Jeugdervaringen
Als je dromen wilt
ik zie de zon in duizend kleuren
ik zie de maan met een lint van goud
ik voel de warmte van de sterren
ze zijn zo jong en toch zo oud
ik doe mijn ogen open
zie de wereld plots heel anders
de zon, de maan, de warmte van de sterren
zijn nu zo ver, zo ver, zo ver
als je huilen wilt huil dan
als je lachen wilt lach dan
maar als je droomt droom dan oh droom dan
huil met mij, lach met mij droom met mij
want onze dromen worden waar, echt waar, kijk maar
doe je ogen dicht en droom je dromen
van dingen die mooier zijn dan echt
echt waar, kijk maar
maar peuter wetenschappelijk.
jouw droom niet uit elkaar
want dan valt die wereld in duizend stukken
en droom je nooit meer van dingen
die mooier zijn dan echt, echt waar
dus droom maar
Ik zie jouw ziel in duizend kleuren
ik zie jouw hart met een lint van goud
ik voel de warmte van jouw lichaam
wij zijn zo jong en toch zo oud
van de langspeelplaat "Door de wind verteld" van André Groote op het corduroy-label
De vragen van de jeugd zijn eigenlijk allemaal één vraag naar het leven zelf. Ik denk niet dat er in dit leven ook maar één mens is die daar een volledig antwoord op kan geven. Wij zullen dat pas kunnen als wij één geheel zijn, als wij weer tot een totaal bewustzijn samen zijn gesmolten.Een hemel of een hel, haat of liefde, het is wat je er zelf van denkt, voelt of maakt. Het ligt er maar aan vanuit welke hoek je het bekijkt. Je kunt geestelijk in een donker steegje blijven staan en denken dat dat het leven is. Dat zou dan een hel voor je kunnen zijn. Je kunt ook van je leven een park met bomen en bloemen maken. Dat zou je dan de hemel kunnen noemen. Een hel of een hemel, het ligt er maar aan vanuit welke invalshoek je het leven wilt leven.Mijn gevoel zegt mij dat alles één geheel vormt: heden, verleden en toekomst. Wij hebben de tijd gemaakt, maar de tijd bestaat voor de tijd niet. Hemel en hel, haat en liefde, alles behoort bij één totale cyclus van ervaringen waar wij van moeten leren om misschien eens, als de tijd geen tijd meer is, het hoe en waarom ervan te begrijpen. Een stukje van deze dimensie is misschien beter te begrijpen met het volgende voorbeeld.Stel je voor dat je in bed ligt en slaapt. Je moeder komt kijken of je er rustig bij ligt. Die ziet jou dus als haar rustig slapende dochter. Jij droomt op datzelfde moment dat je over een mooie weg loopt met prachtige bomen, een hele mooie horizon ziet en allerlei prachtige geluiden hoort. Je hebt het gevoel dat dit de hemel is. Een vriendin van jou droomt op datzelfde moment van jou en ziet je huilen, omdat een proefwerk helemaal mislukt is.Je moeder ziet de nuchterheid van je slaap, jij voelt je heerlijk en eigenlijk in de hemel, je vriendin ziet jou verdrietig. Het is er allemaal op hetzelfde moment, maar op verschillende niveaus.Dus, zoals het in het leven hier is, zal het ook in het leven hierna zijn, omdat wij allemaal schepselen zijn die op weg zijn naar het middelpunt van de eeuwige seconde.
Boodschappen van gene zijde
De vroedvrouw
Twee jaar geleden had ik erg veel last van geklop op deuren. Ik hoordehet alleen. In het begin dacht ik altijd dat een van mijn broertjes ofzusjes het deden, maar na een tijdje bleek dat niet het geval te zijn.De eerste keer dat ik er last van kreeg, was toen ik in de badkamer stond.De deur was op slot. Opeens hoorde ik iemand aan de deurklinkrammelen. Ik vroeg toen wie dat was, maar ik kreeg geen antwoord. Naeen tijdje hield het gerammel op, omdat ik schreeuwde dat ze opmoesten houden.De tweede keer sliep ik toen ik zo'n aanhoudend geklop op mijnslaapkamerdeur hoorde dat ik er wakker van werd. Toen ik wakker was,hield het kloppen op. Ik weet zeker dat het geen droom was. Ik had hetgevoel dat ik wakker moest worden.De derde keer stond ik 's morgens alleen in de keuken. Ik hoorde eerstzachtjes geklop en ik dacht dat het van de koelkast kwam. Ik stond ermet mijn rug naar toe. Ik draaide me om. Het was niet de koelkast dieklopte en er was verder ook niemand. Ik dacht dat ik het me allemaalmaar verbeeld had, maar nog geen vijf minuten later hoorde ik weergeklop, maar nu veel harder. Deze keer raakte ik er helemaal overstuur van.Ik ben in die tijd ook heel erg bang geweest om ergens alleen te zijn. Indie tijd had ik steeds het gevoel dat, als ik ergens met mijn rug naar toezat, er iemand achter mij stond en over mijn schouder keek wat ik aanhet doen was.Van het geklop heb ik nu geen last meer, maar ik heb soms nog hetgevoel dat er iemand is. Ik vraag mij nu nog steeds af waarom ik daartwee jaar geleden zo'n last van heb gehad. Ik hoop dat jij me dat zultkunnen vertellen. Het zou een hele opluchting voor me zijn als ik hetwist. De mensen die ik het verteld heb, geloven mij niet. (Patty S. uit V.)
Ik geloof je wel. De verschijnselen die je ervaren hebt, noemt men ook wel Poltergeist-ervaringen. Deze komen meestal voor in de puberteit als er ernstige geestelijke problemen zijn.Er waren nogal wat misverstanden thuis en op school in je puberteit. Je zat in een enorme crisis. Het vertrouwen in je ouders was weg, voornamelijk door de onrust die je ouders innerlijk hadden.Ik voel in die periode heel veel onrust in huis, ruzie en gekibbel. Daardoor ging het op school ook slecht. Ook daar, mede door ruzie met een vriendin, had je het gevoel niet meer begrepen te worden. En zo kwam je op een eiland. Je voelde je helemaal alleen en dacht: als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer. Maar daar werd van de andere kant een stokje voor gestoken door middel van dat kloppen e.d. De symboliek ervan was dan ook jou wakker te kloppen zodat je niet nog verder zou vereenzamen. Het gaf tegelijkertijd aan dat het slechts een tijdelijke periode betrof waar je nu behoorlijk doorheen bent gekomen. Dat je dit alles mee moest maken, zal in de toekomst, in de tijd dat je zelf in de verzorgende sector terecht bent gekomen, behoorlijk wat vruchten af gaan werpen. Dan zul je door zo' n ervaringsperiode de mensen voor wie je moet zorgen, heel wat beter kunnen begrijpen. Het is jouw geleidegeest geweest die je heeft wakker geklopt. Zij is een stevige oudere dame met het haar in een knotje die ik de vroedvrouw moet noemen. Ik denk dat haar naam Dina of Dien is. Je moet maar eens aan je moeder vragen of zij zich zo'n dame van vroeger kan herinneren. Ik denk niet dat haar beroep vroedvrouw was, maar zij was er vroeger altijd om te helpen. Zij zal er in de toekomst voor zorgen dat je nooit te lang in een depressie zit, omdat zij wil dat je net zo sterk en behulpzaam wordt als zij vroeger was.
Lichtflits
Toen ik veertien jaar was, heb ik iets engs meegemaakt wat ik niet kan verklaren. Ik lag met mijn drie zussen in één kamer te slapen. Plotseling werd ik wakker en zag een man op de bank zitten. Ik kon dwars door hem heen kijken. Ik was erg bang, probeerde mijn zus wakker te maken, maar hoe hard ik haar ook kneep, het lukte niet. De man lachte vriendelijk naar mij, kwam bij me en streelde mijn haar. Ik begon te schreeuwen en mijn vader kwam op mijn schreeuwen af. Voordat hij binnen was, verdween de man. Ik vertelde hem wat ik had gezien. Hij doorzocht het hele huis,maar vond niemand. Toch geloofde hij mij direct, omdat hij, toen wijnog baby's waren, een schim heeft zien wegflitsen. De man had spierwithaar, een baard en was gekleed in een bruin ruitjespak.Drie jaar later, toen ik van een bijeenkomst van de kerk terugkwam enthuis languit op de bank lag, hoorde ik opeens drie keer mijn naamzingen. Ik schrok, vloog overeind. Ik rende naar mijn moeder en vertelde haar wat ik gehoord had. Mijn zwager die ook in de kamer was, had niets gehoord en iedereen lachte mij uit. Maar ik zat ermee en had angst.Nog eens twee jaar later - ik was inmiddels getrouwd - toen ik een boekaan het lezen was, zag ik opeens een lichtflits vanuit de slaapkamer dewoonkamer binnenkomen. Hij bleef voor mij staan alsof hij mij ietskenbaar wilde maken. Hij bleef ongeveer tien seconden staan en verdween toen uit het raam naar buiten. Het is misschien raar, maar hier heb ik helemaal geen angst voor gehad.Kennissen en familie die ik het vertelde, lachten mij uit en zeiden dat ikdit alles gedroomd had. Maar ik weet wel beter. Ik heb het bewustmeegemaakt.Hebt u een verklaring voor deze verschijnselen en hebben deze driedingen met elkaar te maken? (Mw. v. H. uit R.)
Als ik uw brief lees, ontkom ik toch niet aan de indruk dat dezeervaringen uiteindelijk toch een prettig gevoel bij u achter gelatenhebben. En terecht.De man in het ruitjespak had een kort baardje en zeer scherpe,gevoelige ogen, echt de ogen van iemand die gewend is om metmensen om te gaan, om met hen lief en leed te delen, maar ookzeer doortastend kan optreden. Zoals ik hem zie, en ik noem hemmaar Herman, was hij een nogal beweeglijk, vinnig stappendmannetje, kende altijd zijn doel, twijfelde daar niet aan en gingdaar ook recht op af. En zeker als hem hulp gevraagd werd, washij er, ook al was het midden in de nacht.Als u dit alles leest, zult u waarschijnlijk diverse eigenschappenvan uzelf erin herkennen. En dat is ook de bedoeling van uwgeleidegeest, uw trouwe begeleider op uw levenspad.U bent erg voorzichtig met uw gezondheid en gaat daar ook zeerverstandig mee om. Daar zorgt Herman wel voor, want telkensals u even de fout ingaat, krijgt u een schuldig gevoel en daardoordraait u snel weer de goede weg op. Mensen met problemen en moeilijkheden trekken naar u toe, omdat u ze aanvoelt. Hoe kan het ook anders met een geleidegeest die een echte ouderwetse huisarts is geweest. Zo zie ik hem namelijk. Vraag maar eens aan uw vader en moeder welke huisarts er vroeger bij een van uw ouders over de vloer kwam. Dan zal het u al snel duidelijk worden wie Herman was. Hij had veel te doen met de gezinssituatie van toen en heeft daar ook veel liefde en zorg in gestoken. Een deel van zijn zijn is daardoor ook bij u in de familie blijven hangen en is uw geleidegeest geworden. Wanneer u lid wordt van het Rode Kruis, zult u veel genoegen en plezier in dit werk gaan beleven. U bezit een natuurlijke deskundigheid om met de lichamelijke en geestelijke aspecten van de mens om te gaan. U zult er met veel genoegen goed werk kunnen doen. Maar bedenk dan wel dat u het niet alleen doet. De dokter is er altijd bij om fouten tijdig te herstellen.
Opa en kind
Ik ben 23 jaar en heb al sinds mijn 13e levensjaar het gevoel dat mijn opa 's nachts bij mij op de kamer zit. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft dat mijn opa op 17 februari 1961 overleden is om 7.30 uur en ik op dezelfde dag om 15.30 uur geboren werd. Ik weet zeker dat hij het is. Soms is hij zichtbaar als een wit schijnsel. Als zijn aanwezigheid erg sterk is, kan ik me niet bewegen. Toch ben ik niet bang. Als ik daarna "bijkom", heb ik het gevoel dat ik een heel lang gesprek met hem heb gehad, maar ik herinner me nooit waarover. (Mw. M. G. uit M.)
Toen je geboren werd, was je moeder natuurlijk alleen maar geestelijk met je opa bezig. Dus het is niet zo gek dat een deel van hem als begeleiding voor je verdere leven met je meegegaan is. Dat wil zeggen dat hij alles wat hij aan wijsheid bezat, zal overdragen aan jou. Dat zijn ook de besprekingen die je je de volgende dag niet meer kunt herinneren. In de meeste gevallen is het zo dat, als je je het gesprek niet meer kunt herinneren, het eigenlijk heel vertrouwd is, zo gewoon bij je hoort als je handen en je voeten. En die herinner je je overdag ook niet. Het is natuurlijk niet zo gek dat je je dat pas op je dertiende jaarbewust bent geworden, want twaalf, dertien jaar is voor ouderevolken en nu nog in landen als India en Pakistan een leeftijdwaarop een meisje als volwassen wordt beschouwd. Daarom werdjij je ook op die leeftijd bewust van zijn aanwezigheid en begeleiding.Hij begeleidt je en helpt je met het nemen van beslissingen en hetvolgen van studies. Het is voor mij zeker dat hij jou zal helpen bijhet bepalen van de partnerkeus. Op het moment dat je zelf eenbaby zult krijgen, zal hij zich niet meer manifesteren. Dat doetdan in zijn plaats het kind.
Geesten
Ik ben de enige jongen die wat weet over het probleem van een bepaaldmeisje. Ik kan het aan niemand vertellen, omdat het belachelijk is voorde buitenwereld, althans in Nederland. Toch geloof ik wel dat hetbestaat. Ik weet wat er aan de hand is als zij afwezig is. Soms kan ze erniet meer tegen en ze heeft al een paar keer geprobeerd zelfmoord teplegen.Ze ziet namelijk twee geesten en deze proberen haar lichaam binnen tekomen. Als we dan samen bidden, helpt dat wel. Maar wanneer ik wegben, komen de geesten weer bij haar terug en wordt zij nerveus en bang.Nu heeft zij een vriend, maar hij weet er niets van. Zij praat er alleenmaar met mij over. Ik heb een tijdje in Indonesië gewoond en weet datje geesten kunt oproepen. Hoe ze echter weg te krijgen, weet ik niet precies. Zelf doe ik het in ieder geval niet, nooit van mijn leven.Weet u voor haar misschien een oplossing? (T. uit D.)
Geesten hoef je niet op te roepen. Geesten zijn er altijd. Je benter zelf ook één. Je komt er vandaan en je gaat er weer naar toe.Op het moment dat je hier bent, is het je plicht om als geest in destof gekomen met de stof bezig te zijn. De ene mens moet lichamelijk, stoffelijk, veel presteren en de andere mens geestelijk, bewust of onbewust.Jouw geest bestaat uit zeer veel lagen. Deze lagen kunnen actiefzijn zonder dat je je dat stoffelijk, lichamelijk, bewust bent.Daarom zijn mensen ook wel eens moe of zien ze het niet meer zozitten zonder dat ze daar de oorzaak van kennen. Maar de oorzaak is vrij simpel. Zonder dat je het weet, kan een deel van jouw geest iemand helpen uit zijn of haar problemen te komen of deovergeganen helpen los te komen van hun stoffelijke emoties diezij op aarde hebben moeten ontberen.Wij zijn een geheel, één gigantisch geestelijk leven in de stof en inde geest. Dus oproepen van een geest kun je helemaal niet. Datlijkt alleen maar zo. Ze zijn er altijd al. Uit ervaring weet ik dathet weinig zin heeft om ze op te roepen, want je wordt er bijnanooit wijzer van. Dat komt, omdat zij dáár zijn waar zij los vanhet lichaam weer voor de volle honderd procent geestelijk bewustzijn. Wij mensen in de stof zijn maximaal maar voor vijftienprocent bewust. Dus het zou hoogmoed van ons zijn om te denken dat wij alles kunnen en weten.Waarom nou die angst voor geesten? Simpel, omdat wij er maarvijftien procent van snappen, soms zelfs nog minder en daardoorzien wij alleen maar een deeltje van het geheel. En, het is gek, hetlijkt dan wel of het bij ons mensen hoort alleen het negatiefstedeel te zien. Ik zal je een voorbeeld geven.Je kijkt naar een schilderij met een prachtige blauwe lucht, naarbeneden overgaand in een zonnige horizon en langzamerhandworden de kleuren van het schilderij donkerder. Onderaan hetschilderij begint de aarde en er staat de handtekening van deschilder. De meeste mensen zijn dan geneigd naar het ondersteplekje te kijken, dan nog maar vijftien procent. Dus je begrijptdat donker - angst - dan gezichtsbedrog is. Het is maar een deelvan het geheel, want het hele schilderij is prachtig.Wat jouw vriendin aangaat, wil ik nog even een paar dingen kwijt.Haar depressies zijn al in haar jeugd begonnen toen aan moederskant iemand stierf. Haar moeder was al bang voor de dood enheeft het kleine kind door haar gedrag er ook bang voor gemaakt.Daarna waren er nog twee andere sterfgevallen, die zij nog steedsniet verwerkt heeft.De twee geesten zijn dan ook geen onbekenden van haar, maarmensen die zij gekend heeft. Haar eigen herinneringen aan diemensen maken deze mensen in haar eigen geest tot spoken. Praater met haar over en probeer alsnog of ze deze twee sterfgevallenkan verwerken. Black magic bestaat alleen maar als je zelf naarhet zwarte blijft kijken, niet meer in staat bent om het witte ertegenover te zetten. Voor de mens die dat wel kan, bestaat blackmagic eenvoudig niet. Liefde voor je medemens maakt alles vandegene die jou iets via black magic toewenst, ongedaan.
Drie Chinezen
Waar ik graag iets over wil vragen, is gebeurd toen ik ongeveer vijf jaaroud was. Ik ben nu dertig jaar, maar ik kan het me nog als de dag vangisteren herinneren.Het sneeuwde en ik zat voor het raam naar buiten te kijken. De vlokkenwaren niet groot genoeg naar mijn zin en ik zat een eigengemaakt liedjete zingen over sneeuwvlokken die groter werden. Terwijl ik naar buitenkeek, zag ik ineens drie mensen in de lucht: drie oude mannen op een witbankje. De middelste zat voorover gebogen en leunde op een stok. Zehadden alle drie een lange witte baard en een soort monnikskleed aanmet een koord om hun middel, sandalen aan de voeten.Toen ik dit vertelde aan andere mensen, moesten ze lachen. Nu ik hetvoor het eerst opschrijf, vind ik het ook wel gek. Maar ik weet zeker datik het "gezien" heb.Kunt u mij zeggen wat dit geweest kan zijn? (Mw. W. uit Z.)
Uw ervaring zou ik een visioen willen noemen. Een visioen isnamelijk iets, dat meer een symboliek voor je leven is dan dat je het letterlijk moet nemen. Als je het letterlijk neemt, zeg je: ikheb drie oude mannen gezien op een bankje, en dan kun je erverder niets mee. Maar een visioen dwingt je ertoe je te ontspannen en je eigen geest te laten praten. In de meeste gevallen weet je geest je dan precies te vertellen, en wel aan je bewustzijn, wat de betekenis van het desbetreffende visioen is geweest. Ik denk dat,toen je het beleefde, je het eigenlijk ook wel wist, maar je benthet in de loop der tijd vergeten.Zoals ik het zie, waren het geen monniken, maar oude Chinezen.Dit zou bij jou kunnen wijzen op een Chinese incarnatie en datdenk ik ook, want je hebt er wel iets van weg. Daarmee bedoel ikje karakter.Je kent die aapjes wel van horen, zien en zwijgen. Dat is debetekenis van deze drie oude wijsgeren. Zij geven aan dat in joueen stokoude wijsheid verborgen zit, vandaar die stok. Je moethet er alleen zelf uit zien te halen. Dat kan ik niet voor je doen. Ikdenk dat dat ook pas komt na je 37e jaar.Deze drie heren zijn tegelijkertijd geleidegeesten van je. Ze zijndoor de eeuwen heen met je meegewandeld en zitten nu op hetwitte bankje. Wit is het symbool van hoge geestelijke vermogens.Zij zitten te wachten tot je je ervan bewust wordt. Maar zij zittener samen. Zij vervelen zich dus niet. Zij weten wat wachten is envinden dat zelfs prettig. Het hoort bij hun beroep.De drie symboliseert de drie-eenheid en als je de bijbel wel eensgelezen hebt, kun je zelf ook antwoord geven op wat dat betekent. Dat zal ik dus maar nalaten. Maar dat zit dus ook in jou, het beschermende, het kinderlijke en de geest.Het zal nog heel wat moeite kosten om alles wat er in dit levendoor jou en de jouwen aan muren om je heen is gebouwd, teverwijderen. Maar, je bent met zijn vieren, dus dat zal dan weleen knal geven. Je zult dan ook na veel verdriet en pijn pas eengelouterde worden. Dan pas ben je het waard om echt te zien.
Doodshoofd
Mijn vader werkt in de oudheidkunde en neemt geregeld wat oudedingen mee naar huis.Een tijdje geleden bracht hij een doodshoofd mee naar huis. Normaalvind ik doodshoofden eng, maar bij deze voel ik me op mijn gemak. Hetis gevonden op de plaats waar een huis in puin ligt en is ongeveer 100 jaaroud.Nu staat dit hoofd bij ons in de kelder en telkens als ik in de kelder kom,begin ik er tegen te praten. Het is net of ik een oude bekende tegenoverme heb. Toen mijn vader het aan familie weg wilde geven, raakte ikhelemaal over mijn toeren. Ik mocht Joop, zo noem ik het hoofd, toenhouden. Ik moet hem nu waarschijnlijk wel op mijn kamer zetten en datwil ik niet, want daar ben ik bang voor.Kunt u zeggen hoe het komt dat ik, door zo'n simpel hoofd, helemaalover mijn toeren ben geraakt? (Han)
Han, je weet dat de mens een eeuwige geest bezit die dingen aankan voelen die tijdloos zijn, ook emoties. Het doodshoofd van jouis volgens mij het hoofd van een man die door verstikking om hetleven is gekomen. Waarschijnlijk is hij in een gat gegooid enlevend onder het zand gekomen. De angst van de man en zijnwanhoop toen heb jij gevoeld.Ik denk dat deze schedel veel ouder is dan 1OO jaar. Ik moet hemin ieder geval plaatsen in de tijd van de Spaanse bezetting. Hetheeft op die plek heel lang gespookt, zoals wel vaker voorkomt opplaatsen waar mensen een gewelddadige dood gevonden hebben.In tijd en ruimte maak je het nu goed met hem. Je geeft hem eenstukje rust die hij in de eeuwigheid nog niet gevonden had. Overeen maand of acht, negen zul je deze schedel een echte begrafenisgaan geven. Dat zul je doen zonder je familie erin te kennen waarje het doet. Het zal in een bosrijke omgeving zijn. Je zult het doenondanks alle protesten, want je voelt dit als een plicht.De naam Joop is, denk ik bijna goed, maar ik zou hem toch lieverJoost willen noemen. Begraaf hem met eerbied, want dat heeft hijverdiend na al die jaren van dwalen.
Paranormaal?!