewuste incarnatie mee. Het heeft dan ook lang geduurd voordat hij de dood van zijn broertje dat zijn vriendje zou zijn geworden, te boven is gekomen. Hij had er net zoveel verdriet van als een volwassene. Hij kon het misschien nog niet onder woorden brengen, maar hij heeft het allemaal zeer bewust meegemaakt. De aura van de mens is namelijk dezelfde bij de geboorte en, bij het sterven. Eigenlijk is een kind geen kind, maar alleen zijn lichaam moet nog groeien, de geest is al zoals hij was en is. Dat uw zoon een bijzonder kind is, valt misschien beter te begrijpen als ik iets vertel van een vorige incarnatie van hem. Hij heeft in een vorig leven als pater in Indonesië gewerkt. Hij was niet zo'n pater die het alleen met bidden dacht te doen. Nee, hij was iemand die alles tegelijk was: priester, dokter, schoenmaker. Maar hij was vooral iemand die wist, wat nood was onder de mensen. Daarin zal ook zijn toekomstige taak liggen. Hij wordt een echte wereldburger die niet de kop in het zand zal steken voor de problemen die zich rondom en ver van hem afspelen. Hij zal actief mee gaan doen om een heleboel nood te lenigen en zal de ervaringen die u nu voor hem op gaat schrijven, gebruiken als handwijzer, met als uitgangspunt dat er meer is dan dit leven alleen. Daar is hij van overtuigd en daar zou u eigenlijk ook niet aan moeten twijfelen, want, dronkaards en kinderen, zij liegen nooit.
Einde van boek Paranormaal belicht