Uittreding; de zevende dimensie

Plaatje gezien, poppetje dood; op naar de volgende puzzel; that's life.



Golvende horizon


Hand in het water
de zee is!
mijn hart
al aan de overkant
de tocht is nog lang
mijn geest al bij jou
ik wacht slechts de tijd

hand in het water
je bent nog zo ver

jouw hand in zee
is water onze tijd
hand in het water!


Een uittreding is een spiritueel en goddelijk gebeuren. Daarvan ben ik overtuigd. Maar het is niet alleen de uittreding van mijzelf die mij dat bewust heeft gemaakt, maar ook de intreding van een overgegane naar ons die een boodschapper kan zijn. Het is natuurlijk niet te bewijzen, maar wat je voelt, is meestal zo overtuigend dat het voorjou geen bewijs behoeft. In die zin ben ik dan een kritische spiritist. 8 augustus 1978 overleed mijn vader op 64-jarige leeftijd. Op mijn verjaardag daarna werd ik 's ochtends wakker doordat mijn vader zich over mij heen boog, mij een kus gaf op mijn voorhoofd en zei: 'Jong, ik kom je even feliciteren met je verjaardag, hartelijk gefeliciteerd.' Het gaf mij zo'n intens warm gevoel zoals ik mijn hele leven nog niet ervaren had; haast nog mooier dan een felicitatie in levenden lijve, omdat uit deze omhelzing de pure zielewarmte straalde. Een maand later (ik was de oudste zoon) kregen wij bericht dat mijn vaders as zoals zijn wens was, precies op mijn verjaardag uitgestrooid was boven de Noordzee. Zo zijn er spiritueel veel variaties. Wij kunnen ook net als de overgeganen iemand anders gedurende ons nachtelijk bestaan op afstand helpen. Hier zijn veel bewijzen voor geleverd in de loop der eeuwen. Wie zijn de overgeganen eigenlijk, is de vraag. En zoals Shakespeare al zei: 'to be or not to be, that's the question,'is voor mij geen probleem.




Kleurige bollen


Een jaar of zes geleden lag ik 's nachts in bed en kon niet slapen. Ik deed het licht aan en ging lezen. Na een poosje zag ik vanuit mijn ooghoeken iets lichtends. Toen ik opkeek, zag ik een cirkel, die veel licht verspreidde, langzaam op me afkomen. Ik zat er rustig naar te kijken, maar toen het heel dichtbij kwam, werd ik bang en sloeg hetweg. Toen verdween het. Enige jaren later. Het was op een zondagmorgen. Ik werd vroeg wakker. Ik doezelde nog even weg en plotseling stond er een prachtige, groen gekleurdebol in het midden van mijn kamer. Er kwamen twee kleinere bij, een roze en een blauwe. De kleuren waren schitterend. De groene bleef staan, maar de twee kleinere schoten langs elkaar door de kamer tot ze bij mijn bed kwamen en aan mijn dekbed begonnen te trekken. Ik vond dit heel mooi, maar toen ik me ging afvragen wat ze wilden zeggen, schrok ik weer wakker. Wat was hiervan de boodschap?(Mw. M.Z. uit D.)

Die kleurige bollen zijn een deel van jezelf. Het is moeilijk uit te leggen hoe dat precies in elkaar zit, maar ik zal het proberen. Het zijn je eigen aurakleuren die de vorm van een bol hebben aangenomen. Het komt vaak voor dat mensen die in twee verschillende vormen zien. De eerste vorm is een soort schaduwachtige figuur zonder gezicht, dat zich van links naar rechts of van rechts naar links door de kamer beweegt. Dit noem je ook wel het etherisch dubbel. Je bent dan half in slaap en half uitgetreden en het spook dat je dan ziet, is je eigen aura. Omdat het donker is, zie je het als een donkere figuur. Dat je het zelf bent, bewijst het gezichtsloze van de figuur. Dat kanook niet anders, want dat gezicht ligt op het kussen te slapen. In jouw geval was er wel daglicht en waren de aurakleuren in de vorm van bollen met elkaar aan het spelen. Het is een leuk bewijs dat het je eigen etherisch dubbel was, want op het moment dat ze aan jouw dekbed begonnen te trekken, kwam jouw auralichaam weer terug in jouw stoffelijk lichaam. Logisch dat, als je dan 'wakker' wordt, je dan ook niets meer ziet.

Etherische ruimte


In mijn droom bevind ik me ineens in een oneindige witte ruimte. Er zijn geen muren of plafonds, er is alleen prachtig wit licht. Ik sta op de derde trede van boven van een ladder die de laatste is van een oneindige rij ladders links van mij. Ze zijn allemaal een vast onderdeel van het geheel. Ze zijn van een prachtig soort materiaal en zilverglanzend van boven, eindig, gelijk met de ladder die ik beklim, maar verdwijnen van onderen in het grote licht, oneindig. Er is geen perspectief te bekennen, de oneindige rij links blijft dezelfde afmetingen behouden. Eigenlijk hang ik aan die trede. Het is mijn houvast voor de verdere klim, maar dan begint de trede naar beneden te buigen, omdat de stijl rechts naar buiten losraakt met eveneens de paar treden daarboven. Ik raak enigszins in paniek, want ik moet beslist die paar treden nog halen. Ik dreig te vallen. Ineens bevind ik me op een zwevend plateau van enkele meters licht materiaal. Heerlijk om op te zitten en hoewel het, terwijl ik neerkijk op het 'volbrachte', eigenlijk een zeer eenzame omgeving is, voel ik me goed.(Mw. B.W.v.d.B. uit R.)

Je zult begrijpen dat er zich bij het lezen van je brief onmiddellijk beelden aan mij opdrongen. Het waren de schilderijen van Escher, en dan vooral die ene tekening van dat huis met al die trappen. Mensen gaan dezelfde trap op omhoog en naar beneden. Toch komen ze elkaar nooit tegen. Dit visioen van jou hoort bij een mens die onbevangen en zondervooroordelen het ALL aanschouwen wenst. Doch wat is een mens. Hoeveel mag hij en kan hij begrijpen van het mysterie dat hem omringt. Is realiteit dat wat wij zien en voelen of is realiteit dat wat wij dromen. Want een droom is ook realiteit. Zwaarder word je als je hieraan denkt; moeilijk groei je als je er teveel waarde aan hecht: teveel waarde aan het leven en teveel waarde aan de dromen. De oplossing wordt dan in een visioen nooitzichtbaar, omdat die twee eenheden nog niet te koppelen zijn hoe wijs wij ook denken te zijn. Er is altijd een nieuw begin. Er is altijd een nieuwe trede. Soms is het naar beneden gaan naar boven en soms is naar boven gaan een terugtocht. Je zegt het zelf heel duidelijk op het einde. Het is er eigenlijk heel eenzaam, maar toch een goede plek om uit te rusten en om nieuwe energie op te doen voor de dag van morgen. Bedenk wel dat de energie die je opdoet, is als een doos kopjes die je haalt voor je familie die op visitekomt. Het is om uit te delen en dat mis ik een klein beetje. Hoe mooi het visioen ook is, het is er een van een mens die in het esoterisch bewustzijn een oplossing voor haar eenzaamheid zoekt. Maar... wie was er bij jou in je visioen? NIEMAND. Vergeef mij dat ik het zo voel, maar ik denk dat je van mij een eerlijk antwoord verwacht. Denk aan de kopjes.

Vier gezichten


Een paar maanden geleden droomde ik dat ik met mijn moeder in de keuken van mijn ouderlijk huis was. Ze vroeg me wat uit de kelderkast beneden bij de slaapkamers te halen. Toen ik de trap afliep, was ik me ervan bewust dat ik in bed lag, maar tegelijkertijd wist ik ook dat ik het was die de trap afliep. Onderaan de trap zag ik een klein mooi meisje staan. Ik kon dwars door haar heen kijken. Samen met mijn zuster liep ik naar het meisje toe, dat inmiddels naar mijn slaapkamer was gegaan. Ik was een beetje bang en probeerde dit kwijt te raken door het meisje aan het lachen te maken. Dat lukte. Ze schaterde het uit. Ondanks het feit dat we niet met elkaar spraken, verstonden we elkaar. Op een bepaald moment zei ik: 'nu is het genoeg, ga maar vlug naar papa.' Ze liep naar de badkamerdeur die steeds open en dicht ging. Plotseling werd ik het meisje en probeerde de deur niet dicht te laten gaan, maar mijn vingers kwamen ertussen. De deur bleef tegen mijn vingers aanduwen, omdat hij dicht wilde. Opeens was ik weer in mijn eigen huis in bed. Maar ik was bang, verschrikkelijk bang. Mijn slaapkamer werd een pikzwarte ruimte waar geen deksel op zat. Boven was het licht. Ik wist dat ik over derand moest kijken, maar ik durfde niet. Uiteindelijk keek ik toch heel voorzichtig en zag vier gezichten naar me kijken. Dan is alles weg. Ik lig gewoon in bed en hoor beneden de klok vijf uur slaan. 's Morgens krijg ik te horen dat mijn vader om 9.10 overleden is. In het ziekenhuis vertelde men mij dat mijn vader rond vijf uur, de tijd dat ik bovenstaande droom had, nogal onrustig was geweest.(Rolanda W.D. uit D.)

Dat je met je moeder alleen in huis bent, geeft aan dat deze uittreding voornamelijk over het sterven van je vader gaat. De kelderkast is het symbool voor het onderbewuste, wat je daarin leeft en wat je daarin ervaart. Waar staat die kelderkast nog meer voor? Voor het voedsel dat op is en met een nieuwe voorraad aan te vullen is. Er komt steeds iets bij in de kelderkast en er gaat steeds iets uit. Het voedservoor het stoffelijk lichaam, verandert hier in voedsel voor het geestelijk lichaam, dat je meegeeft aan jouw vader op zijn reis. Je biedt hem dit geestelijk voedsel aan door jouw meeleven met zijn emoties in deze uittreding. Het kleine, hulpeloze meisje is tegelijkertijd het meisje dat haar vader verliest, jij dus. Maar het vertegenwoordigt ook weer de emoties van je vader die je voelt als puur, onschuldig klein meisje. Zijn leven trekt aan hem voorbij en je leeft met hem mee. Zijn angst, zijn afschuwelijke jeugd die met veel geestelijke opsluiting gepaard is gegaan, wordt nog één keer opnieuw ervaren vlak voor de onthechting van stof en geest. Jij helpt hem daarbij. De badkamer staat als symbool voor het laatste moment. Terug naar het eeuwige stromende levenswater, naar de grote rivier waar ieder levend wezen naar terugkeert. Nog even is er die krampachtige poging om het huidige leven vast te houden. En dan is het gebeurd. Even is er voor hem niets dan duisternis, maar je helpt hem. Doordat je het licht ziet en over de rand moet kijken, neem je hem mee naar de vrijheid van het licht. Er zijn vier gezichten, gezichten van mensen die jouw vader heeft gekend: zijn moeder, twee anderen die ik niet zo goed kan zien en de vierde die ik het beste omschrijven kan als een jongeman in uniform. Jouw vader heeft hem vroeger heel goed gekend en heeft een sterke emotionele band met hem gehad. Er was weliswaar een haat-liefde-verhouding maar toch moet jouw vader heel gelukkig zijn deze man als begeleider naar gene zijde bij zich te hebben. Het was vijf uur. Voor mij betekent dat, dat rond die tijd zijn stervensstrijd gestreden was. Daarna is hij rustig en ontspannen in een soort coma geraakt en om tien over negen ontslapen.

Driedimensionale taal


Ik heb een tijd geleden een droom gehad die zich herhaalde. Er was een onderwijzer, die een vreemde taal 'sprak'. Er was communicatie zonder dat er echt gesproken werd. De onderwijzer was geen persoon, maar een soort aanwezigheid met een stem. Hij onderwees mij in een driedimensionale taal, bestaande uit muziek, kleur en licht. Het was een fantastisch mooie taal. (Mw. N.D.uit G.)

Ik weet dat je veel contact hebt in het buitenland: Thailand, India, daar waar een internationale ontmoetingsplaats is van veel mensen uit de gehele wereld. De taal die jullie daar het meest met elkaar spreken, is de meditatieve taal: samen mediteren door te luisteren naar muziek en daardoor een eenheid creëeren van jullie aura 's. Hoe meer positieve trillingen er ontstaan, des te sterker groeit de aura-eenheid. Misschien is het niet zo duidelijk voelbaar tijdens de meditatie zelf, maar de band met elkaar wordt zo sterk dat hij van blijvende aard wordt. En dan, juist 's nachts wanneer het lichaam in volkomen rust is, vindt pas de echte eenheid plaats. De bijeenkomst wordt herhaald in een andere dimensie, daar waar alle composities die een mens ooit maar zal bedenken, al gecomponeerd zijn. Het is een super-aurafeest waar iedere individuele aura samensmelt tot een groot kosmisch lichaam van kleur, muziek en licht. Het is de taal van het volmaakte begrip. Ik denk dat deze geestelijke bijeenkomsten een helende uitwerking hebben voor de gehele planeet aarde.

De zeven vrouwen


Ik lag in bed en dacht aan mijn moeder die in 1984 gestorven is. Ik vroeg mij af hoe het met haar zou gaan, of ze gelukkig was. Ik sliep in en kreeg de volgende droom. Ik kwam in een donkere kamer waar zeven bedden stonden. In elk bed zat een vrouw. Toen ik beter keek, zag ik nog een bed dat voor mij bestemd was. Ik stapte in bed en droomde. In die droom zag ik mijn moeder komen. Om haar heen was veel licht. Ze keek mij aan en lachte naar mij. Ze zag er erg jong uit en haar ogen straalden veel liefde uit. Ze sprak niet tegen me. Langzaam ging ze naar achteren om tenslotte te verdwijnen. Ik werd wakker. Om mij heen zag ik die zeven vrouwen zitten. Ze keken me vreemd aan en spraken niet met me. Mijn bed was een grote warboel. Toen werd ik echt wakker. Wat betekent het als je in een droom weer droomt? Mijn vader is in 1986 gestorven. Hij wilde naar mijn moeder toe. Ik vraag mij af of hij haar gevonden heeft. (M.A.v.H. uit R.)

Je vraagt je af hoe het kan om in een droom te dromen. Dat is niet zo moeilijk uit te leggen, omdat in je droom een belangrijke aanwijzing zit, namelijk het getal zeven: de zeven bedden met de zeven vrouwen. Al die vrouwen zijn lagen of anders gezegd schillen van jezelf en geven de fasen van bewustzijn aan (denk maar aan de zeven treden van de Jacobsladder) van laag tot hoog. Om contact met je moeder te kunnen krijgen, moest je je aanpassen aan haar niveau. Je was in je eerste droomfase nog niet in de hoogste geestelijke schil. Voor de ontmoeting was er nog een diepere uittreding nodig, vandaar al die bedden. Uiteindelijk heb je dat gezien waar je om vroeg: of het goed ging methaar. En degenen met wie het goed gaat aan gene zijde, vertonen zich altijd zoals ze eruit zagen in de bloei van hun leven. Na deze ervaring hoef je je niet meer af te vragen of jouw vader haar gevonden heeft, want zij heeft hem opgewacht.

Eng gevoelloos?


Ik kan mijn ervaring het beste als volgt beschrijven. Ik lig in bed en er is niets aan de hand, maar zodra het donker is en ik bijna in slaap val, word ik heel naar en duizelig. Dan lijkt het net of ik door het bed zak. Ik zie allemaal zwarte beestjes en een soort vlekjes. Dan wordt heel langzaam het vel van mijn handen gestroopt. Ik word steeds duizeliger en krijg een heel gek gevoel. Als ik dan de lamp aandoe, gaat het over, maar zodra het licht uit is, komt het weer terug. Deze' droom' kreeg ik voor het eerst toen ik een jaar of dertien, veertien was. Ik ben nu achtentwintig en hij komt steeds terug. Mijn therapeut raadt me aan de lamp maar eens niet aan te doen en af tewachten hoe het verder afloopt, maar dat durf ik niet.(Mw. R.v.D. uit T.)

Jouw ervaring is typisch het begin van een uittreding. Meestal gebeurt dat pas als je in slaap gevallen bent. Het is dan een geleidelijke overgang van een bewuste naar een onbewuste situatie en normaal heeft een uittreding dan ook een volledig natuurlijk verloop. Jouw uittreding vindt plaats in een waak-slaaptoestand, omdat je veel tegespannen naar bed gaat. Je komt dan niet goed in slaap en daardoor kan je bewuste niet tot rust komen en niet de volle harmonie vinden met het onbewuste. De zwarte beestjes en vlekjes die je ziet, hebben te maken met onrustige bewegingen van je oogleden. De restis volkomen normaal. Je geest zoekt rust en je lichaam geeft er niet aan toe. Bij jou heeft dit in de eerste plaats te maken met je normaal in slaap komen. Daar zijn de grootste problemen mee aan de hand. Door een voortdurende vorm van overspannen zijn en daardoor het niet goed kunnen slapen, wordt je gespannen of overspannen. Wat je niet kunt, is je overgeven aan het veilige gevoel in je slaapkamer. Wat je ervaart, is totaal niet gevaarlijk en helemaal niet eng. Jouw therapeut heeft volkomen gelijk als zij zegt: geef je er maar aan over. Als je dat doet, zul je zien dat je de volgende dag lekker wakker wordt en helemaal niet meer weet of je nu wel of geen uittreding hebt gehad. Ik raad je aan op yoga te gaan of om te gaan mediteren voor het slapen gaan.

Para-tip-toets


Misschien kunt u me helpen. Jaren had ik een slapende interesse in het paranormale. Maar door andere hobby's scheen er nooit tijd over te schieten. Ik ben 54 jaar en heb een zeer normaal leven geleid. Het enige vreemde dat mij door de lange jaren heen soms overkomt is het feit dat ik in mijn hoofd iemand mijn naam A. hoor roepen hardop. Dan schijn ik wakker te schrikken. Op 27 juli '88 droomde ik dat ik in een leegstaand huis met twee andere personen was. Deze personen zijn onzichtbaar, maar ik ben me ze zeer bewust. Ze zijn vriendelijk. Met z'n drieën zijn we een kolenkachel aan het plaatsen, met pijpen en alles aan de muur, klaar voor gebruik. Ik voelde me daar heel thuis en erg gelukkig. Het scheen me vaag bekend voor te komen.(Dhr. A.S. uit R.)

Als je je naam hoort roepen, betekent het vaak net zoiets als een knoop in je zakdoek. Je moet nog iets doen wat je vergeten bent en in zo'n geval meestal iets wat met je geestelijke ontwikkeling te maken heeft. Het komt meer voor bij mensen die alleen wonen en die zichzelf een soort partner creëren. Ik noem dit altijd gecontroleerde schizofrenie. Na zo'n 'oproep' ga je in wezen een dialoog met jezelf aan. Deze dialoog hoeft niet zoveel inhoud te hebben en is alleen bedoeld om de knop van de onderbewustzijnsrecorder aan te tippen zodat later, soms veel later, deze boodschap aan jezelf tot je bewustzijn doordruppelt, beetje voor beetje, tot de puzzel compleet is. Zo'n puzzel duurt een mensenleven. Plaatje gezien, poppetje dood, op naar de volgende puzzel. That's life. En nu je droom. Wat moet ik daar nog verder aan toevoegen. Het is toch een prachtige uittreding, jou als een derde persoon voegen bij een twee-eenheid en daar heerlijk van mee genieten en dan een soort heilige drie-eenheid te vormen: vader, zoon en heilige geest. Wat het dan betekent, want dat is jouw vraag, is niet zo belangrijk. Dat wat je na die tijd eraan overhoudt, dat is belangrijk. En de kachel, hij gloeide nog lang na.

Ongeluk-geluk


In 1970 heb ik een ongeluk gehad en ben ik vijf dagen zo goed als dood geweest. In die vijf dagen heb ik erg veel meegemaakt. Ik heb mezelf zien liggen, maar had geen pijn. Er waren mensen bij me die me begeleiden in een wereld die ik niet kende, maar waar hetmooi en vredig was. Er werd me een heleboel verteld over de dingen die komen gaan, maar waar ik niets van begreep. Soms komen ze nog in mij. Dan ben ik iemand die dood gaat, maar zelf niet weet hoe en dat is soms erg beangstigend. Als alles voorbij is, word ik bedankt en komt er een vredig gevoel in mij. Het lijkt dan alsof ik geslapen heb. Het gebeurt me op de meest onmogelijke tijden en plaatsen, in de bus of zo in de kamer. Ik kan me dan niet meer bewegen en sta dan zo ineens in een hele andere omgeving. Nu weetik een beetje hoe ik me ervoor af moet sluiten, zodat het wat meer 'georganiseerd' kan gaan. De laatste tijd zie ik dingen gebeuren die nog komen moeten zoals toen met dat ruimteschip. Dat zag ik ontploffen, veertien dagen voordat het gebeurde. Ik heb dat toen verteld aan anderen. Ze lachten me uit, maar toen het echt gebeurde, waren ze stil. Zo zie ik ook vaak mensen die niet meer in deze wereld wonen, bij andere mensen staan. Als ik dan vraag wie die dame of heer is die bij hen staat, dan is dat vaak moeder of vader of iemand anders die dood is. Soms is dat heel pijnlijk. Ook wanneer mensen me een hand geven, zie ik vaak hun leven aan mij voorbij trekken. Wanneer ik hiervan dan wat vertel, blijkt het altijd te kloppen. Soms voel ik me dan beschaamd, omdat ik me een indringster voel in andermans leven, maar het gebeurt gewoon.(Hannie v.d.V. uit W.)

Toen ik jouw ervaring zo aan het lezen was, deed het mij een beetje denken aan een ervaring die ikzelf heb gehad, maar ik weet niet of ik daardoor helderziend ben geworden of dat ik dat voor die tijd al was. Ik weet nog wel heel goed dat ik toen mijn eerste bewuste uittreding heb meegemaakt. De marteling die ik toentertijd heb moeten ondergaan en zo blijf ik het noemen, was een ruggeprik met luchtfoto's om van je hersenen foto's te maken. Zo legde mij die arts dat toen uit. De aanleiding waren drie auto-ongelukken, waarna ik last kreeg van lichte motorische storingen, waarschijnlijk door een verwaarloosde hersenschudding. Op het moment dat men de lucht in mijn hersenen pompte, was het alsof mijn kop met duizend bijlen in elkaar geslagen werd. Ik ben daarna buiten bewustzijn geraakt en dat heeft een flink aantal uren geduurd. Maar de ervaring die daarop volgde, had ik toch nooit willen missen. Ik zag dat ze mij op een brancard legden en al zwevend boven mezelf voerden ze mij naar de ziekenzaal. Ze klopten bijna mijn wangblauw om mij wakker te krijgen. Ik zweefde in een hoek van het zaaltje, lachte ze vierkant uit en dacht: je kunt me wat. Ik wil die pijn niet hebben als ik wakker word. Tot het moment dat ik mijn moeder binnen zag komen, bleef ik in die godzalige situatie hangen. Dit kon ik haar niet aandoen en ik ben dan ook bewust in mijn lichaam teruggekropen en werd wakker met veel pijn. Nu heb ik nog wel eens momenten, net als jij, en het gebeurt voornamelijk juist als er meerdere mensen in de buurt zijn, dat ik ineens een soort uittreding heb en dan moet ik mezelf dwingen om weer in de realiteit te stappen. De reactie van mensen is dan vaak: wat keek je ineens intens verdrietig, is er wat? Misschien herken je hier iets van. Dat wat je vertelt over de begeleiders die je zag en de dingen die zij je vertelden, komt bij veel mensen ook voor in de vorm van dromen en/of visioenen. Je weet het dan niet meer, maar hoe dichter het moment dat de gebeurtenis plaatsvindt nadert, des te meer komt het naar boven, omdat de tijdzone in de voorspelling dan bijna bereikt is. Deze vorm van helderziendheid zou ik haast normaal willen noemen. Ze komt bij ontzettend veel mensen voor en in de meeste gevallen na afloop van een bepaalde gebeurtenis. Dan zegt men: ik had het kunnen weten, ik voelde het aankomen, had ik het nu maar eerder gezegd. Tenslotte nog het allerbelangrijkste. Wat kun je ermee? Wat moet je ermee? Kun je er iemand mee behulpzaam zijn? In de meeste gevallen moet ik dan zeggen: nee. Maar je moet eerst toch vaak deze weg bewandelen om daadwerkelijk van mens tot mens je gave te kunnen gebruiken. Zo zal dat ook bij jou gaan. Daar ben je niet alleen een tweeling voor, maar daarvoor heb je ook twee handen. Neem eens contact op met de vereniging voor paranormale genezers om je te oriënteren hoe het daar reilt en zeilt. Je ongeluk was een noodzakelijk kwaad om er wat goeds mee tekunnen. Je bent er uiteindelijk beter en geestelijk mooier van geworden dan je voor die tijd 'niet had kunnen dromen'.

Nou, en...


Ik heb een dochtertje van acht jaar dat al een jaar lang buikpijn heeft. Ik loop momenteel bij de kinderarts die het op iets van psychische aard gooit. Ik vroeg toen een droom te mogen krijgen over de problemen van mijn dochter en er kwam een droom. In mijn droom was het midden in de nacht. Mijn dochter was aan het stommelen en de radio stond aan. Ik werd wakker en liep naar haar slaapkamer. Toen ik de kamer binnenliep, blies mijn dochter een brandende kaars uit die ze in haar hand hield. Ik wilde de lichtschakelaar aanzetten (een dimmer), maar hij was kapot gedraaid. Ik zei: 'Dat kost je achttien gulden'. Ze zei: 'Ik wilde hem op twintig zetten', zo op de manier van nou, en.. Toen ik vroeg wat er was, antwoordde ze dat ze bang was. Ik ging voor het raam staan en keek naar buiten. Aan de overkant kwam een vrouw uit haar huis en zeliep weg. Even later zag ik drie volwassen en twee jonge poezen, zwart-wit gemêleerd, vechten. De kleintjes werden beschermd. Toen kwamen er jongens, eerst drie, toen nog twee. De laatsten begonnen de anderen heel gemeen te schoppen. Opeens merkte ik datmijn dochter ook stond te kijken. Ze zei: 'Kom, we gaan lekker slapen, ze kunnen toch niet binnenkomen'.(Mw. B.H. uit G.)

Je dochter is een zeer zelfstandig persoontje die graag een eigen leven leidt, maar tegelijkertijd een stuk bescherming nodig heeft. Ze zegt: beschouw mij als een vriendin, maar geef mij ook bescherming. Blaas het licht van de kaars niet uit en laat er geen radio tussen ons tweeën spelen, zodat wij elkaar goed kunnen verstaan. De drie katten symboliseren de drie personen die over (de twee jonge katten) de twee kinderen regeren. Er is een voortdurende strijd van wie van de drie voor wat van de twee goed is: vader, moeder en oma. Correct? Dus weer geen dimmen mogelijk. Grote onrust. Wie heeft er gelijk? Daar moet duidelijkheid in komen. School geeft ook problemen omdat ze angst heeft voor geweld. Dat is de ruzie op straat in jouw droom. De vrouw die het huis uitkomt aan de overkant symboliseert de oma die komt en gaat. Dus ruzie en de daaruit voortvloeiende onzekerheid is funest voor haar. Daar kan ze beslist niet tegen. Tot nu toe lijkt me dit allemaal duidelijk. Maar wat eraan te doen? Dan treed ik nogmaals in herhaling. Ze wil per se niet als kind gezien worden. Ze zal ook eerder iemand van achttien jaar als vriendin beschouwen dan meisjes van haar eigen leeftijd. Zie haar dan ook zo. Ze is praktisch en kan heel leidinggevend zijn. De tijd die tussen de buikpijnperiodes ligt, zal in de toekomst groter worden. Belangrijk is dat u, als er zich rond de puberteit versterkte problemen betreffende de gezondheid voordoen, meteen een arts raadpleegt. Alle parapsychologen zoeken naar mensen met paranormale ervaringen. Nou, jij hebt ze. Het is fantastisch om in een droom precies alle symbolen te zien die je dochter betreffen.

Denkbeeldige trap


Ik lag op mijn rug in bed, klaarwakker, en had wat rustige muziek opgezet. Opeens voelde ik mij wegzakken. Ik zag een soort denkbeeldige trap. Bij elke trede zag ik een gezicht met daarna (of ervoor) een karaktertje waaraan ik kon zien wat het voor soort karakter had (goed, slecht). Ik weet niet precies meer welke karakters ik allemaal gezien heb. Alleen bij het kwade karakter zag ik geen ogen in het gezicht. Verder weet ik nog hoe het laatste karakter eruitzag, dus de hoogste trede. Het was een engel. Daarna zag ik geen gezicht meer en werd ik wakker. Het vreemde vind ik dat ik zo nuchter was, er helemaal met mijn gedachten bij. Ik kon elk moment dat ik dat wilde mijn ogen opendoen.(P.H. uit A.)

Ja, wat die muziek allemaal teweeg kan brengen. Je komt in een soort trance en dan krijg je beelden. Heel veel mensen maken dit mee en meestal, ook in jouw geval, heeft het betrekking op de toekomst in combinatie met je eigen karakter. De trap symboliseert in dit geval de toekomst. Je gaat steeds hoger en de mensen die je ziet, symboliseren toekomstige ervaringen en periodes in je leven. Er zijn fijne en slechte periodes bij. Maar waar het in dit geval om gaat, is het uiteindelijke resultaat, een resultaat inde toekomst ver weg. Nog jaren scheiden je van de hoogste trede. Het geeft aan dat je dat wat je je voorgenomen hebt, of nog zult gaan voornemen, ook zult realiseren. Je zult op jouw weg veel tegenwerking en onbegrip vinden, maar je visioen heeft je laten zien wat het uiteindelijke resultaat zal zijn. Het symbool van de engel is het symbool van het hoogste 'ik', het goede in je en het goede dat je wenst te bereiken.

Berg en Dal


Ongeveer vijf jaar geleden droomde ik dat ik met mijn ex-vriend en een gemeenschappelijke vriendin met de trein naar Nijmegen ging om daar in Berg en Dal te gaan wandelen. Het was er heuvelachtig en bosrijk. We liepen over een lang, kronkelig pad. Op een gegeven moment holde ik voor hen uit tot ik met een duizelingwekkende vaart over het pad rolde en zweefde. Het was niet angstig, integendeel. Het werd nacht en het donkere pad was bezaaid met lichtende stippen en sterretjes. Het was erg mooi. Ineens was het weer licht en hing ik in de lucht boven een groot dal. Alles was stralend wit met een helderheid die ik nog nooit (en nooit meer) heb gezien. Ik voelde me goddelijk en intens gelukkig. Ik zweefde, maar bleef wel op dezelfde plaats in de lucht, met mijn armen gespreid als een engel en keek uit over het prachtige dal. Op dat moment werd ik door een vriend gewekt om te komen eten. Ik deed een zelden voorkomend middagslaapje. Ik woonde destijds in een woongroep. Beneden in de woonkamer had een lieve vriendin van me allemaal sterretjes en stippen op het schoolbord getekend. Bovendien was een vriend van me uit Nijmegen met de trein gearriveerd.(Mw. N.S. uit D.B.)

De ervaring waar je over schrijft, zou ik als uittreding willen betitelen. De vriend die met de trein aankomt, is voor jou de inductor naar begrip en harmonie. De mannelijke en vrouwelijke elementen in hem zijn in harmonie en ook het begrip tussen aura en lichaam. Je kunt met hem omgaan als een vriend en zo vertrouwelijk met hem zijn als met een vriendin of andersom. Hij kwam aan met de trein uit Nijmegen. Die omgeving ken je. Daarhad je waarschijnlijk al eens eerder genoten van de rust die dat gebied uitstraalt. Op het moment van je uittreding was je zelf ook ontspannen en verlangde je naar nog meer rust. Je aura heeft aan deze onbewuste opdracht prachtig gehoor gegeven. Zelfs de omgeving gaf alle ingrediënten aan. Beneden had een vriendin sterretjes en stippen op het schoolbord getekend. De vriend uit Nijmegen was er en je was al daar waar je verlangde te zijn, namelijk op een plek waar je harmonie voelde met de natuur in en om je heen. De tijd is dan even weg. Het is dag en nacht tegelijk. Deze ervaring heb ik zelf ook vaak mogen hebben, maar dan met de redwoods in Amerika. Het is niet uit te leggen wat voor licht je dan ziet. Ik geloof ook niet dat dat nodig is. Zo'n ervaring heeft niet het doel om het uit te kunnen leggen. Het geeft de zekerheid aan jou dattijd niet bestaat en dat je geest kan reizen en energie op kan doen op de plek waar je die stoffelijk ook het sterkst hebt gevoeld en waar je juist in een periode van stress ook weer bewust naar verlangt.

Index - Liedjes van André Groote


De oerwijze landman
Vroeger
De appel
De seance
Geen droom
Kano
Schelpjes
Liefde in balans
Eén stap te ver
Na de val
Golvende horizon


Einde van boek Paradixie

">Inhoud